လူေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာခဲ ့ၾကတယ္...
အခ်စ္ဆိုတာ..ေပးဆပ္ၿခင္း..
အခ်စ္ဆိုတာ...ရယူၿခင္း..
အခ်စ္ဆိုတာ...စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံၿခင္း..
အခ်စ္ဆိုတာ...နူးညံ ့ၿခင္း..
အခ်စ္ဆိုတာ...ေႏြးေထြးၿခင္း..
အခ်စ္ဆိုတာ...ရင္ခုန္ၿခင္း
အခ်စ္ဆိုတာ..ေမႊးပ်ံ ့ၿခင္း....
အခ်စ္ဆိုတာ................
တစ္ခ်ိဳ ့ကေၿပာၿပန္တယ္....
အခ်စ္ဆိုတာ...ကိုယ္ ့ဘ၀...
အခ်စ္ဆိုတာ..ဘ၀ရဲ ့..ဆူးခလုတ္တစ္ခု..
အခ်စ္ဆိုတာ...ဘ၀ရဲ ့တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေလးပါ..
အခ်စ္မရွိ..ဘ၀မရွိ
အခ်စ္ဆိုတာ....စိတၱဇနာမ္တစ္ခု..
..တစ္ခ်ိဳ ့က်ေတာ ့လဲ......
အခ်စ္ေၾကာင္ ့..ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္..
အခ်စ္ေၾကာင့္ ...၀မ္းနည္းရတယ္...
အခ်စ္ေၾကာင္ ့...ပူေဆြးရတယ္...
အခ်စ္ေၾကာင့္ ...ရူးသြပ္ၾကတယ္
အခ်စ္ေၾကာင္ ့..ဘ၀ခရီးသာယာၾကတယ္...
အခ်စ္ေၾကာင္ ့...ဘ၀ပ်က္ၾကတယ္...
အခ်စ္ေၾကာင္ ့..ေသဆံုးၾကတယ္...
အခ်စ္ေၾကာင္ ့...အခ်စ္ေၾကာင္ ့..အခ်စ္ေၾကာင္ ့....
ေသခ်ာတာကေတာ ့...အဲဒါငါမသိေသးတဲ ့အေၾကာင္းအရာေတြေပါ ့...
.....ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္
..ဒီလိုေန ့မ်ိဳးမွ...
... ငါ ့ႏွလံုးဘယ္ဘက္ၿခမ္းကနဲနဲနာေနတယ္.........
...ေတြးမိေတြးရာေလးေတြပါ..
Sunday, February 13, 2011
Valentine's Day ေပၚေပါက္လာပံု
ေအဒီ (၃)ရာစု ေလာက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ရိုမန္ စစ္ဘုရင္ Claudius ဟာ
စစ္အင္အားေတြစုေဆာင္း၊ နယ္ေျမသစ္ေတြတိုးခ်ဲ႕ ရင္း ပါဝါ ႀကီးစိုးခဲ့တယ္..။
သူ႕လက္ထက္မွာ Britain ႏိုင္ငံဟာ ေရာမအင္ပါယာ ေအာက္ ေရာက္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္..။ Claudius ဟာအၿမဲတမ္း နယ္ခ်ဲ႕ရင္း စစ္ပြဲကိုပဲ
ဦးစားေပးဆင္ႏဲႊေနေတာ့ ႏိုင္ငံထဲကေယာက်ာ္းေတြဟာ စစ္ထဲ မဝင္ ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ စစ္မတိုက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး..။ ဇနီး မယား ေတြ မိသားစုေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႕ ပဲ ေနခ်င္ၾကတယ္..။
ျပင္းထန္တဲ့တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာေတာ့ ေရာမစစ္သည္ေတြ အေသအေပ်ာက္မ်ားခဲ့တယ္..
စစ္သားသစ္ေတြလိုလာတယ္..။စစ္သည္အင္ အားကို လည္း
ပိုမိုေတာင့္တင္းခိုင္မာေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္.။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းေတြကလဲ
စစ္ထဲကိုမဝင္လိုၾကေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနတယ္..။
Claudius ဟာစဥ္းစားတယ္ ေယာက်ာ္းေတြဟာ မိသားစုသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္
စစ္ထဲမဝင္ခ်င္ၾကတာပဲ သူတို႕သာ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကရင္ စစ္ထဲဝင္ၾကမွာပဲလို႕
မိုက္မိုက္မဲမဲေတြးမိတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း လူငယ္ေတြ
အိမ္ေထာင္မျပဳရလို႕အမိန္႕ထုတ္လိုက္တယ္..။ လူငယ္ေတြ အတြက္ ရက္စက္ၿပီး
အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ဥပေဒေပါ့...။
ထိုဥပေဒကို ဆန္႕က်င့္တဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးေပၚလာတယ္..။ သူ႕နာမည္က
Saint Valentine လိုေခၚၿပီး လက္ထပ္ပြဲေတြမွာေကာင္းခ်ီးေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးေပါ့..။
သူဟာတင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒ ေတြတားျမစ္ထားတဲ့ၾကားမွ လက္ထပ္ပြဲေတြကို
သိုးသိုးသိပ္သိပ္ စီစဥ္က်င္းပေပးခဲ့တယ္..။ သူ႕ရဲ႕ သီးသန္႕
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး မဂၤလာပြဲကို သူရယ္
မဂၤလာေမာင္ႏွံရယ္ သံုးေယာက္သား လွ်ိဳ႕ဝွက္ က်င္းပၾကတယ္..။ တစ္ညမွာေတာ့
့သတင္းေပါက္ၾကားၿပီး မဂၤလာ က်င္းပတဲ့အခန္းထဲ ဝင္ေရာက္ဖမ္းဆီးၾကတယ္..။
မဂၤလာေမာင္ႏွံ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ္လည္း St. Valentine ဖမ္းဆီးျခင္းခံရၿပီး
ေသဒဏ္ခ်မွတ္ လိုက္ၾကတယ္..။
သူဝမ္းေျမႇာက္သြားတာ တစ္ခုရွိတယ္ သူေထာင္ထဲမွာရွိစဥ္ ေရာမမွာ ရွိတဲ့
လူငယ္ေတြဟာ ေထာင္ထဲကို လာေတြ႕ၾကတယ္ ျပတင္းေပါက္မွာ ပန္းေတြ ၾကဲၾက
မွတ္စုေလးေတြေရးၾက တယ္..။ ၿပီးေတာ့ သူလုပ္ခဲ့တာမွန္ကန္ေၾကာင္း၊
သူတို႕ေလးေတြလည္းအခ်စ္ကို ယံုၾကေၾကာင္း အားေပးေထာက္ခံၾကတယ္..။
အဲ့ဒီ့ထဲမွာ ေထာင္မႈးႀကီးသမီးလဲပါတာေပါ့..။ ေထာင္မႈးႀကီး က
ခြင့္ျပဳတာေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ အခန္းထဲမွာ လာေတြ႕တယ္ စကားေတြ
အမ်ားႀကီးေျပာတယ္.။ အားေပးစကားေတြေျပာတယ္.. ေနာက္ သူေသခါနီးမွာ သူမရဲ႕
ခင္မင္မႈ၊ သစၥာရွိမႈ၊ အားေပးမႈ ေတြကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ "Love from
your Valentine." ဆိုတဲ့ မွတ္စုတိုေလး တစ္ေစာင္
ထိုအမ်ဳးိသမီးတြက္္ေရးထားခဲ့တယ္..။
ေအဒီ (၂၆၉) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ေန႕မွာ သူကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္..
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ေတာ့ St. Valentine ကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္
"" . . Valentine's Day . . "" ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္..။
American အဖြဲ႕တစ္ခုရဲ႕ခန္႕မွန္းခ်က္အရတစ္ကမာၻလံုးမွာ တစ္ႏွစ္ကို
သန္းတစ္ေထာင္ေသာ Valentines ေတြပို႕ၾကတယ္..။ Christmas
လက္ေဆာင္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒုတိယအမ်ားဆံုးေပါ့..။ အဲဒီ့ထဲမွာ အမ်ဳးိသမီးေတြက
ဝယ္ၾကတာ ၈၄ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပါတဲ့...။
' ' .. ခ်စ္တတ္သူတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ .. ' '
ေဖေဖာ္၀ါရီ … အျဖဴေရာင္ႏွင္းေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အဆုပ္လိုက္ ႀကဲျဖန္႔ … ေဟမန္က ေႏြကိုႀကိဳဖို႔ ႏွင္းစက္ေတြကုိ အားရပါးရ အရင္းျပဳေနခ်ိန္ …
အမွတ္တရေတြျဖစ္ဖို႔ အမွတ္တမဲ့က အစျပဳလာခဲ့သလား …?
အခ်စ္”ကို လေလးေတြနဲ႕ ပံုသ႑န္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ခိုင္းႏိႈင္းေျပာတတ္ၾကပါတယ္ … တခ်ိဳ႕က အခ်စ္ဆိုတာကို
ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ဖူးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကသလို
သူမ်ားခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ႏိုင္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးၾကရဲ႕ …
ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ မႀကံဳဖူးလို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့သူေတြေတာင္
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေတြးၾကည့္ဖူးၾကမွာပဲ … အခ်င္းခ်င္း
အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ဖူးၾကမယ္ … လမ္းညႊန္ေပးၾကဖူးမယ္ …
ႏွစ္သိမ့္ေပးၾကဖူးပါလိမ့္မယ္ …
ကဲ … ဒီလို … လူသားတိုင္း စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ အခ်စ္နဲ႔
ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနသူတစ္ေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္) အမ်ားအျပား ရွိေနၾကပါလိမ့္မယ္ …
ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္ထိ အားလံုးသိထားသူတစ္ေယာက္ … သူကေတာ့
“ခ်စ္သူမ်ားေန႔”ဆိုတဲ့ ေန႕ကေလးကို ဖန္တီးထူေထာင္ခဲ့တဲ့ သူလဲျဖစ္ပါတယ္ …
လူတိုင္း စိတ္၀င္စားပါတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ႏွစ္၊ လေတြ
ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် တင္စားေျပာဆုိတဲ့ ဒ႑ာရီေတြပါ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္ …
စကားလံုး ေရြ႕လ်ားမႈေတြေနာက္မွာ သူ႔သမိုင္းဟာလဲ ပြားမ်ားလာခဲ့ပါရဲ႕ …
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူေတြ၊ ခ်စ္ခဲ့သူေတြ၊ အခ်စ္ခံခဲ့ရသူေတြ
အားလံုးအားလံုးကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾကတယ္ … သူ႔ကို နားလည္ၾကတယ္ …
သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ၾကတယ္ … သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိခ်င္ၾကပါတယ္ …
ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နားလည္ရခက္တဲ့ Valentine’s Dayအေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ သူေတာ္စင္ အႀကီးအကဲ စိန္႔ဗယ္လင္တိုင္း (St.
Valentine)ရဲ႕ ေရာေထြးတိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ သမိုင္းကို ပေဟဠိေတြ ၾကားထဲကေန
အစျပန္ေဖာ္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္ … ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆိုတာ
အခ်စ္ရည္၊ အခ်စ္ေသြးတို႔ လႊမ္းၿခံဳေနၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့
ျပယုဂ္ကာလလို႔ သိထားေလ့ ရွိၾကပါတယ္ … ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူေတြနားလည္ထားတဲ့ St.
Valentine’s Day ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးဟာ ေရွးေခတ္ ေရာမရိုးရာနဲ႔ ခရစ္ယာန္
ဘာသာအတြက္ အေလးအျမတ္ ျပဳရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ …
ဒီေတာ့ စဥ္းစားစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာျပန္ပါေရာ … အဲဒါကေတာ့ Valentine’s
Dayနဲ႔ ဘာသာေရးသမိုင္းေၾကာင္း ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စပ္ေနပါသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ
…။
ဒ႑ာရီ (၁)
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ကတ္သိုလစ္ ဘုရားေက်ာင္းေတြက သိနားလည္ထားၾကတာကေတာ့
Valentineလို႔ အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ သူေတာ္စင္ (၃)ပါး ရွိခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ဒ႑ာရီတစ္ခုက အတည္ျပဳထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းအရ Valentineဆိုတာ (၃)ရာစုေလာက္က
ေရာမမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးျဖစ္ၿပီး အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ
ကေလာဒီးယပ္စ္(၂) ဘုရင္လက္ထက္မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ့တဲ့
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘုရင္ကေလာဒီးယတ္စ္ဟာ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့
အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို စစ္တပ္အတြက္ မေရြးခ်ယ္ဘဲ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြကို
စစ္မႈထမ္းဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္က လူပ်ိဳေတြခမ်ာ သူတို႔ရဲ႕
ခ်စ္သူၾကင္သူေတြနဲ႔ ေ၀းကြာရတဲ့ စိတ္ဒုကၡကို ခံစားေနခဲ့ရရွာတယ္။ ဘုရင္ကလဲ
လူပ်ိဳေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတာကိုး။ လူငယ္ေတြရဲ႕
သနားစရာအျဖစ္ကို ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ သူေတာ္စင္ Valentineဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု
ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ၿပီး ဥပေဒ အျပင္ဘက္ကေန စစ္မႈထမ္းသူ လူငယ္ေလးေတြကို
သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူေတြနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ လက္ထပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕
လုပ္ရပ္ကို သိသြားတဲ့အခါ ဘုရင္ကေလာဒီးယတ္စ္တစ္ေယာက္ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး
ရွင္ေတာ္Valentineကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒ႑ာရီ (၂)
ေနာက္ထပ္ ရာဇ၀င္တစ္ခုကေတာ့ သူေတာ္စင္ Valentineဟာ အက်ဥ္းခံရသူေတြထဲမွာ
အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက်ဥ္းသား Valentineဟာ
သူ႔ဆီကို မၾကာခဏ အလည္လာေတြ႕တဲ့ ေထာင္မွဴးသမီးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိခဲ့တယ္။
ေထာင္ထဲမွာ သူမေသဆံုးခင္ စာတစ္ေစာင္ကို ခ်စ္သူအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ရာမွာ “From
Your Valentine”ဆိုၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ သူေရးခဲ့တဲ့
စာအေရးအသားဟာ ခုေခတ္ရင္ဖြင့္စာေတြမွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ အသံုးအႏႈန္းနဲ႔
သြားၿပီးတူညီေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပထမဆံုးေသာ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ကို
Valentineက ေပးပို႔ခဲ့တယ္လို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒ႑ာရီ (၃)
အလယ္ေခတ္ေလာက္က Valentine ဒ႑ာရီဟာ ျပင္သစ္နဲ႔ အဂၤလန္ႏိုင္ငံေတြမွာ
ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားလာခဲ့ၿပီး အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးလဲ
ဆင့္ပြားေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ St. Valentineဟာ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး
အသတ္ခံရတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကၿပီး ေနာက္ထပ္လူေျပာမ်ားတာတစ္ခုက Valentineရဲ႕
ရုပ္ၾကြင္း (ဒါမွမဟုတ္) အရိုးျပာကို အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံက ဘုန္းေတာ္ႀကီး John
Sprattအတြက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး George XVIက လက္ေဆာင္အျဖစ္
ေပးအပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။ အိုင္ယာလန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ တရားေဟာ
အရမ္းေကာင္းတဲ့အတြက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက အထင္ႀကီး ေလးစားမိပါသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္လဲ ေရႊကြပ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ၾကဳတ္ကေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ သူေတာ္စင္
Valentineရဲ႕ အရိုးျပာကို ေပးအပ္လိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ၊
ဒဗၺလင္ၿမိဳ႕၊ Whitefriarလမ္းက ဘုရားေက်ာင္းမွာ ျပသထားတဲ့ အဲဒီၾကဳတ္ကေလးကို
Valentine’s Dayေရာက္လာတိုင္း လူေတြက သြားေရာက္ၾကည့္ရႈေလ့ ရွိၾကပါတယ္တဲ့။
စတင္က်င္းပခဲ့စဥ္က …
ေအဒီ (၂၇၀)ေလာက္တုန္းက Valentine Dayကို ေဖေဖာ္၀ါရီလအလယ္မွာ လူအမ်ားစု
ယံုၾကည္မႈအရ က်င္းပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက Valentine Day
စားပြဲေသာက္ပြဲေတြကို ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္။
Valentine Dayကို က်င္းပရင္းနဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ Pagan
Lupercaliaပြဲေတာ္ကို ဆက္ႏြယ္က်င္းပဖို႔ အခြင့္အခါ ႀကံဳသြားေတာ့ Valentine
Dayအေပၚ လူေတြရဲ႕ အာရံုစိုက္မႈဟာ ပိုၿပီးႀကီးမားလာပါေတာ့တယ္။
ေရာမေခတ္တုန္းကေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလလယ္ ေႏြဦးေပါက္ရာသီကို
သန္႔စင္ေဆးေၾကာခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေတြမွာ ဘာသာေရးအရ
ေဆးေၾကာသန္႔စင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆားေတြ၊ Speltလို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ံဳေတြနဲ႔
ႀကဲျဖန္႔ထားေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ေရာမေခတ္ အစဥ္အလာအရ
စိုက္ပ်ိဳးျခင္းကို ပိုင္စိုးတဲ့ နတ္ဘုရား Faunusကို ပူေဇာ္ပသတဲ့
အစဥ္အလာရွိခဲ့ၿပီး ေရာမႏိုင္ငံေတာ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ Romulusနဲ႔
Remusတို႔ကို ပူေဇာ္တဲ့ပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပြဲေတာ္ကို က်င္းပဖို႔အတြက္ Lupercaliaဂိုဏ္း၀င္ေတြနဲ႔
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔ငယ္ဘ၀က ခိုေအာင္းေနခဲ့တဲ့ ဂူေတြထဲမွာ
စုေ၀းၾကပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ဆိတ္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္
ယဇ္ပူေဇာ္ၿပီး ေခြးကိုေတာ့ သန္႔စင္မႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ယဇ္ပူေဇာ္ပါသတဲ့။
ငယ္ရြယ္တဲ့ ေယာက္်ားပ်ိဳေတြဟာ ဆိတ္သားေရကို ခြာခၽြတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္မယ့္
ေသြးထဲမွာစိမ္ၿပီး လမ္းေတြေပၚမွာ ပက္ျဖန္းၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကလဲ
ေသြးသံရဲရဲ ျမင္ကြင္းကို ေၾကာက္လန္႔တာမ်ိဳး မရွိဘဲနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္မွာ
ဆိတ္ေသြးေတြကို စိုစြတ္ေစပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ဓေလ့ထံုးစံအရ မိန္းကေလးေတြဟာ
ဆိတ္သားေရနဲ႔ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ ထိေတြ႕ျခင္းဟာ ႏွစ္သစ္မွာ
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရရွိခံစားေစႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္တဲ့။
သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြအရ အဲဒီပြဲေတာ္ခ်ိန္ေတြမွာ ေရာမမိန္းမပ်ိဳေလးေတြဟာ
သူတို႔နာမည္ေတြကုိ ကရားအိုးေလးတစ္လံုးထဲ ထည့္ထားၾကၿပီး လူငယ္ကာလသားေတြကေတာ့
အဲဒီကရားေလးထဲက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ နာမည္ကို မဲႏိႈက္ၾကပါတယ္။ မဲမွာပါတဲ့
နာမည္ရွင္ မိန္းကေလးနဲ႔ မဲေပါက္တဲ့လူငယ္ေလးဟာ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြအျဖစ္ လူေတြက
သတ္မွတ္ေပးၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းၾကတဲ့အထိ
အေရးပါေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး Gelasiusက ေအဒီ(၄၉၈)ခုႏွစ္ အေရာက္မွာ Valentine Dayကို
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္တဲ့အေၾကာင္း တရား၀င္
ေၾကျငာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရာမေခတ္ စံုတြဲရွာတဲ့ဓေလ့ဟာလည္း စနစ္သစ္တစ္ခုအေနနဲ႔
ျပ႒ာန္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီစနစ္အရ ခရစ္ယန္ မဟုတ္တဲ့သူေတြေရာ၊ ဥေရာပေဒသက
မဟုတ္တဲ့သူေတြပါ ဒီပြဲေလးကို ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရလာပါေတာ့တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့
ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ပြဲေတာ္ေလးကေန လူတိုင္းပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္
ပြဲေတာ္ေလးအျဖစ္ ကူးေျပာင္းလာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အလယ္ေခတ္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့
အဂၤလန္နဲ႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန႔ကို “ေက်းငွက္တို႔
အေဖာ္ရွာေသာ ရာသီအစ”လို႔ ယံုၾကည္ သတ္မွတ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့
ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄)ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ Valentine Dayဟာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕
သေကၤတတစ္ခုအျဖစ္ တစ္ကမာၻလံုး လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး အမွတ္တရ က်င္းပခဲ့ၾကတာ
ဒီေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။
ပထမဆံုး Valentine’s Dayအထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာ …
အေစာဆံုး Valentineကဗ်ာကို ေပးပို႔ခဲ့သူကေတာ့ ေအာ္ရီလန္နယ္စား ခ်ားလ္စ္ပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးမွာ အက်ဥ္းက်ေနတုန္းက သူ႔ခ်စ္ဇနီးကို
ေရးသားေပးပို႔ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ျပင္သစ္မင္းေဆြမင္းမ်ိဳး တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
Agincourtစစ္ပြဲမွာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံရၿပီး
လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးမွာ အထီးက်န္စြာ အက်ဥ္းခ် ခံထားရတာပါ။ (၁၄၁၅)ခုႏွစ္က
ေရးခဲ့တဲ့ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ မူရင္းလက္ေရးမူကို ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ၊
လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ၿဗိတိသွ်အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္မွာ မွတ္တမ္းတင္
သိမ္းဆည္းထားၿပီး ေႏွာင္းေခတ္လူေတြကို ျပသထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
မွတ္တမ္းေတြအရ Henry Vဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ စာဆိုေတာ္တစ္ဦးကို ဆင့္ေခၚၿပီး
သူ႔ခ်စ္သူ ေဗးလက္စ္မင္းသမီး Catherineဆီ Valentineအထိမ္းအမွတ္
ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာတစ္ေစာင္ ေရးသားေပးပို႔ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ခ်န္ထားလို႔မရတဲ့ ျမွားနတ္ေမာင္ …
Valentine’s Dayရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတေတြထဲမွာ ထင္ရွားတဲ့ Iconတစ္ခုကေတာ့
Cupidလို႔ေခၚတဲ့ ဖူးစာေရး ျမွားနတ္ေမာင္ေလးပါပဲ။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေတာင္ပံေလးေတြပါတဲ့ နတ္ကေလးပါ။ အခ်စ္နတ္သမီး
Venusရဲ႕သားေတာ္လို႔ လူေတြက သတ္မွတ္ထားၾကၿပီး ေရွးေဟာင္းဂရိ
က်မ္းစာေတြထဲမွာေတာ့ အလွနတ္ဘုရားမ Aphroditeရဲ႕ သားေတာ္ Erosကို
ျမွားနတ္ေမာင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားျပန္ပါတယ္။
Cardေလးေတြ ေပးၾကၿပီ …
ၿဗိတိန္မွာ (၁၇)ရာစုကစၿပီး Valentine’s Dayကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်င္
ဆင္ယင္ႏႊဲေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ (၁၈)ရာစု အလယ္ေလာက္မွာေတာ့ ခ်စ္သူစံုေတြေတြသာမက
ပြဲလမ္းသဘင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ လူတိုင္းအတြက္ အက်ံဳး၀င္တဲ့ ပြဲေတာ္ေန႔ေလး
ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူခင္သူ အခ်င္းခ်င္း အမွတ္တရ
လက္ေဆာင္ေလးေတြ၊ ကတ္ေလးေတြ အျပန္အလွန္ ေပးပို႔လာၾကပါတယ္။ Valentineေခတ္ဦးက
လက္ေရးမူနဲ႔ ေရးသားေပးပို႔တဲ့ သ၀ဏ္လႊာေတြကို အသံုးမ်ားခဲ့ေပမယ့္
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပံုႏွိပ္ထားတဲ့ ပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ ပိုၿပီး
ေခတ္စားလာပါတယ္။ အဲဒီကတ္ေလးေတြမွာ အခ်စ္ကို သရုပ္ေဖာ္တဲ့ စာသားေလးေတြ၊
ရုပ္ပံုေလးေတြ ပါလာခဲ့ၿပီး အခ်စ္ေရးမွာ သတၱိေၾကာင္တတ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္
ခ်စ္သူကို ရင္ဖြင့္ဖို႔ အားကိုးအားထားရာ နည္းလမ္းလဲ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
စာပို႔ခ သက္သက္သာသာနဲ႔ Valentine’s Dayပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ ပို႔ေပးတဲ့
၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေလးေတြ ေပၚလာၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ ထိေရာက္တဲ့
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။
လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ …
အေမရိကန္မွာေတာ့ လက္လုပ္ Valentine’s Dayလက္ေဆာင္ေလးေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾကတဲ့
ဓေလ့တစ္ခု (၁၇၀၀)ျပည့္ႏွစ္ အေစာပိုင္းကာလမွာ ေခတ္စားလာခဲ့ပါတယ္။
သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြအရေတာ့ ပထမဆံုး Valentine’s Dayလက္ေဆာင္ကို
စၿပီးတီထြင္တဲ့သူဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား Esther A. Howlandဆိုတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကတ္ေတြပို႔တာ၊
လက္ေဆာင္ေလးေတြလဲတာဟာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ရဲ႕ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့တဲ့
အထိမ္းအမွတ္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ Greeting Card Associationရဲ႕
ခန္႔မွန္းခ်က္အရ Valentine’s Dayအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ ပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ
ေပးပို႔ၾကတာဟာ ႏွစ္စဥ္ ကတ္အေရအတြက္ သန္း(၁၀၀၀)ေက်ာ္ထိ ရွိတတ္ေၾကာင္း
သိရပါတယ္။ ဒါဟာ ကမာၻေပၚမွာ ခရစၥမတ္ကတ္ေလးေတြၿပီးရင္ အမ်ားဆံုးပါပဲ။
စိတ္၀င္စားစရာ တစ္ခုကေတာ့ Valentine’s Day လက္ေဆာင္ေလးေတြအတြက္
ေငြေပးေခ်သူဦးေရရဲ႕ (၈၅)ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္
ဆိုတာပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႔လာၾကတာ …
အေမရိကန္မွာ Valentine’s Dayကို စည္စည္ကားကား က်င္းပၾကသလို ကေနဒါ၊
မကၠစီကို၊ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္၊ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္၊ တရုတ္၊ ကိုရီးယား၊ အိႏၵိယနဲ႔
အာရွႏိုင္ငံေတြထိ ကူးစက္ျပန္႔ႏွံ႕လာၿပီး ခုဆိုရင္ Valentine’s Dayဟာ
တစ္ကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေလးေတြအတြက္ ရင္ခုန္ဆြတ္ပ်ံ႕ေစမယ့္
အထိမ္းအမွတ္ေန႔ကေလးအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ေနပါၿပီ။ ရွင္ေတာ္
Valentineဆီကတဆင့္ သေႏၶတည္ ေမြးဖြားလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျပယုဂ္
ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ကေလးဟာ လူသားေတြရင္ထဲမွာ အခ်စ္ရွိေနသ၍ ဘယ္ေတာ့မွ
မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ ရက္စြဲေလးအျဖစ္ ထာ၀ရတည္ရွိေနဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
အခ်စ္က
ရင္ခုန္စြတ္ပ်ံ႕မႈေတြနဲ႕ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႔ လွတယ္...
ဘယ္လိုနတ္ဘုရားမ်ိဳးက စီမံခဲ့ပါလိမ့္....
လူတစ္ေယာက္ကို
အျခားလူတစ္ေယာက္က အေကာင္းေတြပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့
ႏူးညံ့ပါးလႊာတဲ့ ေမတၱာဓါတ္ေတြကိုေပးတယ္....
အခ်စ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို အေကာင္းေတြပဲေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာမေနာကံ ေပးစြမ္းႏိုင္သူျဖစ္တယ္....
Credit: forwarded mail ...
ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၄..အမွတ္တရ........................
စစ္အင္အားေတြစုေဆာင္း၊ နယ္ေျမသစ္ေတြတိုးခ်ဲ႕ ရင္း ပါဝါ ႀကီးစိုးခဲ့တယ္..။
သူ႕လက္ထက္မွာ Britain ႏိုင္ငံဟာ ေရာမအင္ပါယာ ေအာက္ ေရာက္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္..။ Claudius ဟာအၿမဲတမ္း နယ္ခ်ဲ႕ရင္း စစ္ပြဲကိုပဲ
ဦးစားေပးဆင္ႏဲႊေနေတာ့ ႏိုင္ငံထဲကေယာက်ာ္းေတြဟာ စစ္ထဲ မဝင္ ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ စစ္မတိုက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး..။ ဇနီး မယား ေတြ မိသားစုေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႕ ပဲ ေနခ်င္ၾကတယ္..။
ျပင္းထန္တဲ့တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာေတာ့ ေရာမစစ္သည္ေတြ အေသအေပ်ာက္မ်ားခဲ့တယ္..
စစ္သားသစ္ေတြလိုလာတယ္..။စစ္သည္အင္ အားကို လည္း
ပိုမိုေတာင့္တင္းခိုင္မာေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္.။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းေတြကလဲ
စစ္ထဲကိုမဝင္လိုၾကေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနတယ္..။
Claudius ဟာစဥ္းစားတယ္ ေယာက်ာ္းေတြဟာ မိသားစုသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္
စစ္ထဲမဝင္ခ်င္ၾကတာပဲ သူတို႕သာ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကရင္ စစ္ထဲဝင္ၾကမွာပဲလို႕
မိုက္မိုက္မဲမဲေတြးမိတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း လူငယ္ေတြ
အိမ္ေထာင္မျပဳရလို႕အမိန္႕ထုတ္လိုက္တယ္..။ လူငယ္ေတြ အတြက္ ရက္စက္ၿပီး
အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ဥပေဒေပါ့...။
ထိုဥပေဒကို ဆန္႕က်င့္တဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးေပၚလာတယ္..။ သူ႕နာမည္က
Saint Valentine လိုေခၚၿပီး လက္ထပ္ပြဲေတြမွာေကာင္းခ်ီးေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးေပါ့..။
သူဟာတင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒ ေတြတားျမစ္ထားတဲ့ၾကားမွ လက္ထပ္ပြဲေတြကို
သိုးသိုးသိပ္သိပ္ စီစဥ္က်င္းပေပးခဲ့တယ္..။ သူ႕ရဲ႕ သီးသန္႕
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး မဂၤလာပြဲကို သူရယ္
မဂၤလာေမာင္ႏွံရယ္ သံုးေယာက္သား လွ်ိဳ႕ဝွက္ က်င္းပၾကတယ္..။ တစ္ညမွာေတာ့
့သတင္းေပါက္ၾကားၿပီး မဂၤလာ က်င္းပတဲ့အခန္းထဲ ဝင္ေရာက္ဖမ္းဆီးၾကတယ္..။
မဂၤလာေမာင္ႏွံ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ္လည္း St. Valentine ဖမ္းဆီးျခင္းခံရၿပီး
ေသဒဏ္ခ်မွတ္ လိုက္ၾကတယ္..။
သူဝမ္းေျမႇာက္သြားတာ တစ္ခုရွိတယ္ သူေထာင္ထဲမွာရွိစဥ္ ေရာမမွာ ရွိတဲ့
လူငယ္ေတြဟာ ေထာင္ထဲကို လာေတြ႕ၾကတယ္ ျပတင္းေပါက္မွာ ပန္းေတြ ၾကဲၾက
မွတ္စုေလးေတြေရးၾက တယ္..။ ၿပီးေတာ့ သူလုပ္ခဲ့တာမွန္ကန္ေၾကာင္း၊
သူတို႕ေလးေတြလည္းအခ်စ္ကို ယံုၾကေၾကာင္း အားေပးေထာက္ခံၾကတယ္..။
အဲ့ဒီ့ထဲမွာ ေထာင္မႈးႀကီးသမီးလဲပါတာေပါ့..။ ေထာင္မႈးႀကီး က
ခြင့္ျပဳတာေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ အခန္းထဲမွာ လာေတြ႕တယ္ စကားေတြ
အမ်ားႀကီးေျပာတယ္.။ အားေပးစကားေတြေျပာတယ္.. ေနာက္ သူေသခါနီးမွာ သူမရဲ႕
ခင္မင္မႈ၊ သစၥာရွိမႈ၊ အားေပးမႈ ေတြကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ "Love from
your Valentine." ဆိုတဲ့ မွတ္စုတိုေလး တစ္ေစာင္
ထိုအမ်ဳးိသမီးတြက္္ေရးထားခဲ့တယ္..။
ေအဒီ (၂၆၉) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ေန႕မွာ သူကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္..
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ေတာ့ St. Valentine ကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္
"" . . Valentine's Day . . "" ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္..။
American အဖြဲ႕တစ္ခုရဲ႕ခန္႕မွန္းခ်က္အရတစ္ကမာၻလံုးမွာ တစ္ႏွစ္ကို
သန္းတစ္ေထာင္ေသာ Valentines ေတြပို႕ၾကတယ္..။ Christmas
လက္ေဆာင္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒုတိယအမ်ားဆံုးေပါ့..။ အဲဒီ့ထဲမွာ အမ်ဳးိသမီးေတြက
ဝယ္ၾကတာ ၈၄ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပါတဲ့...။
' ' .. ခ်စ္တတ္သူတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ .. ' '
ေဖေဖာ္၀ါရီ … အျဖဴေရာင္ႏွင္းေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အဆုပ္လိုက္ ႀကဲျဖန္႔ … ေဟမန္က ေႏြကိုႀကိဳဖို႔ ႏွင္းစက္ေတြကုိ အားရပါးရ အရင္းျပဳေနခ်ိန္ …
အမွတ္တရေတြျဖစ္ဖို႔ အမွတ္တမဲ့က အစျပဳလာခဲ့သလား …?
အခ်စ္”ကို လေလးေတြနဲ႕ ပံုသ႑န္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ခိုင္းႏိႈင္းေျပာတတ္ၾကပါတယ္ … တခ်ိဳ႕က အခ်စ္ဆိုတာကို
ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ဖူးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကသလို
သူမ်ားခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ႏိုင္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးၾကရဲ႕ …
ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ မႀကံဳဖူးလို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့သူေတြေတာင္
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေတြးၾကည့္ဖူးၾကမွာပဲ … အခ်င္းခ်င္း
အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ဖူးၾကမယ္ … လမ္းညႊန္ေပးၾကဖူးမယ္ …
ႏွစ္သိမ့္ေပးၾကဖူးပါလိမ့္မယ္ …
ကဲ … ဒီလို … လူသားတိုင္း စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ အခ်စ္နဲ႔
ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနသူတစ္ေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္) အမ်ားအျပား ရွိေနၾကပါလိမ့္မယ္ …
ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္ထိ အားလံုးသိထားသူတစ္ေယာက္ … သူကေတာ့
“ခ်စ္သူမ်ားေန႔”ဆိုတဲ့ ေန႕ကေလးကို ဖန္တီးထူေထာင္ခဲ့တဲ့ သူလဲျဖစ္ပါတယ္ …
လူတိုင္း စိတ္၀င္စားပါတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ႏွစ္၊ လေတြ
ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် တင္စားေျပာဆုိတဲ့ ဒ႑ာရီေတြပါ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္ …
စကားလံုး ေရြ႕လ်ားမႈေတြေနာက္မွာ သူ႔သမိုင္းဟာလဲ ပြားမ်ားလာခဲ့ပါရဲ႕ …
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူေတြ၊ ခ်စ္ခဲ့သူေတြ၊ အခ်စ္ခံခဲ့ရသူေတြ
အားလံုးအားလံုးကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾကတယ္ … သူ႔ကို နားလည္ၾကတယ္ …
သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ၾကတယ္ … သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိခ်င္ၾကပါတယ္ …
ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နားလည္ရခက္တဲ့ Valentine’s Dayအေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ သူေတာ္စင္ အႀကီးအကဲ စိန္႔ဗယ္လင္တိုင္း (St.
Valentine)ရဲ႕ ေရာေထြးတိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ သမိုင္းကို ပေဟဠိေတြ ၾကားထဲကေန
အစျပန္ေဖာ္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္ … ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆိုတာ
အခ်စ္ရည္၊ အခ်စ္ေသြးတို႔ လႊမ္းၿခံဳေနၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့
ျပယုဂ္ကာလလို႔ သိထားေလ့ ရွိၾကပါတယ္ … ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူေတြနားလည္ထားတဲ့ St.
Valentine’s Day ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးဟာ ေရွးေခတ္ ေရာမရိုးရာနဲ႔ ခရစ္ယာန္
ဘာသာအတြက္ အေလးအျမတ္ ျပဳရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ …
ဒီေတာ့ စဥ္းစားစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာျပန္ပါေရာ … အဲဒါကေတာ့ Valentine’s
Dayနဲ႔ ဘာသာေရးသမိုင္းေၾကာင္း ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စပ္ေနပါသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ
…။
ဒ႑ာရီ (၁)
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ကတ္သိုလစ္ ဘုရားေက်ာင္းေတြက သိနားလည္ထားၾကတာကေတာ့
Valentineလို႔ အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ သူေတာ္စင္ (၃)ပါး ရွိခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ဒ႑ာရီတစ္ခုက အတည္ျပဳထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းအရ Valentineဆိုတာ (၃)ရာစုေလာက္က
ေရာမမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးျဖစ္ၿပီး အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ
ကေလာဒီးယပ္စ္(၂) ဘုရင္လက္ထက္မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ့တဲ့
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘုရင္ကေလာဒီးယတ္စ္ဟာ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့
အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို စစ္တပ္အတြက္ မေရြးခ်ယ္ဘဲ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြကို
စစ္မႈထမ္းဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္က လူပ်ိဳေတြခမ်ာ သူတို႔ရဲ႕
ခ်စ္သူၾကင္သူေတြနဲ႔ ေ၀းကြာရတဲ့ စိတ္ဒုကၡကို ခံစားေနခဲ့ရရွာတယ္။ ဘုရင္ကလဲ
လူပ်ိဳေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတာကိုး။ လူငယ္ေတြရဲ႕
သနားစရာအျဖစ္ကို ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ သူေတာ္စင္ Valentineဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု
ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ၿပီး ဥပေဒ အျပင္ဘက္ကေန စစ္မႈထမ္းသူ လူငယ္ေလးေတြကို
သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူေတြနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ လက္ထပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕
လုပ္ရပ္ကို သိသြားတဲ့အခါ ဘုရင္ကေလာဒီးယတ္စ္တစ္ေယာက္ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး
ရွင္ေတာ္Valentineကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒ႑ာရီ (၂)
ေနာက္ထပ္ ရာဇ၀င္တစ္ခုကေတာ့ သူေတာ္စင္ Valentineဟာ အက်ဥ္းခံရသူေတြထဲမွာ
အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက်ဥ္းသား Valentineဟာ
သူ႔ဆီကို မၾကာခဏ အလည္လာေတြ႕တဲ့ ေထာင္မွဴးသမီးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိခဲ့တယ္။
ေထာင္ထဲမွာ သူမေသဆံုးခင္ စာတစ္ေစာင္ကို ခ်စ္သူအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ရာမွာ “From
Your Valentine”ဆိုၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ သူေရးခဲ့တဲ့
စာအေရးအသားဟာ ခုေခတ္ရင္ဖြင့္စာေတြမွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ အသံုးအႏႈန္းနဲ႔
သြားၿပီးတူညီေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပထမဆံုးေသာ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ကို
Valentineက ေပးပို႔ခဲ့တယ္လို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒ႑ာရီ (၃)
အလယ္ေခတ္ေလာက္က Valentine ဒ႑ာရီဟာ ျပင္သစ္နဲ႔ အဂၤလန္ႏိုင္ငံေတြမွာ
ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားလာခဲ့ၿပီး အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးလဲ
ဆင့္ပြားေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ St. Valentineဟာ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး
အသတ္ခံရတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကၿပီး ေနာက္ထပ္လူေျပာမ်ားတာတစ္ခုက Valentineရဲ႕
ရုပ္ၾကြင္း (ဒါမွမဟုတ္) အရိုးျပာကို အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံက ဘုန္းေတာ္ႀကီး John
Sprattအတြက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး George XVIက လက္ေဆာင္အျဖစ္
ေပးအပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။ အိုင္ယာလန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ တရားေဟာ
အရမ္းေကာင္းတဲ့အတြက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက အထင္ႀကီး ေလးစားမိပါသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္လဲ ေရႊကြပ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ၾကဳတ္ကေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ သူေတာ္စင္
Valentineရဲ႕ အရိုးျပာကို ေပးအပ္လိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ၊
ဒဗၺလင္ၿမိဳ႕၊ Whitefriarလမ္းက ဘုရားေက်ာင္းမွာ ျပသထားတဲ့ အဲဒီၾကဳတ္ကေလးကို
Valentine’s Dayေရာက္လာတိုင္း လူေတြက သြားေရာက္ၾကည့္ရႈေလ့ ရွိၾကပါတယ္တဲ့။
စတင္က်င္းပခဲ့စဥ္က …
ေအဒီ (၂၇၀)ေလာက္တုန္းက Valentine Dayကို ေဖေဖာ္၀ါရီလအလယ္မွာ လူအမ်ားစု
ယံုၾကည္မႈအရ က်င္းပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက Valentine Day
စားပြဲေသာက္ပြဲေတြကို ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္။
Valentine Dayကို က်င္းပရင္းနဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ Pagan
Lupercaliaပြဲေတာ္ကို ဆက္ႏြယ္က်င္းပဖို႔ အခြင့္အခါ ႀကံဳသြားေတာ့ Valentine
Dayအေပၚ လူေတြရဲ႕ အာရံုစိုက္မႈဟာ ပိုၿပီးႀကီးမားလာပါေတာ့တယ္။
ေရာမေခတ္တုန္းကေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလလယ္ ေႏြဦးေပါက္ရာသီကို
သန္႔စင္ေဆးေၾကာခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေတြမွာ ဘာသာေရးအရ
ေဆးေၾကာသန္႔စင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆားေတြ၊ Speltလို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ံဳေတြနဲ႔
ႀကဲျဖန္႔ထားေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ေရာမေခတ္ အစဥ္အလာအရ
စိုက္ပ်ိဳးျခင္းကို ပိုင္စိုးတဲ့ နတ္ဘုရား Faunusကို ပူေဇာ္ပသတဲ့
အစဥ္အလာရွိခဲ့ၿပီး ေရာမႏိုင္ငံေတာ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ Romulusနဲ႔
Remusတို႔ကို ပူေဇာ္တဲ့ပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပြဲေတာ္ကို က်င္းပဖို႔အတြက္ Lupercaliaဂိုဏ္း၀င္ေတြနဲ႔
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔ငယ္ဘ၀က ခိုေအာင္းေနခဲ့တဲ့ ဂူေတြထဲမွာ
စုေ၀းၾကပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ဆိတ္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္
ယဇ္ပူေဇာ္ၿပီး ေခြးကိုေတာ့ သန္႔စင္မႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ယဇ္ပူေဇာ္ပါသတဲ့။
ငယ္ရြယ္တဲ့ ေယာက္်ားပ်ိဳေတြဟာ ဆိတ္သားေရကို ခြာခၽြတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္မယ့္
ေသြးထဲမွာစိမ္ၿပီး လမ္းေတြေပၚမွာ ပက္ျဖန္းၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကလဲ
ေသြးသံရဲရဲ ျမင္ကြင္းကို ေၾကာက္လန္႔တာမ်ိဳး မရွိဘဲနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္မွာ
ဆိတ္ေသြးေတြကို စိုစြတ္ေစပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ဓေလ့ထံုးစံအရ မိန္းကေလးေတြဟာ
ဆိတ္သားေရနဲ႔ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ ထိေတြ႕ျခင္းဟာ ႏွစ္သစ္မွာ
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရရွိခံစားေစႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္တဲ့။
သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြအရ အဲဒီပြဲေတာ္ခ်ိန္ေတြမွာ ေရာမမိန္းမပ်ိဳေလးေတြဟာ
သူတို႔နာမည္ေတြကုိ ကရားအိုးေလးတစ္လံုးထဲ ထည့္ထားၾကၿပီး လူငယ္ကာလသားေတြကေတာ့
အဲဒီကရားေလးထဲက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ နာမည္ကို မဲႏိႈက္ၾကပါတယ္။ မဲမွာပါတဲ့
နာမည္ရွင္ မိန္းကေလးနဲ႔ မဲေပါက္တဲ့လူငယ္ေလးဟာ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြအျဖစ္ လူေတြက
သတ္မွတ္ေပးၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းၾကတဲ့အထိ
အေရးပါေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး Gelasiusက ေအဒီ(၄၉၈)ခုႏွစ္ အေရာက္မွာ Valentine Dayကို
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္တဲ့အေၾကာင္း တရား၀င္
ေၾကျငာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရာမေခတ္ စံုတြဲရွာတဲ့ဓေလ့ဟာလည္း စနစ္သစ္တစ္ခုအေနနဲ႔
ျပ႒ာန္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီစနစ္အရ ခရစ္ယန္ မဟုတ္တဲ့သူေတြေရာ၊ ဥေရာပေဒသက
မဟုတ္တဲ့သူေတြပါ ဒီပြဲေလးကို ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရလာပါေတာ့တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့
ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ပြဲေတာ္ေလးကေန လူတိုင္းပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္
ပြဲေတာ္ေလးအျဖစ္ ကူးေျပာင္းလာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အလယ္ေခတ္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့
အဂၤလန္နဲ႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန႔ကို “ေက်းငွက္တို႔
အေဖာ္ရွာေသာ ရာသီအစ”လို႔ ယံုၾကည္ သတ္မွတ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့
ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄)ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ Valentine Dayဟာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕
သေကၤတတစ္ခုအျဖစ္ တစ္ကမာၻလံုး လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး အမွတ္တရ က်င္းပခဲ့ၾကတာ
ဒီေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။
ပထမဆံုး Valentine’s Dayအထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာ …
အေစာဆံုး Valentineကဗ်ာကို ေပးပို႔ခဲ့သူကေတာ့ ေအာ္ရီလန္နယ္စား ခ်ားလ္စ္ပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးမွာ အက်ဥ္းက်ေနတုန္းက သူ႔ခ်စ္ဇနီးကို
ေရးသားေပးပို႔ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ျပင္သစ္မင္းေဆြမင္းမ်ိဳး တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
Agincourtစစ္ပြဲမွာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံရၿပီး
လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးမွာ အထီးက်န္စြာ အက်ဥ္းခ် ခံထားရတာပါ။ (၁၄၁၅)ခုႏွစ္က
ေရးခဲ့တဲ့ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ မူရင္းလက္ေရးမူကို ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ၊
လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ၿဗိတိသွ်အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္မွာ မွတ္တမ္းတင္
သိမ္းဆည္းထားၿပီး ေႏွာင္းေခတ္လူေတြကို ျပသထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
မွတ္တမ္းေတြအရ Henry Vဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ စာဆိုေတာ္တစ္ဦးကို ဆင့္ေခၚၿပီး
သူ႔ခ်စ္သူ ေဗးလက္စ္မင္းသမီး Catherineဆီ Valentineအထိမ္းအမွတ္
ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာတစ္ေစာင္ ေရးသားေပးပို႔ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ခ်န္ထားလို႔မရတဲ့ ျမွားနတ္ေမာင္ …
Valentine’s Dayရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတေတြထဲမွာ ထင္ရွားတဲ့ Iconတစ္ခုကေတာ့
Cupidလို႔ေခၚတဲ့ ဖူးစာေရး ျမွားနတ္ေမာင္ေလးပါပဲ။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေတာင္ပံေလးေတြပါတဲ့ နတ္ကေလးပါ။ အခ်စ္နတ္သမီး
Venusရဲ႕သားေတာ္လို႔ လူေတြက သတ္မွတ္ထားၾကၿပီး ေရွးေဟာင္းဂရိ
က်မ္းစာေတြထဲမွာေတာ့ အလွနတ္ဘုရားမ Aphroditeရဲ႕ သားေတာ္ Erosကို
ျမွားနတ္ေမာင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားျပန္ပါတယ္။
Cardေလးေတြ ေပးၾကၿပီ …
ၿဗိတိန္မွာ (၁၇)ရာစုကစၿပီး Valentine’s Dayကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်င္
ဆင္ယင္ႏႊဲေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ (၁၈)ရာစု အလယ္ေလာက္မွာေတာ့ ခ်စ္သူစံုေတြေတြသာမက
ပြဲလမ္းသဘင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ လူတိုင္းအတြက္ အက်ံဳး၀င္တဲ့ ပြဲေတာ္ေန႔ေလး
ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူခင္သူ အခ်င္းခ်င္း အမွတ္တရ
လက္ေဆာင္ေလးေတြ၊ ကတ္ေလးေတြ အျပန္အလွန္ ေပးပို႔လာၾကပါတယ္။ Valentineေခတ္ဦးက
လက္ေရးမူနဲ႔ ေရးသားေပးပို႔တဲ့ သ၀ဏ္လႊာေတြကို အသံုးမ်ားခဲ့ေပမယ့္
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပံုႏွိပ္ထားတဲ့ ပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ ပိုၿပီး
ေခတ္စားလာပါတယ္။ အဲဒီကတ္ေလးေတြမွာ အခ်စ္ကို သရုပ္ေဖာ္တဲ့ စာသားေလးေတြ၊
ရုပ္ပံုေလးေတြ ပါလာခဲ့ၿပီး အခ်စ္ေရးမွာ သတၱိေၾကာင္တတ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္
ခ်စ္သူကို ရင္ဖြင့္ဖို႔ အားကိုးအားထားရာ နည္းလမ္းလဲ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
စာပို႔ခ သက္သက္သာသာနဲ႔ Valentine’s Dayပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ ပို႔ေပးတဲ့
၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေလးေတြ ေပၚလာၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ ထိေရာက္တဲ့
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။
လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ …
အေမရိကန္မွာေတာ့ လက္လုပ္ Valentine’s Dayလက္ေဆာင္ေလးေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾကတဲ့
ဓေလ့တစ္ခု (၁၇၀၀)ျပည့္ႏွစ္ အေစာပိုင္းကာလမွာ ေခတ္စားလာခဲ့ပါတယ္။
သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြအရေတာ့ ပထမဆံုး Valentine’s Dayလက္ေဆာင္ကို
စၿပီးတီထြင္တဲ့သူဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား Esther A. Howlandဆိုတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကတ္ေတြပို႔တာ၊
လက္ေဆာင္ေလးေတြလဲတာဟာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ရဲ႕ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့တဲ့
အထိမ္းအမွတ္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ Greeting Card Associationရဲ႕
ခန္႔မွန္းခ်က္အရ Valentine’s Dayအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ ပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ
ေပးပို႔ၾကတာဟာ ႏွစ္စဥ္ ကတ္အေရအတြက္ သန္း(၁၀၀၀)ေက်ာ္ထိ ရွိတတ္ေၾကာင္း
သိရပါတယ္။ ဒါဟာ ကမာၻေပၚမွာ ခရစၥမတ္ကတ္ေလးေတြၿပီးရင္ အမ်ားဆံုးပါပဲ။
စိတ္၀င္စားစရာ တစ္ခုကေတာ့ Valentine’s Day လက္ေဆာင္ေလးေတြအတြက္
ေငြေပးေခ်သူဦးေရရဲ႕ (၈၅)ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္
ဆိုတာပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႔လာၾကတာ …
အေမရိကန္မွာ Valentine’s Dayကို စည္စည္ကားကား က်င္းပၾကသလို ကေနဒါ၊
မကၠစီကို၊ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္၊ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္၊ တရုတ္၊ ကိုရီးယား၊ အိႏၵိယနဲ႔
အာရွႏိုင္ငံေတြထိ ကူးစက္ျပန္႔ႏွံ႕လာၿပီး ခုဆိုရင္ Valentine’s Dayဟာ
တစ္ကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေလးေတြအတြက္ ရင္ခုန္ဆြတ္ပ်ံ႕ေစမယ့္
အထိမ္းအမွတ္ေန႔ကေလးအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ေနပါၿပီ။ ရွင္ေတာ္
Valentineဆီကတဆင့္ သေႏၶတည္ ေမြးဖြားလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျပယုဂ္
ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ကေလးဟာ လူသားေတြရင္ထဲမွာ အခ်စ္ရွိေနသ၍ ဘယ္ေတာ့မွ
မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ ရက္စြဲေလးအျဖစ္ ထာ၀ရတည္ရွိေနဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
အခ်စ္က
ရင္ခုန္စြတ္ပ်ံ႕မႈေတြနဲ႕ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႔ လွတယ္...
ဘယ္လိုနတ္ဘုရားမ်ိဳးက စီမံခဲ့ပါလိမ့္....
လူတစ္ေယာက္ကို
အျခားလူတစ္ေယာက္က အေကာင္းေတြပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့
ႏူးညံ့ပါးလႊာတဲ့ ေမတၱာဓါတ္ေတြကိုေပးတယ္....
အခ်စ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို အေကာင္းေတြပဲေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာမေနာကံ ေပးစြမ္းႏိုင္သူျဖစ္တယ္....
Credit: forwarded mail ...
ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၄..အမွတ္တရ........................
Saturday, February 12, 2011
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္း
မေကြးခ႐ိုင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕၌ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေက်းလက္ပိုင္းရွိ ေၾကးရည္တတ္ လူကံုထံ မ်ိဳး႐ိုးမွ ဆင္းသက္သူ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားေသာ မ်ိဳးခ်ဳစ္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ပထမဦးစြာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကား၍ အဂၤလိပ္စာေပ၊ ေခတ္မီသမိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာမ်ားကိုယူကာ ဝိဇၨာတန္းကို ေအာင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ပင္ ဥပေဒတန္းကို တက္ေရာက္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အေစာပိုင္းကာလ ပညာေရး ခရီးလမ္းသည္ ဆုတံဆိပ္မ်ား၊ ပညာသင္ဆုမ်ား ဆြတ္ခူးႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ေတာက္ေျပာင္မႈ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း တကၺသိုလ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္မႈ တိုင္းျပည္တဝွမ္းလံုး၌ ထင္ရွားသည့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တဦးအျဖစ္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ထက္သန္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္လာျခင္းေၾကာင့္ ပညာေရး ခရီးလမ္းမွာ မေျဖာင့္ျဖဴးဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားတို႔၏ ရပိုင္ခြင္မ်ား၊ မေက်နပ္ခ်က္မ်ား အတြက္ လံႈ႔ေဆာ္ေသာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ပစ္မည္ ဟူ၍ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ ခံခဲ့ရသည္။ အကယ္အားျဖင့္လည္း ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွ သံုးႏွစ္တာမွ် ယာယီ ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ဤသို႔ ထုတ္ပယ္ခံရျခင္းသည္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္း၌ တျပည္လံုးႏွံ႔ ေက်ာင္းသား သပိတ္ႀကီး ေမွာက္ခဲ့ရမႈ၏ ေလာေလာဆယ္ အေၾကာင္းရင္း တရပ္ ျဖစ္သည္။ ယင္းေက်ာင္းသား သပိတ္ႀကီးတြင္ သူသည္ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္ တဦး ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းသပိတ္ႀကီးေၾကာင့္ တႏွစ္ ပညာသင္ ပ်က္ခဲ့ရသည္။
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ ႏို႔ေသာက္စို႔ရင္း သူသည္ အိုးေဝ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ ဒုတိယဥကၺဌႏွင့္ ဥကၺဌ အျဖစ္၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢကို စတင္ ထူေထာင္သူ တဦးႏွင့္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ လည္းေကာင္း အထူးထူးေသာ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၌ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား အျဖစ္ျဖင့္ပင္ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ အစိုးရက ခန္႔အပ္ေသာ ယူနီဗာစီတီ အက္ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ေကာ္မတီ၌ အျခား ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ တဦးႏွင့္အတူ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ယူနီဗာစီတီ အက္ဥပေဒကို အေတာ္အတန္ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းအက္ဥပေဒကို ျမန္မာျပည္ ဥပေဒျပဳ ေကာင္စီက ခ်မွတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းအက္ဥပေဒကို ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တို႔တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ ျပည္လံုးႏွံ႔ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္မႈမ်ား၏ ေရေသာက္ျမစ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ အဂၤလိပ္ သတင္းစာ၊ ျမန္မာ့ သတင္းစာမ်ားသို႔ ေဆာင္းပါးမ်ား ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က ဗမာပိုင္ ဗမာဦးစီး၍ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ရက္သတၲပတ္လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ထုတ္ေဝေသာ အမ်ိဳးသား စာေစာင္ျဖစ္သည့္ 'နယူးဘားမား' ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာ အဖဲြ႕တြင္လည္း အတန္ၾကာ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ သူသည္ ဥပေဒတန္း တက္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္း ရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ ရပ္ပစ္လိုက္ျခင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုစဥ္က တခုတည္းေသာ တက္႔ကသည့္၊ အမ်ိဳးသားစိတ္ ျပင္းျပသည္႔ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ ျဖစ္ေသာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး (သခင္) ၌ ပါဝင္၍ အမ်ိဳးသား လြတ္လပ္ေရးတည္း ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္ လုပ္ငန္း အတြက္ အလုပ္အေကြၽး ျပဳရန္ ျဖစ္ေပသည္။
သူသည္ ယင္းႏိုင္ငံေရး ပါတီတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခ်ိန္ေလာက္မွ စ၍ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ အဖမ္းမခံဘဲ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပဲြဝင္ရန္ ေျမလွ်ိဳး သြားသည္ အထိ ယင္းပါတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ထမ္း႐ြက္ခဲ့သည္။ သူသည္ သခင္ ေခါင္းေဆာင္ တဦး အျဖစ္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း ခံရသည္။ ထိုစဥ္က ထုတ္ျပန္ေသာ အစိုးရ ေက်ညာခ်က္ အဆိုအရ 'အစိုးရအား အၾကမ္းဖက္၍ တြန္းလွန္ ၿဖိဳခ်ရန္ လုပ္ၾကံမႈ' ကို ေခါင္းေဆာင္သူ တဦးအျဖစ္ ဖမ္းဆီးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားမၾကာခင္မွာပင္ ျပန္၍ လြတ္လာခဲ့သည္။ သခင္ ပါတီ၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ သူအျပင္းအထန္ လုပ္ခဲ့သည္မွာ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုေပ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး (သခင္ပါတီ၏ တရားဝင္ အမည္) အား ယခု လုပ္ေနသည့္ အဖ်က္အဆီး အေႏွာင့္အရွက္ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေစရန္ ဖန္တီးခဲ့သူ သံုးဦး အနက္ တဦးျဖစ္ၿပီး၊ ပါတီ၏ အေရးႀကီးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ေပၚလစီေပါင္း မ်ားစြာကို ေဖာ္ထုတ္ေရး အတြက္ တဝန္ယူခဲ့သည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ထိုစဥ္က အစိုးရ မွတ္တမ္းမ်ား၌ ေရးသား ထားေလသည္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေတာင္သူ လယ္သမား အစည္းအ႐ံုး၏ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာင္မတီဝင္ အျဖစ္လည္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၉-၄၀ ခုႏွစ္ အတြင္း ေဒါက္တာ ဗေမာ္ႏွင့္ အတူ၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တိုက္ပဲြ ဝင္လိုၾကေသာ ပါတီမ်ား၊ အစိတ္အပိုင္မ်ား စုစည္ထားသည့္ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းကို ဦးေဆာင္ ဖဲြ႕စည္းရာတြင္ အဓိက ပုဂၢိဳလ္ တဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္၏ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ေျမလွ်ိဳး သြားခဲ့ရခ်ိန္ အထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ အိႏိၵယ အမ်ိဳးသား ကြန္ဂရက္ ပါတီ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ အရ ယင္းပါတီ၏ ရမ္းဂါး ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္သည့္ သခင္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖဲြ႕ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အိႏၵိယျပည္ရွိ ဝါယာ၊ ဗာရာဏသီ၊ အလ႞ာဟာဘတ္၊ အဂၢရာ၊ ေဒလီ၊ ပက္ရွဝါ၊ ခိုင္ဘာေတာင္ၾကား၊ လာအို၊ အမ္ရစ္ဆာ အာမက္ဒဘတ္၊ ဘံုေဘႏွင့္ ကာလ္ကတၲားၿမိဳ႕တို႔သို႔ ခရီးလွည့္ခဲ့သည္။ အိႏိၵယျပည္မွ ျပန္လာခဲ့ရၿပီးေနာက္ ျမန္မာျပည္ အတြင္း၌ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္က်င္ေရး၊ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား အျပင္းအထန္ ေဆာင္႐ြက္ရင္း ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေကာင္စီဝင္ အျဖစ္ ကာလ အတန္ၾကာ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ သူ႔အား ဖမ္းဆီးရန္ ဝရမ္း ထုတ္လိုက္ရာတြင္ သူသည္ ဝရမ္းကို တိမ္းေရွာင္ကာ ေျမလွ်ိဳးခဲ့သည္။ ဤသို႔ ဝရမ္းထုတ္သည့္ အတြက္ လူငယ္တို႔ အတြင္း၌ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္မႈမ်ား ေပၚထြက္ လာရေသာေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ ဝရမ္းကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္း ခဲ့ေစကာမူ သူသည္ ေျမလွ်ိဳး၍ပင္ ေဆာင္႐ြက္ ေနခဲ့သည္။
သူသည္ တ႐ုတ္ျပည္ အမႊိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပဲြ အတြက္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ အကူအညီ ရရွိရန္ ထြက္ခြာ သြားခဲ့ၿပီး၊ ယင္းၿမိဳ႕ရွိ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ ေဒသတြင္ ႏွစ္လခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ား၏ စီစဥ္ေပးခ်က္ အရ၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရကာ ဂ်ပန္တို႔က လာေရာက္၍ သူ႔အား တိုက်ိဳၿမိဳ႕သို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။ တိုက်ိဳၿမိဳ႕တြင္ သံုးလခန္႔ ေနရၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္တို႔ ေပးအပ္လိုက္ေသာ စီမံကိန္းကို ျမန္မာျပည္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ား သိရွိေစရန္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ မ်ားမၾကာခင္တြင္ သူသည္ တိုက်ိဳသို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း၌ ေတာ္လွန္ ထ႔ကေရးကို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ေရး အတြက္ ဂ်ပန္တို႔၏ စစ္သင္တန္းသို႔ တက္မည့္ ပထမ အသုတ္ လူငယ္တစုကို သူႏွင့္ တပါတည္း ေခၚေဆာင္ သြားခဲ့သည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ သူသည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ) ကို ထိုၿမိဳ႕၌ ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ ဂ်ပန္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သည့္ အခါတြင္ သူသည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ အတူ ျမန္မာျပည္သို႔ ခ်ီတက္ လာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ျပည္၌ ရွိစဥ္ကပင္ သူႏွင့္ သူ႔ရဲေဘာ္တို႔သည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ျဖစ္ရာ ဂ်ပန္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခ်ီတက္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ျမန္မာျပည္သူတို႔အား ပို၍ ပို၍ ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳလာခ်ိန္တြင္မူ ပဋိပကၡ ျဖစ္မႈသည္ ပိုမို ျပင္းထန္ လာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ျပန္မဝင္ခင္ႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ ရန္ကုန္ကို သိမ္းပိုက္ ၿပီးခ်ိန္တို႔တြင္ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ငန္းကို စည္း႐ံုး လုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း အထမေျမာက္ခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္း၌
ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ရွိေနေၾကာင္းကိုမူ တိုင္းျပည္က ေကာင္းစြာ သိရွိ ေနခဲ့ေပသည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ထိုစဥ္က ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ဦးစီးေသာ ဘီအိုင္အ၏ အာဏာၾသဇာျဖင့္ စစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့ေသာ 'ဘီအိုင္ေအ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႕' အခ်ိဳ႕၏ အလြန္အကြၽံ ျပဳမႈတို႔ကို ခ်က္ေကာင္းယူကာ ဘီအိုင္ေအ အေပၚ ဆန္႔က်င္သည့္ ႏိုင္ငံေရး ရန္သူမ်ား၏ မသမာေသာ အၾကံအစည္ ျပဳမူခ်က္မ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘီအိုင္ေအကို ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီဒီေအ) အျဖစ္ ျပန္လည္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ တပ္အင္အားကိုလည္း ေလ်ာ့ခ်ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ျဖင့္ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ႀကီးမွဴး ကြပ္ကဲ ခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဒါက္တာဗေမာ္တုိ႔သည္ အျခားပုဂၢဳိလ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ၊ တုိက်ဳိၿမိဳ႕သုိ႔ လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ (ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္) ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေလး အဆင့္သုိ႔ တုိးျမႇင့္ျခင္း ခံရသည္။ ဂ်ပန္ဘုရင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရၿပီး၊ တတိယအဆင့္ တက္ေနတံဆိပ္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရေလသည္။ တုိက်ဳိၿမိဳ႕မွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီးေနာက္၊ တုိက်ဳိျပန္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳသည့္ ဧည့္ခံပြဲ တခုတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည့္ လြတ္လပ္ေရးသည္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား အမည္ခံ လြတ္လပ္ေရး ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟူ၍ အရိပ္အ႕မက္အားျဖင့္ ေျပာဆုိခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ သူကိုယ္တုိင္ ေသနာပတိ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ဘီဒီေအတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာမ်ားကုိ တင္ျပေရး အတြက္ လြတ္လပ္ေရး ျပင္ဆင္မႈ ေကာ္မရွင္တြင္ ပါဝင္ ခန္႔အပ္ျခင္း ခံရသည္။ ထုိေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံအား လြတ္လပ္ေရး ေပးသည္ဆုိေသာ အခမ္းအနားတြင္ သူသည္ ေမဂ်ာဂင္နရယ္ (ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေလး) အဆင့္ျဖင့္ စစ္ဝန္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရး တႏွစ္ေျမာက္သည့္ ေန႔တြင္ ဂ်ပန္အစုိးရက အပ္ႏွင္းေသာ ပထမဆင့္ ရတနာတံဆိပ္ကုိ အျခား ပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္အတူ ရရွိခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အမည္ခံ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးကုိ ဖြင့္ဟ တုိက္ခုိက္ရင္း၊ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး မိန္႔ခြန္းကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ေလသည္။ ထုိမိန္႔ခြန္းသည္ တုိက်ဳိၿမိဳ႕ရွိ ဂ်ပန္အစုိးရ ရပ္ကြက္၌ပင္ ဂယက္႐ုိက္ ေစခဲ့သည္ဟု အဆုိ ရွိေပသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းကုိ စည္း႐ုံးရန္ ထပ္မံ ၾကံစည္ အားထုတ္ခဲ့ရာ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏုိင္ ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ အကုန္ေလာက္တြင္ သူသည္ မဟာမိတ္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ သူသည္ ဂ်ပန္ စစ္ဝါဒီတုိ႔အား တိတိလင္းလင္း ေတာ္လွန္သည္။ ေတာ္လွန္ေရး တုိက္ပြဲကုိ ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္ သူႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ပုဂၢဳိလ္ ၁၀ ဦးသည္ ကႏၵီၿမိဳ႕သုိ႔ သြား၍ ၿဗိတိသွ် ဦးစီးမႈ ေအာက္ရွိ ျမန္မာ စစ္တပ္ႏွင့္ (ပီဘီအက္ဖ္) ေခၚ မ်ဳိးခ်စ္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ (ထုိစဥ္ကဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္သည့္ ျမန္မာတုိ႔၏ တပ္မေတာ္အမည္) ကုိ ပူးေပါင္းေရး အတြက္ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏ ကုိယ္စား ေလာ့ဒီလူဝီေမာင္ ဘက္တန္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ အဆင့္ျဖင့္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ဒုတိယ ေသနာပတိခ်ဳပ္ (ဒပ်ဴတီ အင္စပက္တာ ဂ်င္နရယ္) အျဖစ္ ခန္႔အပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ရာထူးကုိ မိမိလက္ေထာက္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားထဲမွ ပုဂၢဳိလ္ တဦးအား ခန္႔အပ္ေစၿပီး တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဆက္လက္ ႀကိဳးပမ္းရန္ တပ္မေတာ္မွ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ သူသည္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ တဖန္ ကုိယ္စားလွယ္ ေပါင္း ၁,၃၀၀ ႏွင့္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ေသာ ေန႔တြင္ လူထုပရိသတ္ တသိန္းနီးပါး တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ၌ က်င္းပသည့္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ပထမေျမာက္ ညီလာခံတြင္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ပင္ အေ႐ြးခံရျပန္သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ၌ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ေရး အတြက္ ပုဂၢဳိလ္ ၁၁ ဦး၏ အမည္ကုိ တင္သြင္းရန္ အေၾကာင္းၾကားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရင္ခံထံမွ ေက်နပ္ေလာက္ေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကုိ မရေသာေၾကာင့္ သူသည္ အမည္ တင္သြင္းခ်က္ကုိ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္း ခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းသုိ႔ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ျခင္းမွာ သူႏွင့္ သူဥကၠ႒ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တုိ႔၏ ေနာက္ရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ အလုိအရ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း ျဖစ္ေလရာ၊ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံရွိ ၿဗိတိသွ် အစုိးရကပင္လွ်င္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ လူထု ေထာက္ခံမႈ ရရွိပုံကုိ ၿဗိတိသွ် ပါလီမန္ အတြင္း၌ မလြဲသာဘဲ ဝန္ခံခဲ့ရၿပီး၊ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီတြင္းသုိ႔ ဝင္ႏုိင္ေစရန္ ဖဆပလ အတြက္ တံခါးဖြင့္ထား ေနေသးဆဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ယမင္းစာေပက ႏိုင္ငံေရး စာေပ ခြင့္ျပဳခ်က္ အမွတ္ (၂၈၂) နဲ႔ ပံုႏွိပ္ ျဖန္႔ခ်ိလိုက္တဲ့၊ ေမာင္ျမဦး ျမန္မာျပန္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားခဲ့တဲ့ "ျမန္မာ့ စိန္ေခၚသံ" (Burma's Challenge by Aung San) စာအုပ္မွ "နိဒါန္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အတၴဳပၸတၲိအက်ဥ္း" ကို ျပန္လည္ ကူးယူ လႊင့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
-----------------------------------------------------------------
အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ လက္ခံရန္ ရွိျခင္း
ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္ စစ္မႈထမ္းရန္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ေသနာပတိႀကီး ကာနယ္ ေအာင္ဆန္းက အသံလႊင့္ ေျဖဆုိသည္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေၾကာင္း။
ယေန႔ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ အေၾကာင္း ေျပာရသည့္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အထူးပဲ ဝမ္းေျမာက္ပါတယ္၊ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး နားမရွင္းတာေတြ သိခ်င္တာေတြ ရွိတာ သိေပမယ့္ ေျပာဖုိ႔ ရွင္းဖုိ႔ တပ္မေတာ္ အခြင့္အလမ္း ရွာ၍ မရေသးတဲ့အတြက္ အသာပဲ ေရငုံေနခဲ့ရတယ္၊ ယေန႕ ေျပာခြင့္ရတဲ့အခါ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ ေျပာျပရတာေပါ့။
နီပြန္ နန္းရင္းဝန္ႀကီး တိုဂ်ဳိက ျမန္မာျပည္ဟာ နီပြန္ျပည္၏ စိတ္ေန စိတ္ထား ဝါဒတုိ႔ကုိ နားလည္ သေဘာက်ၿပီး ၎တုိ႔ႏွင့္ အေရွ႕အာရွ ေခတ္သစ္ ထူးေထာင္ေရးမွာ ပါမယ္ဆုိရင္ လြတ္လပ္ေသာ တုိင္းႏုိင္ငံ အေနအထားမ်ဳိး ျဖစ္ပါေစမယ္လုိ႔ ကတိ ေပးထားတယ္။ ဒီ ကတိဟာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေပးတဲ့ကတိ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီ ကတိဟာ နီပြန္ျပည္ႀကီးရဲ႕ အစိုးရ အဓိကရ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တကမာၻလုံး ေၾကညာထားတဲ့ ကတိ ျဖစ္တယ္။ ဒီကတိဟာ ျမန္မာေတြ ဒီအတုိင္း ထုိင္ေနၾကလုိ႔ ရတာ မထင္ၾကနဲ႔၊ ပထမဆုံး ၿဗိတိသွ်နဲ႔ နီပြန္ စစ္မျဖစ္ခင္က ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး လုပ္ငန္းကုိ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတဲ့ သာယာဝတီ သူပုန္လုိ လူမ်ဳိးေတြ၊ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ နီပြန္ျပည္ကို သြားၿပီး စစ္ပညာသင္၊ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း တုိက္တြန္း၊ ျမန္မာျပည္က သိလုိတဲ့ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွာေပး၊ ေနာက္စစ္ျဖစ္တဲ့ အခါလဲ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ ေရွာက္လုပ္၊ တုိက္ခုိက္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကူ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး ေတြကလဲ ဝုိင္းဝန္း ေထာက္ပံ့ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီ ကတိ ေပးတယ္ မွတ္ပါ၊ အလကား ထုိင္ေနရင္း ရတယ္ မထင္နဲ႔ လုပ္တဲ့လူေတြ ရွိလုိ႔ ရတယ္မွတ္ပါ။
မျငင္းႏုိင္ေသာ အခ်က္တရပ္
အဲဒီ နန္းရင္းဝန္ႀကီး တုိဂ်ဳိ၏ ကတိအတုိင္း ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါစုိ႔၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတုိင္း ဘာက က်ဳပ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ စၾကမလဲ၊ ယခု အစုိးရ အဖြဲ႕က အေတာ္အတန္ ျမန္မာျပည္ ေခတ္သစ္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ လုပ္ငန္း အစီအစဥ္ေတြ ေျပာသြားတာ ၾကားလုိက္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ ဒီအစီအစဥ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ပါၿပီတဲ့ တေန႔ ဒီဟာေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ အားမရွိရင္ ဘယ္မွ အသုံးက်ေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရးသည္ ပထမ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး အေပၚ တည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးသည္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ညီမွ်၏၊ ဒီအခ်က္ကုိ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး၊ ျမန္မာ့ အဓိက ျပႆနာဟာ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးပဲလုိ႔ တထစ္ခ် မွတ္လုိက္ပါ။
ကိုင္း … ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး လုပ္ၾကစုိ႔၊ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ၊ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး ဆုိေပမယ္လုိ႔ နားလည္ မလြဲၾကနဲ႔ေနာ္၊ ေရွ႕မွာ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး သက္သက္ႀကီး မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးဟာ အေရွ႕အာရွတုိက္ ကာကြယ္ေရးမွာ အက်ဳံးဝင္ပုံကုိ တေန႔က ေက်ာင္းဆရာေတြကို ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပတုန္းက ရွင္းခဲ့ၿပီ၊ ကာကြယ္ေရး ဆုိတာမွာလဲ ရန္သူက တခ်က္ခုတ္လွ်င္ က်ဳပ္တုိ႔က ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ခုတ္မယ္၊ ရန္သူက က်ဳပ္တုိ႔ ျပည္ တုိက္မယ္ ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ အရင္ ဦးေအာင္ တုိက္မယ္၊ အဲဒီ ကာကြယ္ ေရးမ်ဳိး။ ဒီ ကာကြယ္ေရးမ်ဳိး အတြက္ ဆုိရင္ လူလဲ မ်ားဖုိ႔ လုိတယ္။ လူေတြ စိတ္ဓာတ္လဲ ရင့္ဖုိ႔ လုိတယ္။ လက္နက္ ကိရိယာ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္လဲ ျပည့္စုံဖုိ႔ လုိတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ လူဦးေရ နည္းေတာ့ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးဟာ ျမန္မာတုိင္း ျမန္မာတုိင္း ကေလးမွ အစ အဖုိးႀကီး အမယ္ႀကီးထိ အားလုံး ပါႏုိင္မွ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးဟာ ေတာင့္တင္းမွာ။ ဘယ္လုိ ပါရမလဲ ဆုိရင္ စစ္တုိက္တယ္ ဆုိတာဟာ စစ္သားခ်ည္းနဲ႔ မၿပီးဘူး၊ ရိကၡာ ေထာက္ဖုိ႔၊ ရိကၡာ စုိက္ပ်ဳိး စုေဆာင္းေရး၊ ရိကၡာ တင္ပုိ႔ေရး အစရွိသျဖင့္ စစ္တုိက္ျခင္းနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ မဆုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး အင္အားကုိ စစ္အင္အားနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ေတြ အတြက္ အားလုံး ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မက်န္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္၊ ဒါက အၾကမ္း ေျပာျပျခင္းပဲ၊ တေန႔ကလဲ ကာကြယ္ေရး အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ ေျပာခဲ့ၿပီ။
လြတ္လပ္ေရး လက္တလွမ္း
သုိ႔ေပမယ့္ ခုေျပာခဲ့တဲ့ဟာေတြ လုပ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ကာကြယ္ေရးဖုိ႔ အခ်က္ဘာမွ မရွိေသးဘူး၊ အားလုံး စလုံးေရက စရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ယခုႏွစ္အဖုိ႔မွာ အရင္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္မွ စစ္ထုတ္ၿပီး စနစ္က်က် အသစ္ဖြဲ႕တဲ့ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ဟာ ပထမ စလုံးေရ စျခင္းပဲ။ အစကရွိတဲ့ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ဟာ အမွန္ ေျပာရရင္ေတာ့ အသင့္အတင့္ေလာက္ အသုံးက်ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ တျခား သြားတိုက္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း က်ဖမ္း စီစဥ္ရတာမုိ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္သြားမယ္ ဆုိရင္ ဒီ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္က အားကိုးႏုိင္တဲ့ တပ္လဲ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေတြ အၿမဲ ရင္ေလးေနတဲ့ တပ္မ်ဳိး အျဖစ္သာ ရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကုိ ဘာလုိ႔ မေခၚဘဲ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ျဖစ္လာသလဲ။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသည္ ယခင္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ အခု ဒီ လြတ္လပ္ေရး ရဖုိ႔ ကိစၥဟာ အဓိက မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရေတာ့မယ္၊ လက္တလွမ္းပဲ လုိေတာ့တယ္။ ရၿပီး ဘယ္လုိ ကာကြယ္ရမယ္ ဆုိတာက ပုိၿပီး အေရးႀကီး လာၿပီ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေရွ႕အနာဂတ္ကို ေျမႇာ္ကုိးၿပီး ရာဇဝင္ အေၾကာင္းေထာက္လုိ႔ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္လုိ႔ အမည္ေပးတာပဲ။ တျခား အထင္လြဲ ေနစရာ မလုိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ နာမည္ အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ၊ လူ အေရးႀကီးပါတယ္။ လုပ္တဲ့လူေတြ လုပ္တဲ့လူေတြ အဲဒီ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္သာ ယခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခံခဲ့သလား၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျပင္ဟာေတြလဲ လုပ္ထားပါတယ္။ ပထမ အေရးႀကီးဆုံးက အၿမဲ တပ္ႀကီးပဲ၊ လုပ္လွ်င္ လုပ္ျခင္း အဲဒီ တပ္ေတြကုိ ဗုိလ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ လူေတြ အလုံအေလာက္ ရွိဖုိ႔ လုိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဂၤလာဒုံမွာ ယခုႏွစ္ ဗုိလ္သင္တန္း ဖြင့္ၿပီး အေျမာက္အျမား သင္ေပးေနတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဒီ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ႀကီး အတြက္ စည္းကမ္းစနစ္ေတြ လုပ္၊ ရိကၡာေတြေထာက္ ေရွ႕ေျပး တပ္မေတာ္ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာ ဌာနႀကီး အျဖစ္နဲ႔ (ေဟဘီခ်ဳိတု) ေခၚတဲ့ေနာက္ ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး႐ုံး ျဖစ္မယ့္ ႐ုံးကုိလဲ တည္ေထာင္ ထားပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕မွာေတာ့ တပ္ေတြ ခ်ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ ေနရပါတယ္။ အားလုံး ျမန္မာ ဗုိလ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့တပ္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ ေနၾကပါတယ္။ နီပြန္ အတုိင္ပင္ခံေတြကလဲ စစ္ေရး နည္းနာေတြကို ကူညီ သင္ျပ ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စလုံးေရ စျခင္းပဲ။ ေရွ႕ကို တျဖည္းျဖည္း လူေတြတုိး တပ္ေတြခ်ဲ႕ လက္နက္ေတြတုိး တင့္ကားေတြ အေျမာက္ႀကီး ေတြ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ရေအာင္ တဆင့္ တဆင့္ ႀကိဳးစား ၾကရလိမ့္မယ္။ ယခု လာမယ့္ ႏွစ္အတြက္ တပ္ကုိ တုိးခ်ဲ႕ရအုံးမယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္သား အသစ္ေတြ မၾကာမီ ေခၚေတာ့မယ္။ ဒါ ျမန္မာေတြ အားလုံးရဲ႕ တာဝန္ပဲ။ ဟုိ အရင္တုန္းက ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး အတြက္ ျမန္မာ့ လက္ထဲအပ္ပါ။ ျမန္မာေတြ ကုိယ့္ျပည္ ကုိယ္ ကာကြယ္ခ်င္ လြန္းလုိ႔ပါ။ လက္နက္သာ အပ္စမ္းပါ။ တုိက္ျပပါမယ္လုိ႔ ျမန္မာေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ ကုိင္း … လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္မယ္။ ခု … ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဒီအခြင့္အေရးေတြ ရေတာ့မယ္။ ယူၾကမလား၊ တပ္ထဲ ဝင္ၾကမလား၊ ေျပာၾကစမ္း။ တုိ႔ျမန္မာ တုိ႔စစ္ထဲ မဝင္ခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြမ်ားရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး။ အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြလဲ အပုိပဲ၊ ေရွးတုန္းက ရာဇဝင္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာေနရင္လဲ ယုံတမ္းစကား ျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ေရွးက ျမန္မာ သူရဲေကာင္း ေတြ ေျမႀကီးထဲကေနၿပီး ရွက္စရာ ျဖစ္ေနမွာ သတိထားၾကေနာ္။
ကုိယ္ေတြ႕ (မ်က္ျမင္တခု)
ေရွးက ျမန္မာေတြကေတာ့ တကယ့္ ေယာက္်ားေတြပဲ၊ ဒါ စာေတြ႕တင္ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ ယုိးဒယားျပည္ ေနတုန္းက ေရွးျမန္မာ စြမ္းပကား သတၲိ လက္ရာေတြ ျမင္သိခဲ့ရသည္။ ယုိးဒယားျပည္မွ ေတာေတာင္ အတန္တန္ ေက်ာ္ၿပီး က်ဳပ္တုိ႔ လာခဲ့ၾကရလုိ႔ ေရွးတုန္းက ဘုရင့္ေနာင္တုိ႔ အေလာင္းဘုရားတုိ႔ႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ ဇြဲသတၲိကုိ အဖန္ဖန္ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ အဲသလုိ ျမန္မာေတြ ျမန္မာ့ သတၲိကုိ ျပၾကစမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္ဟာ လူသတ္မႈ စတဲ့ အမႈအခင္းမ်ား အေမရိကန္ျပည္ ခ်ီကာဂုိၿပီးရင္ ဒုတိယ စြဲတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ ျမန္မာ ျမန္မာခ်င္း သတ္ျဖတ္ တုိက္ခုိက္တာဟာ ျမန္မာ့ သတၲိ အစစ္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္လည္း အက်ဳိး မရွိဘူး။ သည္လုိ လုပ္မယ့္ အစား ျမန္မာျပည္ အတြက္ ကမာၻမွာ ထြက္ၿပီး မုိက္ျပ လုိက္စမ္းပါ။ ဒါမွ ရာဇဝင္ေျပာင္မွာ၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့သလုိေတာ့ မေတြ႕ပါ ရေစနဲ႔ ေတာ့။ ႐ြာေတြ ႐ြာေတြ ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ဒီ႐ြာက လူေတြရဲ႕ သတၲိေတာ့ စိတ္ခ် လူဆုိးႀကီးပဲ။ စစ္ထဲ လုိက္မယ့္လူ ထြက္စမ္း ဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ထဲ ဒါေတာင္ ျပန္ထြက္ေျပး လုိက္ၾကေသးတယ္။ တက္လူ ဆုိတဲ့ လူငယ္ေတြ ေဘာင္းဘီနီ အက်ႌနီေတြနဲ႔ ေတြ႕ပါရဲ႕၊ စစ္ထဲ လုိက္ရမယ္ ဆုိေတာ့ တီ ဆားနဲ႔ တုိ႔သလုိ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါမ်ဳိး ျဖစ္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထုိက္တန္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ တထစ္ခ် ဆုိတယ္။ ဒီလုိ ျပည္မ်ဳိး က်ဳပ္ေတာ့ျဖင့္ မေနေတာ့ဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ ထပ္မေတြ႕ပါရေစနဲ႕ ဒီတခါေတာ့ ဝင္ၾကစမ္းပါ၊ မ်ားမ်ားစားစား ဝင္ခ်င္တဲ့ သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ျပန္လႊတ္ လုိက္ရတယ္ဆုိတာကုိ ၾကားခ်င္ပါတယ္။ လူလုိေနတယ္ ဆုိတာ မၾကားခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ယခု ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ထပ္ခ်ဲ႕မယ္၊ ထပ္ခ်ဲ႕ရင္ ျမန္မာေတြ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ျပည့္စုံတယ္ ဆုိရင္ ဝင္ႏုိင္တယ္။ လက္ခံဖုိ႔ အသင့္ပဲ ဝင္ၾကစမ္းပါ။ ေထာင္လုိက္ ရာလုိက္ ေသာင္းလုိက္၊ ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ နားလည္ ေစခ်င္တယ္။ ဒီ စစ္တပ္ေတြကို ေငြ လုိခ်င္လုိ႔၊ လခ လုိခ်င္လုိ႔၊ ရာထူး လုိခ်င္လုိ႔ေတာ့ အလကားပဲ။ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး အတြက္ မည္၍ မည္မွ် စိတ္အား ထက္သန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ရာထူးက စၿပီး ခန္႔ပါလုိ႔ လာေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မခန္႔ဘူး။ ဘယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္ထဲ တန္းဝင္ဝင္ခ်င္း စစ္ဗုိလ္ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔လဲ မဟန္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က စစ္ပညာ နည္းနည္း ရဖူးပါရဲ႕ ရတာက စစ္ၾကပ္ေလာက္၊ ျဖစ္ခ်င္တာက ဗုိလ္ႀကီးေလာက္ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတယ္။
လခကို မေမွ်ာ္ရဟု ဆုိျခင္း
စစ္သား လုပ္တဲ့ လူေတြကလဲ လခ နည္းတယ္။ အစားအေသာက္လဲ ဆုိးတယ္။ အေန ၾကပ္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလာတာပဲ။ တခ်ဳိ႕လဲ ထြက္ခ်င္တယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ေနာက္ထပ္ မၾကားရ မေတြ႕ရပါေစနဲ႔၊ လာတဲ့ လူေတြဟာ ဒါေတြ နားလည္ၿပီး ေငြမမက္ ရာထူးမမက္ ျမန္မာျပည္သက္သက္ သမားေတြ လုိခ်င္တယ္။ ဒီ တပ္ဟာ လာဘ္စားမယ့္ လူေတြ၊ ေငြလုိတဲ့ လူေတြ၊ ရာထူးမက္တဲ့ လူေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ အလုပ္ေပးမယ့္ လူေတြ၊ လုိခ်င္တဲ့ တပ္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ေငြအမ်ားဆုံး သုံးရမယ္ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လခေတြ အေပၚမွာ မသုံးဘူး။ ဒါက ေရွး အဂၤလိပ္ စနစ္ဟန္ကုိ မက်လုိ႔ အဂၤလိပ္ေတြ ေခြးေျပး ဝက္ေျပး ေျပးကုန္ၾကရၿပီ မဟုတ္လား။ နီပြန္ စစ္တပ္လုိ စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္တဲ့ လူေတြ ရွိေအာင္ လုပ္ရမယ္။ လခကုိ ပဓာန မထားရဘူး။ နီပြန္ တပ္မွာ စစ္သားတေယာက္ ေလးက်ပ္၊ ေလးက်ပ္ အဲ ေျခာက္က်ပ္သာ ရတယ္။ အဲဒါေတြကို အားက်ရမယ္။ လခေတြေပၚ နည္းနည္းသုံး၊ လက္နက္ေတြ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ အေပၚ အမ်ားဆုံးသုံး၊ ဒါမွ ပထမတန္း စစ္တပ္ရမွာ၊ အဲဒါမွ ကြၽန္ေတာ္ အစက ေျပာသလုိ ရန္သူက တခ်က္ခုတ္လွ်င္ ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ႏွက္ႏုိင္မွ ရန္သူ မတုိက္ခင္ ကိုယ္က ဦးေအာင္ တုိက္ႏုိင္မွာ။
အဲဒီ စစ္သား စုေဆာင္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စကား အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေျပာစရာ တခု က်န္ေသးတယ္၊ အဲဒါဟာ အရင္တုန္းက ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္မွာ ပါတဲ့ လူေတြ အမ်ားအျပားထဲမွာ မထြက္ခ်င္ဘဲ မက်န္းမာလုိ႔ လူအုိေနလုိ႔ ဆုိၿပီး တပ္က ထြက္ခုိင္းရတာေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီ လူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္၍ မၾကည့္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ သူတို႔ ေနာင္ေရး အတြက္လည္း ဘာတခုမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ အခုေတာ့ တတ္အားသမွ် ဒီ ကိစၥေတြကုိ စီမံလ်က္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါကေလးေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္ေတြထဲ မဝင္ခ်င္ ဆုိတဲ့ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ၾကဘူး၊ တုိင္းျပည္ တျပည္ ထူေထာင္တာဟာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲတယ္၊ အတက္အက် ေလာကဓံ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေတြ႕ရတယ္ ဆုိေတာ့ ကမာၻ႔ ရာဇဝင္ သိတဲ့လူ တုိင္းေတာ့ ဆင္ျခင္ ႏုိင္ၾကမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ စိတ္မပ်က္ လက္မပ်က္ဘဲ ရသမွ် အခြင့္အေရးကို ရတုန္း မိမိရရ ယူၾကရလိမ့္မယ္။
ဒါမွသာ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးကုိ က်ဳပ္တုိ႔ ခ်စ္ရာ ေရာက္ၾကမယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ ထူေထာင္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စိတ္လက္ေတြ ပ်က္ေနၾကတဲ့ လူေတြရွိရင္ မပ်က္ၾကပါနဲ႔၊ ဆက္ဆက္ တပ္ထဲဝင္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္း လုိပါတယ္၊ ေနာက္ အေရးႀကီးမယ့္ အခ်က္ တခ်က္က အခု က်ဳပ္တုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးတို႔ဟာ အခု အာရွ စစ္ႀကီးမွာ နီပြန္ တပ္မေတာ္မ်ားက ရန္သူ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္ အစရွိသည္တုိ႔ကုိ အၿပီးအပိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာႏုိင္မွ တည္တံ့မယ္ဆုိတာ အားလုံး နားလည္ ၾကရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး အတြက္ ခုအခါ ေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ ဦးစီး ေဆာင္႐ြက္ေနတဲ့ နီပြန္ တပ္မေတာ္ႀကီးအား စစ္ႏုိင္ေရး အတြက္ ျမန္မာ့ တမ်ဳိးသားလုံးက တတ္ႏုိင္သေလာက္ စြမ္းအားျဖင့္ ကူညီၾကဖုိ႔ လုိတယ္။
စစ္သားကုိ နီပြန္တို႔ ႐ုိေသပုံ
ေနာက္ဆုံး ကြၽန္ေတာ္ ေျပာဆိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ လူေတြက စစ္တပ္ စစ္သားကုိ ခ်ီးျမႇင့္ၾကဖုိ႔ ေျပာလိုပါတယ္၊ နီပြန္ျပည္မွာ စစ္သားကုိ သိပ္အေရးေပးၾကတယ္။ စစ္သား တေယာက္ စစ္တပ္ကုိ လာရမယ္လုိ႔ အမိန္႔ရတဲ့ အခါ အဲဒီ စစ္သားကို လူအေျမာက္အျမား လုိက္ပုိ႔ၾကတယ္၊ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ ဆလန္ ေပးၾကတယ္၊ စစ္ေျမျပင္ ထြက္တဲ့ စစ္သားဆုိရင္၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ ရာထူးႀကီးတဲ့ သူျဖစ္ျဖစ္ အေလးျပဳ ၾကတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ အားက်ဖုိ႔ ေကာင္းသလဲ၊ နီပြန္ ဘုရင္မင္းႀကီး ကုိယ္တုိင္က စစ္သားတုိ႔ကုိ ေလးစားတယ္၊ နီပြန္ ဘုရင္ မင္းႀကီး ဆုိတာ တျခားတုိင္းျပည္ ရွင္ဘုရင္ေတြနဲ႔ တူတာ မဟုတ္ဘူး၊ နီပြန္ ဘုရား အစစ္ပဲ၊ အဲဒီ ဘုရားရွင္ ကုိယ္တုိင္ က်ဆုံးတဲ့ စစ္သား အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဌာပနာထားတဲ့ အ႐ုိးအုိး ေစတီကို ဦးခုိက္ရတယ္။ ဦးၫႊတ္ရတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မဟုတ္ေပါင္၊ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ ေရး တပ္သားေတြ အသက္လဲ ေသရေသးတယ္၊ အဆင္းရဲလဲ ခံရတယ္၊ ဒီ အေလာင္းေကာင္ ေတြကုိ နင္းၿပီး တက္လဲ သြားၾကရေသးတယ္၊ အေကာင္း မေျပာခ်င္ၾကဘူး။
ေခတ္ပ်က္ႀကီးတုန္းက သူခုိးဒျမေတြ သူ႔လုိလူေတြ ခုိးကုိးရာမဲ့ ျဖစ္တုန္းက ကာကြယ္ ေပးခဲ့တာေတြကို ေမ့၊ ကုိယ့္ပစၥည္း ကေလးေတြ သိမ္းတာ ဆည္းတာ ဗာရာဏသီ ခ်ဲ႕ေျပာၿပီး မခ်ီးျမႇင့္ၾကဘူး၊ ရွက္ဖြယ္ ရွက္ဖြယ္ တုိ႔ျမန္မာေတြ မရွက္ဘူးလား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ရွက္ၾကပါဦး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ လူေတြထဲမွာ စစ္တပ္ စစ္သားဟာ ထိပ္ဆုံးပဲ၊ သူတို႔ထက္ ျမတ္တာ မရွိဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာထင္ထင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထက္ တုိင္းျပည္ကုိ ေဆာင္႐ြက္ႏုိင္တဲ့ လူေတြ၊ ေဆာင္လဲ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့ၾကၿပီ၊ က်ဳပ္တုိ႔ စစ္သားကို အားေပးၾက ေလးစားၾကပါ၊ ဒါမွ ျမန္မာျပည္ ခ်မ္းသာမယ္၊ အခု စစ္သားေတြ စုေဆာင္းၿပီး ဆုိင္ရာ တပ္စခန္း သြားၾကတဲ့ အခါ ဆုိင္ရာ ေဒသက ျမန္မာေတြ အားလုံး တံခြန္ ကုကၠား၊ မုေလးပြားနဲ႔ စစ္တံခြန္ စစ္သီခ်င္း စစ္သံေတြ ေပးၿပီး လုိက္ပုိ႔ၾကစမ္းပါ၊ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ေလ၊ ကုိင္း … အခုညအဖုိ႔ ဒါပဲ၊ ေတာ္ေသးၿပီး ျမန္မာေတြ အားလုံး အေဝရာ ေဟာႏၱဳ ။
▪ - ¤ - ▪
၁၃၀၄ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ (၁၀) ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ (၂၊ ၁၂၊ ၄၂) ရန္ကုန္ သူရိယ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပ ပါရွိတဲ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ကာနယ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ျမန္မာတျပည္လုံးသို႔ အသံလႊင့္ ေျပာဆုိခ်က္ "ဗမာတုိင္း ေသြး၊ သတၲိ၊ ဇြဲ ျပရန္ အခ်ိန္" မိန္႔ခြန္းကို ၁၉၈၅ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလမွာ 'ပုရပိုက္ စာေပႏွင့္ အႏုပညာ' က ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ စစ္ကိုင္းဟန္တင္ရဲ႕ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရွားပါး မိန္႔ခြန္းမ်ား' စာအုပ္မွေန ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆံုးမစကား“ရဲေဘာ္တို႔ ေမးစရာ စကားရွိတယ္။ တကယ္လို႔ အၾကီးအမွဴးေတြထဲက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ္က်ိဳးငဲ့ၿပီး လူမ်ိဳးရဲ႕အက်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ဆန္႔က်င္တဲ့
အၾကီးအမွဴးေတြဟာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ ျပဳတ္က်မွာပဲ။
ရာဇ၀င္မွာ ၾကည့္လိုရွိယင္ ဘယ္ေလာက္ၾကီးတဲ့လူျဖစ္ျဖစ္ မတရားလုပ္တဲ့အခါ
ျပဳတ္က်တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒီလို မတရားတဲ့ အၾကီးအမွဴးေတြရွိယင္ ရဲေဘာ္တို႔
အေပၚမွာလဲ တည္တယ္။ ဥပမာ မတရားတဲ့ အၾကီးအမွဴးတစ္ေယာက္က
၀တၱရားႏွင့္မဆိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးအက်ိဳးနဲ႔ မပတ္သတ္တဲ့
အမိန္႔မ်ိဳးေပးတဲ့အခါ အမိန္႔ဟာ နည္းက်၊ မက်၊ တရား၊ မတရား
ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးမွာ အက်ိဳးရွိမရွိ ၾကည့္ရမယ္။ အဲသလို ၾကည့္တဲ့အခါ
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းယင္ သူ႕ထက္ၾကီးတဲ့ အၾကီးအမွဴးကို ျဖစ္ေစ၊ တစ္ျခား
အၾကီးအမွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားေမးရမယ္။ ဒီအခါမွာ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ဘယ္ဒင္း
မွန္တယ္၊ မွားတယ္ သိႏိုင္မယ္။”
“လက္ဖြဲ႕အေနနဲ႔ေဆာင္ၿပီး သတၱိႏွင့္ သစၥာရွိလွ်င္ ေမာင္တို႔
ေျခခ်ရာအရပ္မ်ားသည္ ေအာင္ေျမခ်ည္း ျဖစ္ရလိမ့္မည္။”
“က်ဳပ္အဖို႔ ေျပာရယင္ ရဲေဘာ္တို႔ထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခု တပ္ထဲမွာရွိတဲ့
စစ္သားကေလးကစၿပီး အားလံုး ရဲေဘာ္ေတြထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ထက္ အရည္အခ်င္း၊
အက်င့္စာရိတၱ၊ အလုပ္အကိုင္၊ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ အေမွ်ာ္ အျမင္ရွိတယ္လို႔
ေတြ႕တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီလို ေတာ္တဲ့လူကို ထိုးတင္ၿပီး
ေနာက္လိုက္လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တို႔အားလံုး
ၾကိဳးစားၾကပါ၊ ေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါ။”
“တစ္ျခား မွာၾကားလိုတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ေျပာေနက် စကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီး
အဓိပၸါယ္ေလးနက္ ေအာင္ ေျပာျပလိုက္အံုးမယ္။ ငါတို႔စစ္တပ္ဟာ ႏိုင္ငံသူ
ႏိုင္ငံသားေတြကို ညွဥ္းဖို႔ မဟုတ္။ လက္နက္အားကို တန္ခိုးျပဖို႔ မဟုတ္။
စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေစခံျဖစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ အေစခံ
မျဖစ္ရဘူး။ ဒါက စကားရိုင္းရိုင္းႏွင့္ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပတာပဲ။ ဒီစကားကို
က်ဳပ္ေျပာတာဟာ စစ္တပ္ကို က်ဳပ္ ျပန္ႏွိပ္ခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ
မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္ လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လဲ မတရားမလုပ္။
ႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္သူ ေတြ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ
အားလံုးသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ။”
“အမွန္ေျပာရယင္ လူေတြဟာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲ။ အားရွိတဲ့အခါ အားနည္းတဲ့လူေတြကို
ညွဥ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ အားနည္းတဲ့လူေတြကလဲ အားနည္းတဲ့အခါတုန္းကေတာ့
အားၾကီးေနတဲ့လူေတြကို လက္နက္ အားကို အာဏာအားကို လုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာၾကတယ္။
မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ အားၾကီးတဲ့ေနရာ အာဏာရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့
အရင္တုန္းက ေျပာတာေတြ ေမ့ၿပီး တစ္မ်ိဳးလုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါ ထံုးစံအတိုင္းပဲ။
ငါတို႔က ဒီလို မဟုတ္။ အားနည္းတဲ့အခါလဲ အားၾကီးတဲ့လူကို မတရားယင္ မေၾကာက္၊
အားၾကီးတဲ့အခါလဲ အားငယ္တဲ့ လူကို မတရားမလုပ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း လုပ္ခ်င္တယ္၊
ျပခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခခံျဖစ္ တယ္လို႔
ေျပာတာပဲ။”
“ငါတို႔တေတြဟာ မွားၿပီးတာေတြကို ထပ္မမွားၾကရဘူး။ ငါတို႔ဟာ အမွန္နဲ႔အတူ
ဟုတ္တာႏွင့္ မဟုတ္ တာ ခြဲျခားသိရမယ္။”
“ဇာတိမာန္ ေကာင္းေကာင္း ထားတတ္ၾကရေအာင္ လုပ္ၾကပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို
ခ်စ္ပါ။ ဗမာေတြဟာ လူဖ်င္းေတြ၊ လူေၾကာက္ေတြ၊ လူပိုေတြ၊ လူရိုင္းေတြ၊
လူ႕ဂြစာေတြ၊ လူ႕မတရားေတြလို႔ ဒီကမၻာက အထင္ခံရ ေအာင္ မလုပ္ၾကပါႏွင့္။
ဗမာေတြဟာ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူၾကပါ။ အဲဒါ က်ဳပ္
လူမ်ိဳး ေရးတရားႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး မွာခ်င္တာပဲ။”
“ေနာက္ဆံုး တစ္ခုမွာခ်င္တာက ငါတို႔သာ ႏိုင္ငံခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့
စိတ္ဓာတ္မထားၾကဖို႔ပဲ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊
ဒီျပင္ႏိုင္ငံေတြမွာျဖစ္ျဖစ္ စစ္သားေတြခ်ည္း ႏိုင္ငံခ်စ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
တစ္ျခား စစ္သားမဟုတ္ေပ မယ့္ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အနစ္နာခံ၊
အမ်ိဳးမ်ိဳး စြန္႔စားလုပ္ၾကတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္
စစ္သားမွစစ္သားဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္။ သို႔ေပမယ့္
တစ္ခု နားလည္ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ဟာ စစ္တပ္ကို မတရားႏွိမ္မယ္။ လူလည္လုပ္မယ္။
စစ္တပ္ရဲ႕အခြင့္အေရးကို မတရားခ်ိဳးဖ်က္မယ္ဆိုယင္ က်ဳပ္ အစြမ္းကုန္
ၾကိဳးစားတိုက္ဖ်က္မယ္ဆိုတာ ရဲေဘာ္တို႔ သိေစခ်င္တယ္။ ယေန႔ ဒီမွာ
ေျပာတာေတြအားလံုး စစ္သားေတြ သိပါေစ။ သိေအာင္ ေျပာျပၾကပါ။ အဲဒါ
ေနာက္ဆံုးမွာၾကားျခင္းပဲ။”
“က်ဳပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ သိပ္စိတ္ပ်က္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ေနာက္ထပ္
စိတ္ပ်က္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ စိတ္ပ်က္စရာေတြ
အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေအာင္ဖို႔ပါပဲ။”
“ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေတြေတာင္ ေခတ္ပညာအတတ္ေတြ
တစ္ခ်ိဳ႕သင္ၾကား ေနတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ဘယ္ထိေအာင္ ေတာ္တယ္၊
မေတာ္တယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။ ဒီအတိုင္းသာ မွန္လို႔ရွိ ယင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားဟာ
မိမိဘာသာေရးနဲ႔လဲ မဆန္႔က်င္၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳးရွိရာ
ရွိေၾကာင္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ေပး ၾကမယ္ဆိုယင္ ဗမာျပည္ဟာ တုိးတက္ဖို႔
နိမိတ္ပဲ။”
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ိဳးကို တကယ္ကာကြယ္မယ့္သူေတြဟာ
ျပည္သူေတြပဲ။ သည့္ျပင္ လူေတြဆိုတာ ဒီေလာက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။”
“အဲဒါေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားလူအမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့လူေတြကို
ေျပာလုိတာကေတာ့ တကယ္ ကၽြန္ မျဖစ္ခ်င္ယင္ ကၽြန္မျဖစ္တဲ့နည္းလမ္းေတြ
ရွာၿပီးေတာ့ တကယ့္စြန္႔စားမႈႏွင့္ တကယ့္အလုပ္ေတြကို လုပ္ျပ ၾကပါ။
အေခ်ာင္သမားအလုပ္ေတြ၊ တပြဲထိုး၀ါဒေတြ၊ ဒါမ်ိဳးေတြႏွင့္ လုပ္မယ္ဆိုယင္ေတာ့
ဗမာျပည္ မစြန္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ တထစ္ခ်မွတ္ထားပါ။”
“က်ဳပ္တို႔ဟာ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို ေရွးရႈရမယ္။ လူတေယာက္တေလ၊ တဖြဲ႕တပါတီ၊
မုန္းရံုနဲ႔ ကိုယ္ထင္ တာကို လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ တိုင္းျပည္နာမွာကို
ၾကည့္ရမယ္။ ရာထူးေတြ သိပ္မလိုခ်င္နဲ႔အံုး။ ဆာေနတဲ့လူေတြကို
သိပ္မျငဴစူၾကပါနဲ႔။ စားၾကပါေစ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စားသလို
ကိုယ္လိုက္စားခ်င္တာလဲ ေခါင္းေဆာင္အစစ္ မဟုတ္ ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တန္ဖိုးမထားတဲ့ လူညာေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်င္ယင္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔
ျပည့္စံုၿပီး လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ေတြထက္ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္
ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ လုပ္ၾကပါ။”
“သူမ်ားႏွာေခါင္းနဲ႔အသက္ရႈၿပီး တန္တန္ မတန္တန္ ရာထူး မလိုခ်င္ၾကပါနဲ႔။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထား ၾကပါ။ တိုင္းျပည္က အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လိုက္လာတဲ့
ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါ။ အရည္အခ်င္းလဲ မရွိ။ ဘယ္သူကမွ
အသိအမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ စြန္႔စားခ်က္လဲ မရွိ။ ၾကီးက်ယ္ခ်င္တဲ့လူေတြဟာ
ဘယ္ေတာ့ မွ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့
က်ဳပ္သေဘာေျပာမယ္ဆိုယင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလွ်ာ့ဖယ္ မေပးဘူး။ မညွာတန္း
က်ဳပ္တိုက္ဖ်က္ပစ္မွာပဲ။ သို႔ေသာ္လဲ က်ဳပ္ထက္သာတယ္လို႔
ျပႏုိင္တဲ့လူေပၚယင္ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တသက္လံုးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေအာင္ ဘုရားသခင္ ဖန္းဆင္းထားတယ္လို႔ ယံုတဲ့လူ
မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို သာတဲ့လူကို ဖယ္ေပးဖို႔ အသင့္ပဲ။ အဲဒါ
ေနာက္ဆံုးစကားပဲ။”
http://zakawar.multiply.com/journal/item/111
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လူသိနညး္ေသာ မိန္႔ခြန္း(သမိုင္း)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကဗ်ာေလး ဖတ္ရေတာ့ ႏွစ္သက္မိလြန္းလို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔အတြက္ အမွာစာေလး ကို
မွတ္စုထဲလွန္ေလွာျပီး ေဖာ္ျပခဲ႔ျပီးပါျပီ။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ
ျမန္မာလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အခ်ိန္တိုင္း စဥ္းစားလုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ယံုမွာ
သံသယ ျဖစ္ဖြယ္မရွိခဲ႔ပါဖူး။လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နိုင္ငံေရးသမားဘ၀ကိုစြန္႔ကာ
ျမန္မာတပ္မေတာ္ကို အုတ္ျမစ္ခ် ေမြးဖြားေပးခဲ႔ပါတယ္။ဒါေပမဲ႔ ဦးေစာရဲ႕႔
အဆင္မခ်င္ ရူးမိုက္စြာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
အေၾကာင္းကို မၾကားဖူး မျမင္ဖူးတဲ႔ ေက်းရြာလူမိုက္ေတြ လက္ထဲကို ေသနက္အပ္ကာ
လုပ္ၾကံခဲ႔လို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏို္င္ေအာင္
ဆံုးရံူးခဲ႔ရေလသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာလို႔ျပီးတဲ႔ စကားတခြန္း ကို
အျခားသူတေယာက္ အစားထိုးျပီး အခါတရာ ေျပာလဲ မရႏိုင္ပါ။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ
အမ်ိုုဳးသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို
လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံကိုေမြးဖြားေပးခဲ႔တဲ႔ ဖခင္ပါ။ခုေတာ့ အေဖ ေပးတဲ႔
ေျမမွာ ေနရင္း အေဖအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးရင္း အေဖ့ ကုိ လြမ္းမိပါတယ္။အခုလဲ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လူသိနည္းတဲ႔ မိန္႔ခြန္းေလး ကို
ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ေနာက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းေျပာလို႔
ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ထင္တက္တဲ႔ ခပ္ညံ့ညံ့ လူေတြထဲမွာ ညီကိုတို႔ မပါဖူးလို႔
ယံုၾကည့္ထားပါ့မယ္။
သရက္ေခ်ာင္းရြာ မိန္႔ခြန္း
စစ္၀န္ၾကီးနွင့္ စစ္ေသနာပတိျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရံုးသည္
တိုင္းအမွတ္ ရ နယ္ေျမျဖစ္ေသာ သရက္ခရိုင္အတြင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္အဆိုပါ စစ္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းမွ ေနကာ ျမန္မာတျပည္လံုးရွိ
ဖတ္္္္္္စစ္ဂ်ပန္စစ္ဆင္မႈမ်ား ကို
ဦးစီးကြပ္ကဲလွ်က္ရွိသည္။မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ ျပည္သူတို႔
အကူအညီျဖင့္ ဖတ္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ ကို ေတြ႔ရာ သခ်ိၤဳင္း ဓားမဆိုင္း
လိုက္လံတိုက္ခိုက္ခဲ႔သည္။ ေအာင္ပြဲမ်ားလဲ
တစ္ခုျပီးတစ္ခုရရွိခဲ႔သည္။ထိုအေတာအတြင္း မဟာမိတ္ မ်ား၏ ထိုးစစ္ကလဲ
တျဖည္းျဖည္းျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းႏွင့္ေအာက္ပိုင္းအထိ
ထိုး၀င္ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာတပ္မေတာ္နဲ႔ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားမွာ
ပူုးတြဲစစ္ဆင္ေရးအတြက္
နားလည္မႈယူထားျပီးျဖစ္သည္။အဂ္လိပ္တပ္မ်ားေ၇ာက္ရွိလာျခင္းကို
မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ အတြင္းရွိ အခ်ိဳ႕
အရာရွိမ်ားက မိမိတို႔ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အတြက္ ၀မ္းေျမာက္
စိတ္ကူးယဥ္လာၾကသည္။တာ၀န္မေၾကျဖစ္ၾကသည္။မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္၏
လုပ္ငန္းစဥ္းမ်ားကို ေမ့ေလွ်ာ့လာၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၄၅ ခု၊ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္
သရက္ခရိုင္၊ ကံမျမိဳ႕ အပိုင္၊ သရက္ေခ်ာင္းရြာတြင္ တပ္စခန္းခ်ေနေသာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းရွိ အရာရွိ အၾကပ္တပ္သားမ်ားကို
ညေန ၅နာရီတြင္ တန္းစီေစကာ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း အျပတ္သားဆံုးေသာ
မိန္႔ခြန္း ကိုေျပာၾကားခဲ႔ေပသည္။
ရဲေဘာ္တို႔............
ဒီေန႔ရဲေဘာ္တို႕႕ ကိုဘာလို႔တန္းစီးခိုင္းရသလဲဆိုရင္
အားလံုးရဲေဘာ္ေတြေရာ ...ဗိုလ္ၾကီးေတြ ...ဗိုလ္မႈးေတြဆိုတဲ႔
ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကပါ တာ၀န္ယူထမ္းေဆာင္ၾကတဲ႔ ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ့္ ကိုေပါ့ဆဆ
လုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရျမင္ရ ၾကားရလို႔ဘဲ။
ပြဲဦးထြက္ ေတာ္္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲေလးေတြ ကိုရခဲ႔ျပီး အဲ႔ဒိေအာင္ပြဲေလးေတြ
ဆင္ႏႊဲခဲ႔ႏိုင္တာေလာက္ကို တကယ္ေအာင္ပြဲၾ႕ကီးေတြလို႔ထင္ျပီးအဲ႔ဒိေအာင္ပြဲ
အေပၚေတြမွာ မိန္းေမာေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကို္ယ္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးျပီး
ဘ၀င္ျမင့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ရဲေဘာ္တို႔ ......... ဒီလိုမိန္းေမာေနရင္
အမွားၾကီးမွားမယ္လို႔ တိတိက်က်ေျပာရဲတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလဲ ဒီေတာ္လွန္ေရးျပီးရင္ ' ျပီးျပီး ' လို႔ထင္တဲ႔ လူေတြက
ထင္ၾကေသးတယ္။ဒါတင္္မကဘူး။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္တို႔ ၊ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔
လာရင္ ဗိုလ္္ေတြက ဗိုလ္ၾကိီး၊ ဗိုလ္ၾကီးေတြက ဗိုလ္မႈး၊ ဗိုလ္မႈးေတြက
ဗိုလ္မႈးၾကီးေတြျဖစ္ျပီး ၊ရာထူးေတြ အဆင့္အတန္းေတြ တုိုးလားေတာ့မယ္
ထင္ျပီးတေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျခရာတိုင္းေနၾကတယ္။ဒါေတြ ကိုက်ဳပ္သိတာ
အေတာ္ၾကာျပီ၊ဒါေပမဲ႔ က်ဳပ္မေျပာခ်င္ေသးလို႔ မသိဟန္ေဆာင္ေနခဲ႔တယ္။ေစာင့္
ၾကည့္ၾကေသးတာေပ့ါ။ ရဲေဘာ္တုိ႔ထင္သလို အရဂၤလိပ္လာရင္ ရာထူးပဲတိုးၾကမလား၊
ေသနက္ေမာင္းပဲ ထပ္ခ်ိဳးၾကရမလားဆိုတာ ဟိုအခါက်ေတာ့ သိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္ေလာက္အထိတာ၀န္မဲ႔လုပ္ေနၾကသလဲဆုိရင္ ဗိုလ္ေဇယ်ကိုၾကည့္ႇ၊ က်ဳပ္က
တာ၀န္နဲ႔ လြတ္္လိုက္တယ္။ ခုအထိျပန္မလာေသးဖူး။သူ႔မယားရွိတဲ႔
ဆားတြင္းတက္သြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အဲ႔ဒါသာၾကည့္ေတာ့။ ဟိုတေန႔ကလဲ
ဗိုလ္၀င္းတေယာက္ဟာ ရဲေဘာ္ သံုးေယာက္နဲ႔ အမဲပစ္ထြက္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ
ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနၾကလား မသိဖူး။အဲ႔ဒါေလာက္ထိိေအာင္
ရဲေဘာ္ေတြဟာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ႔ေနရာမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ
ျဖစ္လာတာေတြ႔ရတယ္။ရန္သူကို အထင္မၾကီးေသာ္လဲ အထင္မေသးသင့္ဖူး ဆုိတာ အစဥ္
သတိခ်ပ္ေစခ်င္တယ္။အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုေျမာ္ျပီး အေတြးလြန္မေနၾကနဲ႔။
နားအလယ္ အလြယ္ဆံုးေျပာလိုက္မယ္ ''''''' အခုဂ်ပန္က က်ဳပ္တို႔ေတြနဲ႔
တုိင္းရင္းသား အားလံုးကို (.......) သြားေပမဲ႔ ဆီဆြတ္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
အဂၤလိပ္လာယင္ ဆီမဆြတ္ဘဲ (......) လိ္မ့္္မယ္ '''''''' ဒါဘဲ
က်ဳပ္ေျပာခဲ႔မယ္။ ။
http://zakawar.multiply.com/journal/item/18
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ စရိုက္
“ၾကည္
ပဲၿပဳတ္နဲ႕ နံၿပား စားခ်င္တယ္
ေအာင္ဆန္း”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးၿဖင္႕ သူကိုယ္တိုင္ေရးၿပီး ေအာက္တြင္လည္း
“ေအာင္ဆန္း” ဟု သူ၏နာမည္လက္မွတ္ ေရးထိုးထားေသာ စာတိုကေလးပင္ၿဖစ္သည္။
တစ္ခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ၏ခ်စ္ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္အား သူၾကိဳက္ေသာ ပဲၿပဳတ္
နံၿပား စားခ်င္ေၾကာင္း ပူစာလိုက္သည္႕ စာပင္ၿဖစ္သည္။
“ ပူဆာ ” သည္ဟု ဆိုရၿခင္းမွာ ‘ ေဟ႕ ငါ ပဲၿပဳတ္နဲ႕နံၿပား
စားခ်င္တယ္၊မနက္ေစာေစာ အသင္႕၀ယ္ထားလိုက္ ‘ ဟု စစ္သူၾကီး တစ္ဦးက စစ္သည္
ရဲေဘာ္ကေလး
အား အမိန္႕ေပးလိုက္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္။ သားငယ္တစ္ဦးက သူႈ႕ကို အလြန္
ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးသူ မိခင္အား ကေလးငယ္သဖြယ္ ပူဆာလိုက္သည္႕ ေလသံမ်ိဳး
ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္႕ ပင္တည္း။
အထက္ေဖာ္ၿပပါ စာတိုကေလးအေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း
စိတ္၀င္စားသူ၊ ေလ႕လာသူ၊သူ႕အေၾကာင္း ေဟာေၿပာေရးသားသူမွန္သမွ် ေကာင္းစြာ
သိၾကပါသည္။
သို႕ေသာ္ ယင္းစာတိုကေလးႏွင္႕ ပတ္သက္၍
သေဘာထားကြဲလြဲမႈ၊အၿငင္းပြားမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ႕ပါသည္။
သေဘာထားကြဲလြဲမႈ၊အၿငင္းပြားမႈ ၿဖစ္ေစမည္႕ အထက္ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏
လက္ေရးၿဖင္႕ စာတိုကေလးသည္ယေန႔တိုင္ေအာင္ တကၠသိုလ္သမိုင္းသုေတသန
ဌာန (သို႕မဟုတ္) တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ ရွိေနမည္ဟု ထင္ရပါသည္။
ယင္းစာတိုကေလးႏွင္႕ ပတ္သက္၍ အၿငင္းပြားမႈ အေၾကာင္း အနည္းငယ္မွ် ရွင္းၿပလိုပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးၿဖင္႕ ေရးထားေသာ စာတိုကေလးတြင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးထားသည္ မွန္ေသာ္လည္းစာပါအေၾကာင္းအရာက
ႏိုင္ငံေရး၊စစ္ေရး
ႏွင္႕ ဘာမွမဆိုင္။သူ၏ေတြးေခၚေမွ်ာ္ၿမင္ေရး ဒႆနဆိုင္ရာ
သံုးသပ္ခ်က္လည္းမဟုတ္။ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥသာၿဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင္႕
သည္လိုကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ိဳး
ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း
ေရးသားၿပဳစုၿခင္း၊ေဟာေၿပာၿခင္းမ်ားမလုပ္သင္႕၊ႏိုင္ငံေရး၊စစ္ေရး သို႕မဟုတ္
အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာသေဘာတရားမ်ိဳးသာလွ်င္
မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင္႕သည္။ေဟာေၿပာသင္႕သည္။
ဥပမာ ဇူလိုင္၊၉၄ထုတ္ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းမွ ကြ်န္ေတာ္၏ “ ငါးမူးတန္းမွ
ရုပ္ရွင္ၾကည္႕ခဲ႕ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေဆာင္းပါးဆိုလွ်င္လည္း
အထက္ပါယူဆခ်က္အရကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥသာၿဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးသား
ေဟာေၿပာရာ၌ အသံုးမၿပဳသင္႕ဟု အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ေနပါသည္။
၀ါရင္႕ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးတစ္ဦးကမူ ယင္းအယူအဆကို လက္မခံပါ။
“ ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်၊ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေကးအဖြဲေလးေတြဆိုၿပီး
ပစ္ပယ္လို႕ မရဘူး။ဒါမ်ိဳးေတြက ကာယကံရွင္ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ စရိုက္
Character ကိုေပၚလြင္ေစတယ္။သူ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္
အေတြးအေခၚေတြအေၿမွာ္အၿမင္၊အယူအဆေတြကို ခန္႕မွန္းလို႕ရတယ္။သူဟာ
ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလည္းဆိုတာ ရုပ္လံုးေဖာ္ရာမွာ
အေထာက္အကူၿဖစ္ေစႏိုင္တယ္။က်ဳပ္သေဘာထားကိုေၿပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕
ပတ္သက္လို႕ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ေလ႕လာမွတ္သား
ႏိုင္ေအာင္ ေစာေစာက ေၿပာတဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေသးအဖြဲကေလးေတြကအစ
မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင္႕တယ္လို႕ ယူဆတယ္”
ဤသို႕ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးက ထုတ္ေဖာ္ ေၿပာခဲ႕ပံုကို ၾကားနာမွတ္သားရဖူးပါသည္။
ထို႕ေၾကာင္႕ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သဘာ၀စရိုက္ကို
ခန္႕မွန္း၍ရႏိုင္မည္႕ ကြ်န္ေတာ္၏ကိုယ္ေတြ႕ ၿဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ကို
ေဖာ္ထုတ္တင္ၿပလိုက္ရပါသည္။
ဥပမာဆိုလွ်င္-
* ………….*…………….*…………….*
၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၿဗိတိသွ်
ဘုရင္ခံထံမွ အစိုးရအဖြဲ႕အာဏာကို လြဲေၿပာင္းလက္ခံယူၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
ဗိုလ္ေအာင္
ေက်ာ္လမ္းရွိအတြင္း၀န္ရံုး(ယခု ၀န္ၾကီးမ်ားရံုး)သို႕ ေန႕စဥ္ ရံုးတက္ခဲ႕ရပါသည္။
သူ၏ရာထူး (တရား၀င္အေခၚအေ၀ၚ)မွာ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒုတိယဥကၠဌ
ၿဖစ္ပါသည္။( ဥကၠဌက ဘုရင္ခံၿဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းလုပ္လွ်င္ ဘုရင္ခံမ
တက္ပါ။ဒုတိယဥကၠဌၿဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပင္ သဘာပတိ
ဦးေဆာင္စည္းေ၀းရပါသည္။လြတ္လပ္ေရးမရေသးမီကာလၿဖစ္၍ “ ဘုရင္ခံ၏
အမႈေဆာင္ေကာင္စီ”ဟုေခၚေသာ္လည္း
စင္စစ္အားၿဖင္႕ အစိုးရအဖြဲ႕(ကတ္ဘိနက္)ပင္ၿဖစ္ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏တာ၀န္က
၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး၊ႏိုင္ငံၿခားေရး ၀န္ၾကီးအၿဖစ္
၀န္ၾကီးဌာနသံုးခုကို တာ၀န္ယူရ
သၿဖင္႕ အလြန္အလုပ္မ်ားလွပါသည္။
တစ္ေန႕သ၌ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မြန္းလြဲသံုးနာရီခန္႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္႕အား လွ်ပ္စစ္
ေခါင္းေလာင္းတီး၍ ေခၚသၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ၿခင္းပင္
သူ၏ရံုးခန္းတြင္းသို႕
လ်င္ၿမန္သြက္လက္စြာ ၀င္သြးလိုက္ပါသည္။
ထိုေန႕အဖို႕ မ်က္ႏွာၿဖဴအတြင္း၀န္က သူ႕ထံတင္ၿပဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ရယူသည္႕
ဖိုင္တြဲမ်ားအားလံုး ေလ႔လာ၍ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးၿပီး သူ၏စားပြဲတြင္
စာရြက္စာတမ္းမ်ား
ဖိုင္တြဲမ်ားရွင္းေနၿပီ ၿဖစ္သည္။
“ ဘာမ်ားလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
ကြ်န္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း သတင္းပို႕ရင္း ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
၀န္ၾကီးတစ္ဦးက သူ႕ပီေအ(အပါးေတာ္ၿမဲ)ကို ေၿပာသည္႕ ဟန္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းေန
ဘက္သူငယ္ခ်င္းကို ရင္ဖြင္႕ေၿပာသလို ဟန္မ်ိဳးၿဖင္႕
“ ငါအခုဗိုက္ဆာလို႕ တစ္ခုခု စားခ်င္တယ္ကြာ ”ဟုေၿပာပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေၾကာင္႕ ဤသို႕ေၿပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။
ထိုေန႕နံနက္က ရံုးသို႔မလာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆရာတပည္႕ ႏွစ္ဦးအား
နံနက္စာထမင္းေကြ်းရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္က
(ထိုအခ်ိန္ကေစ်းအေပါဆံုး ဟင္း
လ်ာတစ္ခုၿဖစ္သည္႕)ဘဲဥ ဟင္းႏွင္႕ ေကြ်းခဲ႕ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘဲဥဟင္းကို
မၾကိဳက္၍ဘဲလားမသိ။ထမင္းၿမိန္ပံုမရဘဲ တစ္ပန္းကန္သာ စားၿပီး စားပြဲမွ
ထလိုက္သၿဖင္႕
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကဗ်ာကယာ လက္ေဆး၍ ရံုးသြားရန္ၿပင္ဆင္ခဲ႕ရပါသည္။နံနက္ ၁၀
နာရီခန္႕ အတြင္း၀န္ရံုးသို႕ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
တစ္ေနကုန္နီးပါး ဆက္တိုက္
အလုပ္လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ ဘာမွ်မစားမေသာက္ရေသာေၾကာင္႕ ဆာေလာင္ၿပီး
ကြ်န္ေတာ္႕အား တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္း ေၿပာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
{မွတ္ခ်က္……ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနၿဖင္႕ ၀န္ၾကီးလစာရသည္ မွန္ေသာ္လည္း
ယင္းလစာေငြကိုကိုင္ၿပီး ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သို႔မဟုတ္ ဘတ္ဂ်က္
မေအာက္ေအာင္
စိစစ္သံုးစြဲရရွာသူ ေဒၚခင္ၾကည္အဖို႕ မလြြယ္ကူပါ။ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် လာေရာက္ေသာ
ဧည္႕သည္မ်ား၊ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ဧည္ံခံေကြ်းေမြးရေသာေၾကာင္႕
လကုန္ခါနီးရက္မ်ား
ဆိုလွ်င္ အထူးၿခိဳးၿခံ ေခြ်တာရေသာေၾကာင္႕ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္
အထူးၿခိဳးၿခံေခြ်တာရပါသည္။ထို႕ေၾကာင္႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕အား
ဘဲဥဟင္းတစ္မယ္တည္း ခ်က္ေကြ်းသည္
ကိုလည္း မည္သို႕မွ် အၿပစ္မဆိုသာပါေခ်။စာေရးသူ )
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္႕ၿပီး စိတ္ထဲမွ သနားသြားမိပါသည္။သူ႕ခမ်ာ
တကယ္ပင္ ဆာေလာင္၍ ေၿပာမွန္းသိ၍လည္း တစ္ခုခု ၀ယ္ေကြ်းခ်င္စိတ္
ၿဖစ္ေပၚလာမိပါ
သည္။
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမ်ား စားခ်င္လို႕လဲ”
ကြ်န္ေတာ္က ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းသာသလို ၿဖစ္သြားၿပီးမွ
တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစားမိဟန္ၿဖင္႕ ၿပန္ေမးခြန္းထုတ္ၿပန္သည္။
“ဘာလဲ ၊မင္းကငါ႕ကို ၀ယ္ေကြ်းမလို႕လား၊၀ယ္ေကြ်းရေအာင္ မင္းမွာ
ပိုက္ဆံေကာရွိလို႕လား ”
သာမန္အားၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လိမ္ေၿပာေလ႕မရွိပါ။သူသည္
လိမ္ေၿပာၿခင္းကို လံုး၀မၾကိဳက္။မွန္ရာကိုသာ ေၿပာမွ သေဘာက်သူၿဖစ္၍
ကြ်န္ေတာ္တို႕
လူငယ္ေတြကလည္း သူ႕အားလိမ္မေၿပာ၀ံ႕ၾကပါ။သို႕ရာတြင္ ထိုေန႕ကေတာ႕ သူဗိုက္ဆာ၍
တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေၿပာသၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္
ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ သည္တစ္ခါေတာ႕ အမွန္ကို မေၿပာမွ ၿဖစ္မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါသည္။
“ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ပိုက္ဆံပါ ပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာစားခ်င္တယ္ဆိုတာသာ ေၿပာပါ ”
ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင္႕ အက်ၤ ီအိတ္ကို လက္ၿဖင္႕ ပုတ္ရင္း
ေၿပာလိုက္ပါသည္။အမွန္က ကြ်န္ေတာ္၏ အက် ၤ ီအိတ္ထဲတြင္ ေငြ ၅ က်ပ္တန္
တစ္ရြက္ႏွင္႕
က်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္ စုစုေပါင္း ေငြ ၇ က်ပ္သာ ရွိပါသည္။သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က
မွင္ေသေသႏွင္႕ ေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင္႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ယံုၾကည္သြားပံုရပါသည္။
“ ဟုတ္လား ၊ မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ႕ မဂိုလမ္း( ေရႊဘံုသာလမ္း)က ပလာတာနဲ႕ ခပတ္
စားခ်င္တယ္ကြာ ”
“ ဟုတ္ကဲ႕၊ ဒါဆိုရင္ ရပါတယ္ ၊ကြ်န္ေတာ္႔မွာ
ပါတဲ႕ေငြနဲ႕လံုေလာက္ပါတယ္၊ရံုးကေန မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း)သြားစားၿပီးမွ
အိမ္ၿပန္ၾကတာေပါ႕၊ကိုင္း လာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရံုးခန္း၀တြင္ ေစာင္႕ေနသူ ရံုးလုလင္အား
“ ေဟ႕ ငါတို႕ ရံုးဆင္းေတာ႕မယ္၊ ၄ နာရီထိုးရင္ တံခါးေတြပိတ္လိုက္ေတာ႕” ဟု
ညြန္ၾကားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေခၚ၍ ရံုး ေအာက္သို႕ ဆင္းခဲ႕ပါသည္။
ထိုေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ေမာင္းသူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ေနမေကာင္းသၿဖင္႕
အိမ္မွရံုးသို႕အလာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ကားေမာင္းခဲ႕ရပါသည္။ထို႕ေၾကာင္႕
အၿပန္လည္း
ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကားေပၚတင္၍ မဂိုလမ္း(
ေရႊဘံုသာလမ္း)၊ဒါလဟိုဇီလမ္း(မဟာဗႏၵဳလလမ္းထိပ္)အနီး ဗလီၾကီးေအာက္ရွိ
ပလာတာဆိုင္သို႕ တိုက္ရိုက္ ေမာင္းသြား
လိုက္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းသြားရင္း စိတ္ထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူစားခ်င္ေသာ
ပလာတာႏွင္႕ ခပတ္ကိုေကြ်းရန္မည္သို႕မည္ပံု ပရိယာယ္ဆင္ရမည္ကို ၾကိဳတင္
အကြက္ခ်ၿပီးၿဖစ္သည္။
မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း)ဗလီၾကီးေအာက္ရွိ ပလာတာႏွင္႕ ဒံေပါက္ဆိုင္မွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က မၾကာခဏ၀င္စားေလ႕ရွိေသာ
ဆိုင္ၿဖစ္ၿပီး ဆိုင္
ရွင္မ်ားႏွင္႕လည္း သိကြ်မ္းေနခဲ႕ပါသည္။ယင္းအခ်က္ကို အားကိုးၿပီး
ကြ်န္ေတာ္က ထိုဆိုင္သို႕ ရဲ၀ံ႕စြာၿဖင္႕ လာခဲ႕ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ရွိ လူငယ္စားပြဲထိုးမ်ားသည္ အလြန္ေဖာ္ေရြစြာၿဖင္႕
ခရီးဦး ၾကိဳၿပဳကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း
စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္ၿပီး တစ္
ေယာက္လ်င္ ပလာတာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင္႕ ဆိတ္သားခပတ္ တစ္ပြဲစီႏွစ္ေယာက္အတြက္
ႏွစ္ပြဲမွာလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ႕မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္မီးညွိလိုဟန္ၿဖင္႕
ေငြသိမ္းေကာင္တာ
တြင္ ထိုင္ေနသူ ဆိုင္ရွင္အနီးသို႕ ကပ္သြားၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေၿပာလိုက္ပါသည္။
“ ဒီမယ္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ဒီဆိုင္မွာ စားေနက်
ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ပဲ၊ဟိုမွာထိုင္ေနတဲ႕ လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ
ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ႕၊အခု
သူက ပလာတာနဲ႕ ခပတ္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေခၚလာခဲ႕တယ္၊ခက္တာက က်ဳပ္မွာ
ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္ မပါဘူး။ဒါေၾကာင္႕ က်ဳပ္တို႕အခုစားလို႕ က်သင္႕တဲ႕ေငြကို
နက္ၿဖန္က်
မွ က်ဳပ္လာေပးပါရေစ၊ ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္တို႕ ၿပန္ခါနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးရင္
ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပါၿပီလို႕လည္း ေၿပာေပးပါ၊က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံမပါတာကို
သူမသိေစခ်င္ဘူး ”
ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တိုးတိုးေၿပာလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား
တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည္႕ၿပီးေနာက္ နားလည္ဟန္ၿဖင္႕ ေခါင္းညိတ္ၿပပါသည္။
“ စိတ္ခ်ပါ ဆပ္၊က်သင္႕တဲ႕ေငြကို ဆပ္တို႕ၾကံဳေတာ႕မွ ၀င္ေပးပါ၊ရပါတယ္၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမးရင္လည္း ေငြရွင္းၿပီးၿပီလို႕ ေၿဖပါ႕မယ္”
ဤသို႕ေၿပာေတာ႔မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္ၿပင္းခ်ႏိုင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာသို႕
ၿပန္လာခဲ႕ပါသည္။
ပလာတာႏွင္႕ခပတ္ ႏွစ္ပြဲ ေရာက္လာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆာေလာင္ေနဟန္ၿဖင္႕
စကားတစ္ခြန္းမွ မေၿပာဘဲ အားရပါးရ စားပါေတာ႕သည္။ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္႕
ပန္းကန္မွ ႏိႈက္စားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္႕ၿပီး ၀မ္းသာမိသည္ႏွင္႕အမွ်
ၿမန္မာ႕လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းယူရန္ အားမာန္အၿပည္႔ႏွင္႕
ဆံုးၿဖတ္ထားသူ ကြ်န္ေတာ္တို႕
၏ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူသားတစ္ေယာက္ အေနၿဖင္႕ သနားစရာ
ေကာင္းလွပါသည္တကားဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
သူစားၿပီးသြားသည္ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္ၿမန္ၿမန္ပင္ စားလိုက္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္စားၿပီးသည္ကို ၿမင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
“ေဟ႕ေကာင္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးလိုက္ေလကြာ၊ ငါတို႕သြားၾကမယ္” ဟု ေၿပာရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း
ရွင္းၿပီးပါၿပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ေစာေစာက စားစရာမွာရင္း တစ္ခါတည္း
ေငြရွင္းေပးခဲ႕ပါတယ္ ” ဟုေၿပာေၿပာဆိုဆို ဆိုင္ရွင္ကုလားႏွင္႕
စီစဥ္ထားသည္႕အတိုင္း အခ်က္ၿပ
ေခၚလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္သည္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား
ရိုေသစြာဆလံေပး အေလးၿပဳရင္း
“ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပါၿပီ” ဟု ၿပံဳး၍ ေၿပာပါသည္။
သည္ေတာ႕မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်နပ္သြားဟန္ၿဖင္႕ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။
“ဘယ္႔ႏွယ္႕လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စားလို႕ ေကာင္းပါရဲ႕လား ”
ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္ရွင္ေရွ႕တြင္ပင္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း
“ ေအးကြ၊ မစားရတာၾကာလို႕လားမသိဘူး၊အလြန္စားလို႕ေကာင္းတယ္ ” ဟု
ၿပံဳး၍ေၿပာသည္ကို ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ သေဘာက်သြားပံုရပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာတပည္႕ႏွစ္ဦး ကားေပၚတက္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗဟန္း
တာ၀ါလိန္းလမ္း(နတ္ေမာက္လမ္း) ေနအိမ္သို႕ ေမာင္းၿပန္လာခဲ႕ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ရံုးခ်ိန္မတိုင္မီ မဂိုလမ္း
ပလာတာဆိုင္သို႕ အၿမန္သြားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စားခဲ႕ေသာ
ပလာတာႏွင္႕ခပတ္ဖိုး
က်သင္႕ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္ရပါသည္။
*………………..* ………………………*
၁၉၄၆ခုႏွစ္၊မတ္လက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္ၿမ၊ဟသၤာတ ဦးၿမ၊
ဦးေအာင္ဇံေ၀စေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင္႔အတူ
စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ခဲ႕စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကို အလ်ဥ္းသင္႕၍ ၿပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္တင္ၿပလိုပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အစိုးရအဖြဲ႕ အာဏာမရရွိေသးဘဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ
အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသာ ၿဖစ္ေနရာ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္
၀န္ၾကီးမ်ား
တိုင္းခန္းလွည္႕လည္သလို ေလယာဥ္၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊မီးရထား၊ မီးသေဘာၤ စသည္႕
အေဆာင္အေယာင္မ်ား မရရွိသၿဖင္႕ ၿဖစ္သလို ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ
သြားခဲ႕ရပါသည္။သို႕
ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလြန္ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ခရီးသြားရသည္ကို
လံုး၀မျငီးျငဴဘဲ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာပင္ သြားခဲ႕သည္မွာ အံ႕ၾသခ်ီးက်ဳးဖြယ္
ေကာင္းလွပါသည္။စစ္အတြင္းဂပန္
ေခတ္က သူသည္ တပ္မေတာ္ ေသနာပတိႏွင္႕ စစ္၀န္ၾကီးအၿဖစ္ ေမာရစ္ ၂၅ အမ်ိဳးအစား
အနက္ေရာင္ ဆလြန္းကားၾကီးကို အလံ ၃ ခု ဆင္႕လႊင္႕လ်က္ ဒီးနင္းသြားလာခဲ႕ရသည္
ကိုလည္း ၿပန္လည္သတိမရ၊မေတာင္႕တဘဲ ပန္းေတာင္းမွ ေတာင္ကုတ္သို႕အသြား
ဘတ္စ္ကား အစုတ္တစ္စီးၿဖင္႕ သြားရၿခင္း၊ရခိုင္ဘက္တြင္လည္း
ႏြားလွည္းတစ္လွည္႕၊ေၿခက်င္
တစ္ခါသြားလာၿပီး စည္းရံုး ေဟာေၿပာရၿခင္းကို လံုး၀ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ
ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္လင္စြာပင္ သြားလာေဟာေၿပာစည္းရံုးခဲ႕ပါသည္။
( မွတ္ခ်က္…အလံ၃ ဆင္႕ ဆိုသည္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဘက္ အၾကီးအကဲမ်ား မိမိတို႕၏
ေမာ္ေတာ္ကားတြင္ ရာထူးအလိုက္ အလံမ်ား တပ္ဆင္လႊင္႕ထူ၍ သြားေလ႕ရွိသကဲ႕သို႕
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကားတြင္လည္း စစ္ဖက္ရာထူး
ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္(ဗိုလ္ခ်ဳပ္)အလံ၊တပ္မေတာ္ေသနာပတိ အလံႏွင္႕ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္
စစ္၀န္ၾကီးအလံဟူ၍ အလံ ၃ခု ဆင္႕၍
လႊင္႕ထူသြားခဲ႕ရၿခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။စာေရးသူ)
ရခိုင္ၿပည္ေၿမာက္ပိုင္း စစ္ေတြၿမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္
ေနရာအႏွံ႕အၿပားသို႕ လွည္႕လည္ေဟာေၿပာ စည္းရံုးၾကၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႕
မၿပန္မီ ေတာင္ဘက္သံတြဲ
ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားဆီသို႕ ဆက္လက္သြားေရာက္ ေဟာေၿပာရန္ ယင္းေဒသ၌
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕၏ အမာခံ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ၾကီး ကြယ္လြန္သူ
ပါေမာကၡ
ဦးေက်ာ္ရင္က စီစဥ္ထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနၿဖင္႕ ေတာင္ကုတ္၊သံတြဲေဒသတြင္
ေရလမ္းမွ ခရီးသြားၿခင္းကို သေဘာမက်ေသာ္လည္း အလြန္ရင္းႏွီးၿပီး အားကိုးရသူ
ဦးေက်ာ္ရင္က ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားၿခင္းကို မၿငင္းဆန္လိုသၿဖင္႕ လွည္႕လည္ေဟာေၿပာရန္
သေဘာတူလိုက္ပါသည္။
သို႔ႏွင္႕ပင္ နယ္လွည္႕ခရီးထြက္ၾကသည္႕ေန႕ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေဒသခံ
ပုဂၢိဳလ္တို႕က ေရလမ္းၿဖင္႕ သြားရန္အတြက္ တံငါေလွၾကီးမ်ား ၿပင္ဆင္ေနၾကစဥ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ရပ္ေစာင္႕ၾကည္႕ေနရာမွ ကြ်န္ေတာ္႕အား သူ႕အနီးသို႕ ေခၚ၍ ခပ္တိုးတိုးေမးပါသည္။
“ေဟ႕ေကာင္ ငါတို႕အခုသြားရမယ္႕ ေရလမ္းက ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္သြားရမွာလား”
ဟုတ္ကဲ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ေရလမ္းဆိုေပမယ္႕ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရတိမ္ၿပီး
ကမ္းနဲ႕နီးနီးေနရာက သြားမွာပါ၊ဒါေပမယ္႕ ခရီးတစ္ေထာက္မွာေတာ႕ ပင္လယ္ကို
ၿဖတ္သြားရပါ
မယ္၊ေဘးအႏၱရာယ္ေတာ႕မရွိပါဘူး၊ရာသီဥတုကလည္း သာယာၿပီး လႈိင္းေလၿငိမ္တဲ႕
ရာသီမို႕ အဆင္ေၿပမွာပါ
ကြ်န္ေတာ္ကခရီးစဥ္ကို သိထားသည္႕အတိုင္း အမွန္ကို ေၿပာလိုက္ပါသည္။
“ဟာ ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္သြားရမယ္ဆိုရင္ မၿဖစ္ဘူး ထင္တယ္ကြ ”
“ဘာၿဖစ္လို႕လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
“ဘာၿဖစ္ရမွာလဲ၊ ငါက ေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ မေတာ္တဆ ေလွေမွာက္ရင္ ဘယ္ႏွယ္႕လုပ္မလဲ ”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္တိုးတိုး ေၿပာလိုက္သၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႕အားၾကည္႕ၿပီး
စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားမိပါသည္။
ေရမကူးတတ္သူမ်ားအေနၿဖင္႕ ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ေၾကာက္ၿခင္းသည္
မဆန္းပါ။အထူးသၿဖင္႕ ကမ္းႏွင္႕ေ၀းေ၀း ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္သြားရမည္ကို
စိုးရိမ္မည္
ဆိုရင္လည္း စိုးရိမ္မိသည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။
သို႕ေသာ္ ခရီးက မသြား၍မၿဖစ္။ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင္႕ ေဒသခံပုဂၢိဳလ္မ်ားက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ေဟာေၿပာမည္ဟု ေၾကၿငာထားၿပီးေနၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္
လည္း စဥ္းစားရင္း အၾကံတစ္ခု ရမိသၿဖင္႕
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒီမွာဘဲ ခဏေစာင္႕ပါ၊ ခရီးစဥ္ေၿပာင္းလို႕ရရင္
ေၿပာင္းၿပီးသြားဖို႕ ကိုိုေက်ာ္ရင္တို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ၾကည္႕ပါဦးမယ္ ” ဟု
ေၿပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ၾကီး ဥိးေက်ာ္ရင္တို႕ လူစုရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။
အမွန္ေတာ႕ ဦးေက်ာ္ရင္က ဘာမွမေၿပာ။ကြ်န္ေတာ္ကသာ စိတ္ကူးရသည္႕ အၾကံကို
ခပ္တိုးတိုး
ေၿပာၿပၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ရင္ကလည္း နားလည္ဟန္ၿဖင္႕ ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ၿပပါသည္။
ထို႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ၿပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။ ကိုေက်ာ္ရင္တို႕အဖြဲ႕နဲ႕
တိုင္ပင္ၿပီးပါၿပီ၊ သြားမယ္႕ခရီးစဥ္ကို လမ္းေၿပာင္းၿပီး
သြားၾကမယ္။အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုက
တဆင္႕ ၿဖတ္သြားမွာမို႕ နည္းနည္းေတာ႕ ပိုေ၀းလို႕ အခ်ိန္ပိုၾကာမယ္။ဒါေပမယ္႕
ပင္လယ္ၿပင္ ၿဖတ္စရာ မလိုေတာ႕ဘူး ကြ်န္ေတာ္တို႕ စိတ္ခ်လက္ခ်
သြားႏိုင္ၾကပါမယ္၊ကဲ ေလွ
ေတြလည္း အသင္႕ၿဖစ္ေနၿပီ၊ သြားၾကရေအာင္ ”
ဤသို႕ေၿပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အသင္႕ၿပင္ထားေသာ ေလွၾကီးဆီသို႕
ေခၚသြားလိုက္ပါသည္။ ေလွဟာ တံငါေလွၿဖစ္ေသာ္လည္း ေဒသခံပုဂၢိဳလ္မ်ားက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးသည္႕အခါ
ေနပူသက္သာေအာင္ဆိုၿပီး “ ေပါင္းမိုး” ေလွ၀မ္းအေပၚတြင္အမိုးတပ္ဆင္ထားပါသည္။ ယင္းအစီအစဥ္ေၾကာင္႕ ပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္၏ အၾကံအစည္
ေခ်ာေမာ အစဥ္ေၿပသြားပါ
သည္။
ေလွ၏ အမိုးေအာက္တြင္ ခင္းထားေသာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာ မ်ားရွိရာ ကြ်န္ေတာ္က
လူငယ္တစ္ဦးအား ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ရွာခိုင္းၿပီး ဖ်ာေပၚတြင္ ခ်ထား
လိုက္ပါသည္။
ေလွေပၚတက္မိသည္ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အမိုးေအာက္သို႕ ၀င္ေစၿပီးေနာက္—-
‘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အခု သြားရမယ္႕ ေရလမ္းက နည္းနည္း ပိုေ၀းလို႕
အေတာ္ၾကာၾကာသြးရမယ္၊ ဒီအတိုင္း ထိုင္လိုက္ သြားရင္လည္း ပ်င္းစရာေကာင္း
လိမ္႕မယ္ဒီေတာ႕
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ခရီးလဲပန္း၊ညတုန္းကလဲ စကားေၿပာေနၾကတာ ညဥ္႕နက္သြားလို႕
အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႕တယ္ မဟုတ္လား၊ အခု အခ်ိန္ရတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး
တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ပါ၊အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ သြားေဟာေၿပာရမယ္႕ ရြာေရာက္ေတာ႕
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိပ္ေရး၀ၿပီး လန္းဆန္းလာပါလိမ္႕မယ္ ‘ ဟု ေၿပာေၿပာဆိုဆို
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဇြတ္အတင္းပင္ အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင္႕ ပတ္သက္၍ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ
ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္သာ
သူကိုယ္တိုင္အဆံုးအၿဖတ္ေပးေလ႕ရွိေသာ္လည္း
အၿခားအေသးအဖြဲ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ဆိုလွ်င္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေၿပာဘဲ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ စီစဥ္ေပးသလိုသာ လုပ္ေလ႕ရွိ ၿခင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
ၿပည္တြင္းၿပည္ပ ခရီးသြားလာရာ
တြင္ ဆိုလွ်င္လည္း ဘယ္အခန္းနားမ်ိဳးက်လွ်င္ ဘယ္လို ၀တ္စားရမည္ကိုပင္ သူမသိသၿဖင္႕-
“ ေဟ႕ေကာင္ လုပ္စမ္းပါဦးကြ၊ ငါဘယ္လို၀တ္ရမွာလဲ ” ဟုေမးလ်င္ ကြ်န္ေတာ္က
၀တ္ရမည္႕ အ၀တ္အစားမ်ား ေရြးထုတ္ေပးလိုက္ရံုႏွင္႕ ကိစၥၿပီးသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ဘာမွ်မေၿပာဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ေပးေသာအ၀တ္အစားမ်ားကိုသာ ၀တ္ေလ႕ရွိပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ နက္ကတိုင္ လည္စည္း စည္းရာတြင္ ပံုပန္းမက်ၿဖစ္ေနလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္ကပင္
ပံုက်ေအာင္ စည္းေပးရပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ႏိုင္ငံေရးကိစၥကလြဲလ်င္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဘယ္ေတာ႕မွ ဆရာမလုပ္။
ကြ်န္ေတာ္႕ကိုသာ ေမးၿပီး စီစဥ္ေပး
သည္႕အတိုင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင္႕ပင္လွ်င္ ေလွေပၚေရာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က တေရးတေမာ
အိပ္ရင္းအနားယူပါဟု ေၿပာေတာ႕လည္း သူသည္ဘာမွမေၿပာဘဲ လွအိပ္ခ်လိုက္ရာ
ပင္ပန္း၍လား
မေၿပာတတ္၊ ခ်က္ခ်င္းကိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာပါသည္။
သည္ေတာ႔မွ ေလွကို ပဲ႕ကိုင္ထိန္းသူ၊ေလွာ္ခတ္သူ လူငယ္မ်ားအား
စထြက္ရန္ေၿပာၿပီး ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္၍ ေလွာ္ခတ္သြားၾကရပါေတာ႕သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဘာမွ်မသိ၊ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသလို
ေရတိမ္တိမ္ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ၿဖတ္ေလွာ္သြားသည္ဟုသာ ထင္လ်က္
စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာပါ
သည္။မစ္၀ကြ်န္းေပၚလိုေနရာမွ လူမ်ားဆိုလွ်င္ ကေလးဘ၀ကပင္ ေရထဲဆင္းေဆာ႕ကစားရာမွ
ေရကူးတတ္ရံုမက က်င္လည္စြာ ကူးႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိုးေခါင္
ေရရွား၊အင္းအိုင္ ၿမစ္ေခ်ာင္းမရွိသေလာက္ ရွားပါးေသာ မေကြးတိုင္း
နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သားဇာတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအဖို႕ ေရမကူးတတ္ၿခင္းမွာ
မဆန္းပါ။တကၠသိုလ္ေရာက္
ေတာ႕ ေရကူးကန္၊ေရကူးအသင္း (Swimming Club)လည္းရွိသၿဖင္႕ အသင္း၀င္ၿပီး
ေရကူးသင္လွ်င္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ၏ သို႕ရာတြင္ တကၠသိုလ္ သမဂၢႏွင္႕
ႏိုင္ငံေရးကိုသာ စိတ္၀င္
စားၿပီး အခ်ိန္ၿပည္႕လႈပ္ရွားေနသူ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ဆန္း
အေနၿဖင္႕ ေရကူးအသင္း၀င္ၿပီး ေရကူးရန္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ႕ပါေခ်။
ထို႕ေၾကာင္႕ပင္လွ်င္ ပင္လယ္ၿပင္ၿဖတ္၍ ေရလမ္းခရီးသြားၿခင္းမ်ိဳးကို
မသြားခ်င္သည္မွာလည္း သဘာ၀က်သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
တပ္မေတာ္ေသနာပတိ စစ္သူၾကီးတစ္ဦး ၿဖစ္ၿခင္းေၾကာင္႕ ေရမကူးးတတ္ဘဲ
ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ၀န္မေလးသင္႕ဟု ေ၀ဖန္အၿပစ္တင္၍ မရပါ။ယင္းကိစၥႏွင္႕
ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ သံုးသပ္ရရွိသည္႕ အဓိက အခ်က္ကေတာ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ကြ်န္ေတာ္တို႕အား ထပ္တလဲလဲ ေၿပာေလ႕ရွိေသာ…
“ လူမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ကိုယ္က်င္႕တရားနဲ႕ အမွန္တရားကို
ၿမတ္ႏိုးမႈပဲၿဖစ္တယ္၊အေၿခအေနအခ်ိန္အခါ ေနရာဌာနမေရြး မွန္တာကိုသာ
ေၿပာ၀ံ႕တဲ႕သတိၱ ရွိရမယ္”
ဟူေသာ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္၊အထူးသၿဖင္႕ သူ၏ ၀ါသနာအရ အဂၤလိပ္ဘာသာၿဖင္႕(
Character and Love of Truth) ဟု ေၿပာခဲ႕သည္႕ အတိုင္း ယခုလည္း
သူသြန္သင္ဆံုးမသလို ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕လုပ္ၿပသြားၿခင္း ၿဖစ္သည္ပါတကား ဟူ၍ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
*……………………*…………………….*
ေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ႕သည္႕အတိုင္း သမိုင္းပညာရွင္ၾကီး ေၿပာသလို
အေသးအဖြဲကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြကလည္း ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္၏ ပင္ကိုယ္သဘာ
၀စရိုက္ကို ေပၚလြင္ေစသည္ ဟူေသာ အဆိုအမိန္႕ကို ဤ ေဆာင္းပါးၿဖင္႕ အေလးအနက္
ေထာက္ခံလိုက္ရပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန ့...အမွတ္တရပါ......
အင္တာနက္ခ်စ္သူ၀က္ဆိုဒ္(၀သုန္ဦးထံမွကူးယူတင္ျပသည္။)
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ ႏို႔ေသာက္စို႔ရင္း သူသည္ အိုးေဝ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ ဒုတိယဥကၺဌႏွင့္ ဥကၺဌ အျဖစ္၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢကို စတင္ ထူေထာင္သူ တဦးႏွင့္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ လည္းေကာင္း အထူးထူးေသာ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၌ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား အျဖစ္ျဖင့္ပင္ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ အစိုးရက ခန္႔အပ္ေသာ ယူနီဗာစီတီ အက္ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ေကာ္မတီ၌ အျခား ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ တဦးႏွင့္အတူ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ယူနီဗာစီတီ အက္ဥပေဒကို အေတာ္အတန္ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းအက္ဥပေဒကို ျမန္မာျပည္ ဥပေဒျပဳ ေကာင္စီက ခ်မွတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းအက္ဥပေဒကို ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တို႔တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ ျပည္လံုးႏွံ႔ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္မႈမ်ား၏ ေရေသာက္ျမစ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ အဂၤလိပ္ သတင္းစာ၊ ျမန္မာ့ သတင္းစာမ်ားသို႔ ေဆာင္းပါးမ်ား ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က ဗမာပိုင္ ဗမာဦးစီး၍ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ရက္သတၲပတ္လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ထုတ္ေဝေသာ အမ်ိဳးသား စာေစာင္ျဖစ္သည့္ 'နယူးဘားမား' ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာ အဖဲြ႕တြင္လည္း အတန္ၾကာ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ သူသည္ ဥပေဒတန္း တက္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္း ရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ ရပ္ပစ္လိုက္ျခင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုစဥ္က တခုတည္းေသာ တက္႔ကသည့္၊ အမ်ိဳးသားစိတ္ ျပင္းျပသည္႔ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ ျဖစ္ေသာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး (သခင္) ၌ ပါဝင္၍ အမ်ိဳးသား လြတ္လပ္ေရးတည္း ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္ လုပ္ငန္း အတြက္ အလုပ္အေကြၽး ျပဳရန္ ျဖစ္ေပသည္။
သူသည္ ယင္းႏိုင္ငံေရး ပါတီတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခ်ိန္ေလာက္မွ စ၍ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ အဖမ္းမခံဘဲ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပဲြဝင္ရန္ ေျမလွ်ိဳး သြားသည္ အထိ ယင္းပါတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ထမ္း႐ြက္ခဲ့သည္။ သူသည္ သခင္ ေခါင္းေဆာင္ တဦး အျဖစ္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း ခံရသည္။ ထိုစဥ္က ထုတ္ျပန္ေသာ အစိုးရ ေက်ညာခ်က္ အဆိုအရ 'အစိုးရအား အၾကမ္းဖက္၍ တြန္းလွန္ ၿဖိဳခ်ရန္ လုပ္ၾကံမႈ' ကို ေခါင္းေဆာင္သူ တဦးအျဖစ္ ဖမ္းဆီးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားမၾကာခင္မွာပင္ ျပန္၍ လြတ္လာခဲ့သည္။ သခင္ ပါတီ၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ သူအျပင္းအထန္ လုပ္ခဲ့သည္မွာ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုေပ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး (သခင္ပါတီ၏ တရားဝင္ အမည္) အား ယခု လုပ္ေနသည့္ အဖ်က္အဆီး အေႏွာင့္အရွက္ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေစရန္ ဖန္တီးခဲ့သူ သံုးဦး အနက္ တဦးျဖစ္ၿပီး၊ ပါတီ၏ အေရးႀကီးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ေပၚလစီေပါင္း မ်ားစြာကို ေဖာ္ထုတ္ေရး အတြက္ တဝန္ယူခဲ့သည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ထိုစဥ္က အစိုးရ မွတ္တမ္းမ်ား၌ ေရးသား ထားေလသည္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေတာင္သူ လယ္သမား အစည္းအ႐ံုး၏ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာင္မတီဝင္ အျဖစ္လည္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၉-၄၀ ခုႏွစ္ အတြင္း ေဒါက္တာ ဗေမာ္ႏွင့္ အတူ၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တိုက္ပဲြ ဝင္လိုၾကေသာ ပါတီမ်ား၊ အစိတ္အပိုင္မ်ား စုစည္ထားသည့္ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းကို ဦးေဆာင္ ဖဲြ႕စည္းရာတြင္ အဓိက ပုဂၢိဳလ္ တဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္၏ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ေျမလွ်ိဳး သြားခဲ့ရခ်ိန္ အထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ အိႏိၵယ အမ်ိဳးသား ကြန္ဂရက္ ပါတီ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ အရ ယင္းပါတီ၏ ရမ္းဂါး ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္သည့္ သခင္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖဲြ႕ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အိႏၵိယျပည္ရွိ ဝါယာ၊ ဗာရာဏသီ၊ အလ႞ာဟာဘတ္၊ အဂၢရာ၊ ေဒလီ၊ ပက္ရွဝါ၊ ခိုင္ဘာေတာင္ၾကား၊ လာအို၊ အမ္ရစ္ဆာ အာမက္ဒဘတ္၊ ဘံုေဘႏွင့္ ကာလ္ကတၲားၿမိဳ႕တို႔သို႔ ခရီးလွည့္ခဲ့သည္။ အိႏိၵယျပည္မွ ျပန္လာခဲ့ရၿပီးေနာက္ ျမန္မာျပည္ အတြင္း၌ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္က်င္ေရး၊ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား အျပင္းအထန္ ေဆာင္႐ြက္ရင္း ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေကာင္စီဝင္ အျဖစ္ ကာလ အတန္ၾကာ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ သူ႔အား ဖမ္းဆီးရန္ ဝရမ္း ထုတ္လိုက္ရာတြင္ သူသည္ ဝရမ္းကို တိမ္းေရွာင္ကာ ေျမလွ်ိဳးခဲ့သည္။ ဤသို႔ ဝရမ္းထုတ္သည့္ အတြက္ လူငယ္တို႔ အတြင္း၌ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္မႈမ်ား ေပၚထြက္ လာရေသာေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ ဝရမ္းကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္း ခဲ့ေစကာမူ သူသည္ ေျမလွ်ိဳး၍ပင္ ေဆာင္႐ြက္ ေနခဲ့သည္။
သူသည္ တ႐ုတ္ျပည္ အမႊိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပဲြ အတြက္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ အကူအညီ ရရွိရန္ ထြက္ခြာ သြားခဲ့ၿပီး၊ ယင္းၿမိဳ႕ရွိ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ ေဒသတြင္ ႏွစ္လခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ား၏ စီစဥ္ေပးခ်က္ အရ၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရကာ ဂ်ပန္တို႔က လာေရာက္၍ သူ႔အား တိုက်ိဳၿမိဳ႕သို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။ တိုက်ိဳၿမိဳ႕တြင္ သံုးလခန္႔ ေနရၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္တို႔ ေပးအပ္လိုက္ေသာ စီမံကိန္းကို ျမန္မာျပည္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ား သိရွိေစရန္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ မ်ားမၾကာခင္တြင္ သူသည္ တိုက်ိဳသို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း၌ ေတာ္လွန္ ထ႔ကေရးကို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ေရး အတြက္ ဂ်ပန္တို႔၏ စစ္သင္တန္းသို႔ တက္မည့္ ပထမ အသုတ္ လူငယ္တစုကို သူႏွင့္ တပါတည္း ေခၚေဆာင္ သြားခဲ့သည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ သူသည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ) ကို ထိုၿမိဳ႕၌ ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ ဂ်ပန္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သည့္ အခါတြင္ သူသည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ အတူ ျမန္မာျပည္သို႔ ခ်ီတက္ လာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ျပည္၌ ရွိစဥ္ကပင္ သူႏွင့္ သူ႔ရဲေဘာ္တို႔သည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ျဖစ္ရာ ဂ်ပန္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခ်ီတက္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ျမန္မာျပည္သူတို႔အား ပို၍ ပို၍ ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳလာခ်ိန္တြင္မူ ပဋိပကၡ ျဖစ္မႈသည္ ပိုမို ျပင္းထန္ လာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ျပန္မဝင္ခင္ႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ ရန္ကုန္ကို သိမ္းပိုက္ ၿပီးခ်ိန္တို႔တြင္ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ငန္းကို စည္း႐ံုး လုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း အထမေျမာက္ခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္း၌
ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ရွိေနေၾကာင္းကိုမူ တိုင္းျပည္က ေကာင္းစြာ သိရွိ ေနခဲ့ေပသည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ထိုစဥ္က ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ဦးစီးေသာ ဘီအိုင္အ၏ အာဏာၾသဇာျဖင့္ စစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့ေသာ 'ဘီအိုင္ေအ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႕' အခ်ိဳ႕၏ အလြန္အကြၽံ ျပဳမႈတို႔ကို ခ်က္ေကာင္းယူကာ ဘီအိုင္ေအ အေပၚ ဆန္႔က်င္သည့္ ႏိုင္ငံေရး ရန္သူမ်ား၏ မသမာေသာ အၾကံအစည္ ျပဳမူခ်က္မ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘီအိုင္ေအကို ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီဒီေအ) အျဖစ္ ျပန္လည္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ တပ္အင္အားကိုလည္း ေလ်ာ့ခ်ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ျဖင့္ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ႀကီးမွဴး ကြပ္ကဲ ခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဒါက္တာဗေမာ္တုိ႔သည္ အျခားပုဂၢဳိလ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ၊ တုိက်ဳိၿမိဳ႕သုိ႔ လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ (ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္) ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေလး အဆင့္သုိ႔ တုိးျမႇင့္ျခင္း ခံရသည္။ ဂ်ပန္ဘုရင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရၿပီး၊ တတိယအဆင့္ တက္ေနတံဆိပ္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရေလသည္။ တုိက်ဳိၿမိဳ႕မွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီးေနာက္၊ တုိက်ဳိျပန္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳသည့္ ဧည့္ခံပြဲ တခုတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည့္ လြတ္လပ္ေရးသည္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား အမည္ခံ လြတ္လပ္ေရး ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟူ၍ အရိပ္အ႕မက္အားျဖင့္ ေျပာဆုိခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ သူကိုယ္တုိင္ ေသနာပတိ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ဘီဒီေအတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာမ်ားကုိ တင္ျပေရး အတြက္ လြတ္လပ္ေရး ျပင္ဆင္မႈ ေကာ္မရွင္တြင္ ပါဝင္ ခန္႔အပ္ျခင္း ခံရသည္။ ထုိေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံအား လြတ္လပ္ေရး ေပးသည္ဆုိေသာ အခမ္းအနားတြင္ သူသည္ ေမဂ်ာဂင္နရယ္ (ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေလး) အဆင့္ျဖင့္ စစ္ဝန္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရး တႏွစ္ေျမာက္သည့္ ေန႔တြင္ ဂ်ပန္အစုိးရက အပ္ႏွင္းေသာ ပထမဆင့္ ရတနာတံဆိပ္ကုိ အျခား ပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္အတူ ရရွိခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အမည္ခံ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးကုိ ဖြင့္ဟ တုိက္ခုိက္ရင္း၊ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး မိန္႔ခြန္းကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ေလသည္။ ထုိမိန္႔ခြန္းသည္ တုိက်ဳိၿမိဳ႕ရွိ ဂ်ပန္အစုိးရ ရပ္ကြက္၌ပင္ ဂယက္႐ုိက္ ေစခဲ့သည္ဟု အဆုိ ရွိေပသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းကုိ စည္း႐ုံးရန္ ထပ္မံ ၾကံစည္ အားထုတ္ခဲ့ရာ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏုိင္ ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ အကုန္ေလာက္တြင္ သူသည္ မဟာမိတ္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ သူသည္ ဂ်ပန္ စစ္ဝါဒီတုိ႔အား တိတိလင္းလင္း ေတာ္လွန္သည္။ ေတာ္လွန္ေရး တုိက္ပြဲကုိ ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္ သူႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ပုဂၢဳိလ္ ၁၀ ဦးသည္ ကႏၵီၿမိဳ႕သုိ႔ သြား၍ ၿဗိတိသွ် ဦးစီးမႈ ေအာက္ရွိ ျမန္မာ စစ္တပ္ႏွင့္ (ပီဘီအက္ဖ္) ေခၚ မ်ဳိးခ်စ္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ (ထုိစဥ္ကဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္သည့္ ျမန္မာတုိ႔၏ တပ္မေတာ္အမည္) ကုိ ပူးေပါင္းေရး အတြက္ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏ ကုိယ္စား ေလာ့ဒီလူဝီေမာင္ ဘက္တန္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ အဆင့္ျဖင့္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ဒုတိယ ေသနာပတိခ်ဳပ္ (ဒပ်ဴတီ အင္စပက္တာ ဂ်င္နရယ္) အျဖစ္ ခန္႔အပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ရာထူးကုိ မိမိလက္ေထာက္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားထဲမွ ပုဂၢဳိလ္ တဦးအား ခန္႔အပ္ေစၿပီး တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဆက္လက္ ႀကိဳးပမ္းရန္ တပ္မေတာ္မွ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ သူသည္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ တဖန္ ကုိယ္စားလွယ္ ေပါင္း ၁,၃၀၀ ႏွင့္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ေသာ ေန႔တြင္ လူထုပရိသတ္ တသိန္းနီးပါး တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ၌ က်င္းပသည့္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ပထမေျမာက္ ညီလာခံတြင္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ပင္ အေ႐ြးခံရျပန္သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ၌ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ေရး အတြက္ ပုဂၢဳိလ္ ၁၁ ဦး၏ အမည္ကုိ တင္သြင္းရန္ အေၾကာင္းၾကားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရင္ခံထံမွ ေက်နပ္ေလာက္ေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကုိ မရေသာေၾကာင့္ သူသည္ အမည္ တင္သြင္းခ်က္ကုိ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္း ခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းသုိ႔ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ျခင္းမွာ သူႏွင့္ သူဥကၠ႒ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တုိ႔၏ ေနာက္ရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ အလုိအရ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း ျဖစ္ေလရာ၊ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံရွိ ၿဗိတိသွ် အစုိးရကပင္လွ်င္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ လူထု ေထာက္ခံမႈ ရရွိပုံကုိ ၿဗိတိသွ် ပါလီမန္ အတြင္း၌ မလြဲသာဘဲ ဝန္ခံခဲ့ရၿပီး၊ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီတြင္းသုိ႔ ဝင္ႏုိင္ေစရန္ ဖဆပလ အတြက္ တံခါးဖြင့္ထား ေနေသးဆဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ယမင္းစာေပက ႏိုင္ငံေရး စာေပ ခြင့္ျပဳခ်က္ အမွတ္ (၂၈၂) နဲ႔ ပံုႏွိပ္ ျဖန္႔ခ်ိလိုက္တဲ့၊ ေမာင္ျမဦး ျမန္မာျပန္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားခဲ့တဲ့ "ျမန္မာ့ စိန္ေခၚသံ" (Burma's Challenge by Aung San) စာအုပ္မွ "နိဒါန္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အတၴဳပၸတၲိအက်ဥ္း" ကို ျပန္လည္ ကူးယူ လႊင့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
-----------------------------------------------------------------
အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ လက္ခံရန္ ရွိျခင္း
ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္ စစ္မႈထမ္းရန္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ေသနာပတိႀကီး ကာနယ္ ေအာင္ဆန္းက အသံလႊင့္ ေျဖဆုိသည္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေၾကာင္း။
ယေန႔ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ အေၾကာင္း ေျပာရသည့္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အထူးပဲ ဝမ္းေျမာက္ပါတယ္၊ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး နားမရွင္းတာေတြ သိခ်င္တာေတြ ရွိတာ သိေပမယ့္ ေျပာဖုိ႔ ရွင္းဖုိ႔ တပ္မေတာ္ အခြင့္အလမ္း ရွာ၍ မရေသးတဲ့အတြက္ အသာပဲ ေရငုံေနခဲ့ရတယ္၊ ယေန႕ ေျပာခြင့္ရတဲ့အခါ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ ေျပာျပရတာေပါ့။
နီပြန္ နန္းရင္းဝန္ႀကီး တိုဂ်ဳိက ျမန္မာျပည္ဟာ နီပြန္ျပည္၏ စိတ္ေန စိတ္ထား ဝါဒတုိ႔ကုိ နားလည္ သေဘာက်ၿပီး ၎တုိ႔ႏွင့္ အေရွ႕အာရွ ေခတ္သစ္ ထူးေထာင္ေရးမွာ ပါမယ္ဆုိရင္ လြတ္လပ္ေသာ တုိင္းႏုိင္ငံ အေနအထားမ်ဳိး ျဖစ္ပါေစမယ္လုိ႔ ကတိ ေပးထားတယ္။ ဒီ ကတိဟာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေပးတဲ့ကတိ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီ ကတိဟာ နီပြန္ျပည္ႀကီးရဲ႕ အစိုးရ အဓိကရ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တကမာၻလုံး ေၾကညာထားတဲ့ ကတိ ျဖစ္တယ္။ ဒီကတိဟာ ျမန္မာေတြ ဒီအတုိင္း ထုိင္ေနၾကလုိ႔ ရတာ မထင္ၾကနဲ႔၊ ပထမဆုံး ၿဗိတိသွ်နဲ႔ နီပြန္ စစ္မျဖစ္ခင္က ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး လုပ္ငန္းကုိ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတဲ့ သာယာဝတီ သူပုန္လုိ လူမ်ဳိးေတြ၊ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ နီပြန္ျပည္ကို သြားၿပီး စစ္ပညာသင္၊ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း တုိက္တြန္း၊ ျမန္မာျပည္က သိလုိတဲ့ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွာေပး၊ ေနာက္စစ္ျဖစ္တဲ့ အခါလဲ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ ေရွာက္လုပ္၊ တုိက္ခုိက္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကူ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး ေတြကလဲ ဝုိင္းဝန္း ေထာက္ပံ့ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီ ကတိ ေပးတယ္ မွတ္ပါ၊ အလကား ထုိင္ေနရင္း ရတယ္ မထင္နဲ႔ လုပ္တဲ့လူေတြ ရွိလုိ႔ ရတယ္မွတ္ပါ။
မျငင္းႏုိင္ေသာ အခ်က္တရပ္
အဲဒီ နန္းရင္းဝန္ႀကီး တုိဂ်ဳိ၏ ကတိအတုိင္း ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါစုိ႔၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတုိင္း ဘာက က်ဳပ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ စၾကမလဲ၊ ယခု အစုိးရ အဖြဲ႕က အေတာ္အတန္ ျမန္မာျပည္ ေခတ္သစ္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ လုပ္ငန္း အစီအစဥ္ေတြ ေျပာသြားတာ ၾကားလုိက္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ ဒီအစီအစဥ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ပါၿပီတဲ့ တေန႔ ဒီဟာေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ အားမရွိရင္ ဘယ္မွ အသုံးက်ေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရးသည္ ပထမ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး အေပၚ တည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးသည္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ညီမွ်၏၊ ဒီအခ်က္ကုိ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး၊ ျမန္မာ့ အဓိက ျပႆနာဟာ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးပဲလုိ႔ တထစ္ခ် မွတ္လုိက္ပါ။
ကိုင္း … ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး လုပ္ၾကစုိ႔၊ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ၊ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး ဆုိေပမယ္လုိ႔ နားလည္ မလြဲၾကနဲ႔ေနာ္၊ ေရွ႕မွာ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး သက္သက္ႀကီး မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးဟာ အေရွ႕အာရွတုိက္ ကာကြယ္ေရးမွာ အက်ဳံးဝင္ပုံကုိ တေန႔က ေက်ာင္းဆရာေတြကို ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပတုန္းက ရွင္းခဲ့ၿပီ၊ ကာကြယ္ေရး ဆုိတာမွာလဲ ရန္သူက တခ်က္ခုတ္လွ်င္ က်ဳပ္တုိ႔က ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ခုတ္မယ္၊ ရန္သူက က်ဳပ္တုိ႔ ျပည္ တုိက္မယ္ ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ အရင္ ဦးေအာင္ တုိက္မယ္၊ အဲဒီ ကာကြယ္ ေရးမ်ဳိး။ ဒီ ကာကြယ္ေရးမ်ဳိး အတြက္ ဆုိရင္ လူလဲ မ်ားဖုိ႔ လုိတယ္။ လူေတြ စိတ္ဓာတ္လဲ ရင့္ဖုိ႔ လုိတယ္။ လက္နက္ ကိရိယာ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္လဲ ျပည့္စုံဖုိ႔ လုိတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ လူဦးေရ နည္းေတာ့ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးဟာ ျမန္မာတုိင္း ျမန္မာတုိင္း ကေလးမွ အစ အဖုိးႀကီး အမယ္ႀကီးထိ အားလုံး ပါႏုိင္မွ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးဟာ ေတာင့္တင္းမွာ။ ဘယ္လုိ ပါရမလဲ ဆုိရင္ စစ္တုိက္တယ္ ဆုိတာဟာ စစ္သားခ်ည္းနဲ႔ မၿပီးဘူး၊ ရိကၡာ ေထာက္ဖုိ႔၊ ရိကၡာ စုိက္ပ်ဳိး စုေဆာင္းေရး၊ ရိကၡာ တင္ပုိ႔ေရး အစရွိသျဖင့္ စစ္တုိက္ျခင္းနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ မဆုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး အင္အားကုိ စစ္အင္အားနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ေတြ အတြက္ အားလုံး ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မက်န္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္၊ ဒါက အၾကမ္း ေျပာျပျခင္းပဲ၊ တေန႔ကလဲ ကာကြယ္ေရး အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ ေျပာခဲ့ၿပီ။
လြတ္လပ္ေရး လက္တလွမ္း
သုိ႔ေပမယ့္ ခုေျပာခဲ့တဲ့ဟာေတြ လုပ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ကာကြယ္ေရးဖုိ႔ အခ်က္ဘာမွ မရွိေသးဘူး၊ အားလုံး စလုံးေရက စရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ယခုႏွစ္အဖုိ႔မွာ အရင္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္မွ စစ္ထုတ္ၿပီး စနစ္က်က် အသစ္ဖြဲ႕တဲ့ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ဟာ ပထမ စလုံးေရ စျခင္းပဲ။ အစကရွိတဲ့ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ဟာ အမွန္ ေျပာရရင္ေတာ့ အသင့္အတင့္ေလာက္ အသုံးက်ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ တျခား သြားတိုက္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း က်ဖမ္း စီစဥ္ရတာမုိ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္သြားမယ္ ဆုိရင္ ဒီ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္က အားကိုးႏုိင္တဲ့ တပ္လဲ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေတြ အၿမဲ ရင္ေလးေနတဲ့ တပ္မ်ဳိး အျဖစ္သာ ရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကုိ ဘာလုိ႔ မေခၚဘဲ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ျဖစ္လာသလဲ။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသည္ ယခင္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ အခု ဒီ လြတ္လပ္ေရး ရဖုိ႔ ကိစၥဟာ အဓိက မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရေတာ့မယ္၊ လက္တလွမ္းပဲ လုိေတာ့တယ္။ ရၿပီး ဘယ္လုိ ကာကြယ္ရမယ္ ဆုိတာက ပုိၿပီး အေရးႀကီး လာၿပီ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေရွ႕အနာဂတ္ကို ေျမႇာ္ကုိးၿပီး ရာဇဝင္ အေၾကာင္းေထာက္လုိ႔ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္လုိ႔ အမည္ေပးတာပဲ။ တျခား အထင္လြဲ ေနစရာ မလုိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ နာမည္ အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ၊ လူ အေရးႀကီးပါတယ္။ လုပ္တဲ့လူေတြ လုပ္တဲ့လူေတြ အဲဒီ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္သာ ယခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခံခဲ့သလား၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျပင္ဟာေတြလဲ လုပ္ထားပါတယ္။ ပထမ အေရးႀကီးဆုံးက အၿမဲ တပ္ႀကီးပဲ၊ လုပ္လွ်င္ လုပ္ျခင္း အဲဒီ တပ္ေတြကုိ ဗုိလ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ လူေတြ အလုံအေလာက္ ရွိဖုိ႔ လုိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဂၤလာဒုံမွာ ယခုႏွစ္ ဗုိလ္သင္တန္း ဖြင့္ၿပီး အေျမာက္အျမား သင္ေပးေနတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဒီ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ႀကီး အတြက္ စည္းကမ္းစနစ္ေတြ လုပ္၊ ရိကၡာေတြေထာက္ ေရွ႕ေျပး တပ္မေတာ္ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာ ဌာနႀကီး အျဖစ္နဲ႔ (ေဟဘီခ်ဳိတု) ေခၚတဲ့ေနာက္ ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး႐ုံး ျဖစ္မယ့္ ႐ုံးကုိလဲ တည္ေထာင္ ထားပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕မွာေတာ့ တပ္ေတြ ခ်ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ ေနရပါတယ္။ အားလုံး ျမန္မာ ဗုိလ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့တပ္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ ေနၾကပါတယ္။ နီပြန္ အတုိင္ပင္ခံေတြကလဲ စစ္ေရး နည္းနာေတြကို ကူညီ သင္ျပ ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စလုံးေရ စျခင္းပဲ။ ေရွ႕ကို တျဖည္းျဖည္း လူေတြတုိး တပ္ေတြခ်ဲ႕ လက္နက္ေတြတုိး တင့္ကားေတြ အေျမာက္ႀကီး ေတြ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ရေအာင္ တဆင့္ တဆင့္ ႀကိဳးစား ၾကရလိမ့္မယ္။ ယခု လာမယ့္ ႏွစ္အတြက္ တပ္ကုိ တုိးခ်ဲ႕ရအုံးမယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္သား အသစ္ေတြ မၾကာမီ ေခၚေတာ့မယ္။ ဒါ ျမန္မာေတြ အားလုံးရဲ႕ တာဝန္ပဲ။ ဟုိ အရင္တုန္းက ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး အတြက္ ျမန္မာ့ လက္ထဲအပ္ပါ။ ျမန္မာေတြ ကုိယ့္ျပည္ ကုိယ္ ကာကြယ္ခ်င္ လြန္းလုိ႔ပါ။ လက္နက္သာ အပ္စမ္းပါ။ တုိက္ျပပါမယ္လုိ႔ ျမန္မာေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ ကုိင္း … လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္မယ္။ ခု … ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဒီအခြင့္အေရးေတြ ရေတာ့မယ္။ ယူၾကမလား၊ တပ္ထဲ ဝင္ၾကမလား၊ ေျပာၾကစမ္း။ တုိ႔ျမန္မာ တုိ႔စစ္ထဲ မဝင္ခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြမ်ားရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး။ အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြလဲ အပုိပဲ၊ ေရွးတုန္းက ရာဇဝင္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာေနရင္လဲ ယုံတမ္းစကား ျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ေရွးက ျမန္မာ သူရဲေကာင္း ေတြ ေျမႀကီးထဲကေနၿပီး ရွက္စရာ ျဖစ္ေနမွာ သတိထားၾကေနာ္။
ကုိယ္ေတြ႕ (မ်က္ျမင္တခု)
ေရွးက ျမန္မာေတြကေတာ့ တကယ့္ ေယာက္်ားေတြပဲ၊ ဒါ စာေတြ႕တင္ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ ယုိးဒယားျပည္ ေနတုန္းက ေရွးျမန္မာ စြမ္းပကား သတၲိ လက္ရာေတြ ျမင္သိခဲ့ရသည္။ ယုိးဒယားျပည္မွ ေတာေတာင္ အတန္တန္ ေက်ာ္ၿပီး က်ဳပ္တုိ႔ လာခဲ့ၾကရလုိ႔ ေရွးတုန္းက ဘုရင့္ေနာင္တုိ႔ အေလာင္းဘုရားတုိ႔ႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ ဇြဲသတၲိကုိ အဖန္ဖန္ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ အဲသလုိ ျမန္မာေတြ ျမန္မာ့ သတၲိကုိ ျပၾကစမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္ဟာ လူသတ္မႈ စတဲ့ အမႈအခင္းမ်ား အေမရိကန္ျပည္ ခ်ီကာဂုိၿပီးရင္ ဒုတိယ စြဲတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ ျမန္မာ ျမန္မာခ်င္း သတ္ျဖတ္ တုိက္ခုိက္တာဟာ ျမန္မာ့ သတၲိ အစစ္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္လည္း အက်ဳိး မရွိဘူး။ သည္လုိ လုပ္မယ့္ အစား ျမန္မာျပည္ အတြက္ ကမာၻမွာ ထြက္ၿပီး မုိက္ျပ လုိက္စမ္းပါ။ ဒါမွ ရာဇဝင္ေျပာင္မွာ၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့သလုိေတာ့ မေတြ႕ပါ ရေစနဲ႔ ေတာ့။ ႐ြာေတြ ႐ြာေတြ ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ဒီ႐ြာက လူေတြရဲ႕ သတၲိေတာ့ စိတ္ခ် လူဆုိးႀကီးပဲ။ စစ္ထဲ လုိက္မယ့္လူ ထြက္စမ္း ဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ထဲ ဒါေတာင္ ျပန္ထြက္ေျပး လုိက္ၾကေသးတယ္။ တက္လူ ဆုိတဲ့ လူငယ္ေတြ ေဘာင္းဘီနီ အက်ႌနီေတြနဲ႔ ေတြ႕ပါရဲ႕၊ စစ္ထဲ လုိက္ရမယ္ ဆုိေတာ့ တီ ဆားနဲ႔ တုိ႔သလုိ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါမ်ဳိး ျဖစ္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထုိက္တန္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ တထစ္ခ် ဆုိတယ္။ ဒီလုိ ျပည္မ်ဳိး က်ဳပ္ေတာ့ျဖင့္ မေနေတာ့ဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ ထပ္မေတြ႕ပါရေစနဲ႕ ဒီတခါေတာ့ ဝင္ၾကစမ္းပါ၊ မ်ားမ်ားစားစား ဝင္ခ်င္တဲ့ သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ျပန္လႊတ္ လုိက္ရတယ္ဆုိတာကုိ ၾကားခ်င္ပါတယ္။ လူလုိေနတယ္ ဆုိတာ မၾကားခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ယခု ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ထပ္ခ်ဲ႕မယ္၊ ထပ္ခ်ဲ႕ရင္ ျမန္မာေတြ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ျပည့္စုံတယ္ ဆုိရင္ ဝင္ႏုိင္တယ္။ လက္ခံဖုိ႔ အသင့္ပဲ ဝင္ၾကစမ္းပါ။ ေထာင္လုိက္ ရာလုိက္ ေသာင္းလုိက္၊ ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ နားလည္ ေစခ်င္တယ္။ ဒီ စစ္တပ္ေတြကို ေငြ လုိခ်င္လုိ႔၊ လခ လုိခ်င္လုိ႔၊ ရာထူး လုိခ်င္လုိ႔ေတာ့ အလကားပဲ။ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ ကာကြယ္ေရး အတြက္ မည္၍ မည္မွ် စိတ္အား ထက္သန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ရာထူးက စၿပီး ခန္႔ပါလုိ႔ လာေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မခန္႔ဘူး။ ဘယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္ထဲ တန္းဝင္ဝင္ခ်င္း စစ္ဗုိလ္ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔လဲ မဟန္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က စစ္ပညာ နည္းနည္း ရဖူးပါရဲ႕ ရတာက စစ္ၾကပ္ေလာက္၊ ျဖစ္ခ်င္တာက ဗုိလ္ႀကီးေလာက္ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတယ္။
လခကို မေမွ်ာ္ရဟု ဆုိျခင္း
စစ္သား လုပ္တဲ့ လူေတြကလဲ လခ နည္းတယ္။ အစားအေသာက္လဲ ဆုိးတယ္။ အေန ၾကပ္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလာတာပဲ။ တခ်ဳိ႕လဲ ထြက္ခ်င္တယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ေနာက္ထပ္ မၾကားရ မေတြ႕ရပါေစနဲ႔၊ လာတဲ့ လူေတြဟာ ဒါေတြ နားလည္ၿပီး ေငြမမက္ ရာထူးမမက္ ျမန္မာျပည္သက္သက္ သမားေတြ လုိခ်င္တယ္။ ဒီ တပ္ဟာ လာဘ္စားမယ့္ လူေတြ၊ ေငြလုိတဲ့ လူေတြ၊ ရာထူးမက္တဲ့ လူေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ အလုပ္ေပးမယ့္ လူေတြ၊ လုိခ်င္တဲ့ တပ္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ေငြအမ်ားဆုံး သုံးရမယ္ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လခေတြ အေပၚမွာ မသုံးဘူး။ ဒါက ေရွး အဂၤလိပ္ စနစ္ဟန္ကုိ မက်လုိ႔ အဂၤလိပ္ေတြ ေခြးေျပး ဝက္ေျပး ေျပးကုန္ၾကရၿပီ မဟုတ္လား။ နီပြန္ စစ္တပ္လုိ စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္တဲ့ လူေတြ ရွိေအာင္ လုပ္ရမယ္။ လခကုိ ပဓာန မထားရဘူး။ နီပြန္ တပ္မွာ စစ္သားတေယာက္ ေလးက်ပ္၊ ေလးက်ပ္ အဲ ေျခာက္က်ပ္သာ ရတယ္။ အဲဒါေတြကို အားက်ရမယ္။ လခေတြေပၚ နည္းနည္းသုံး၊ လက္နက္ေတြ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ အေပၚ အမ်ားဆုံးသုံး၊ ဒါမွ ပထမတန္း စစ္တပ္ရမွာ၊ အဲဒါမွ ကြၽန္ေတာ္ အစက ေျပာသလုိ ရန္သူက တခ်က္ခုတ္လွ်င္ ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ႏွက္ႏုိင္မွ ရန္သူ မတုိက္ခင္ ကိုယ္က ဦးေအာင္ တုိက္ႏုိင္မွာ။
အဲဒီ စစ္သား စုေဆာင္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စကား အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေျပာစရာ တခု က်န္ေသးတယ္၊ အဲဒါဟာ အရင္တုန္းက ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္မွာ ပါတဲ့ လူေတြ အမ်ားအျပားထဲမွာ မထြက္ခ်င္ဘဲ မက်န္းမာလုိ႔ လူအုိေနလုိ႔ ဆုိၿပီး တပ္က ထြက္ခုိင္းရတာေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီ လူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္၍ မၾကည့္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ သူတို႔ ေနာင္ေရး အတြက္လည္း ဘာတခုမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ အခုေတာ့ တတ္အားသမွ် ဒီ ကိစၥေတြကုိ စီမံလ်က္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါကေလးေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္ေတြထဲ မဝင္ခ်င္ ဆုိတဲ့ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ၾကဘူး၊ တုိင္းျပည္ တျပည္ ထူေထာင္တာဟာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲတယ္၊ အတက္အက် ေလာကဓံ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေတြ႕ရတယ္ ဆုိေတာ့ ကမာၻ႔ ရာဇဝင္ သိတဲ့လူ တုိင္းေတာ့ ဆင္ျခင္ ႏုိင္ၾကမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ စိတ္မပ်က္ လက္မပ်က္ဘဲ ရသမွ် အခြင့္အေရးကို ရတုန္း မိမိရရ ယူၾကရလိမ့္မယ္။
ဒါမွသာ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးကုိ က်ဳပ္တုိ႔ ခ်စ္ရာ ေရာက္ၾကမယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ ထူေထာင္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စိတ္လက္ေတြ ပ်က္ေနၾကတဲ့ လူေတြရွိရင္ မပ်က္ၾကပါနဲ႔၊ ဆက္ဆက္ တပ္ထဲဝင္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္း လုိပါတယ္၊ ေနာက္ အေရးႀကီးမယ့္ အခ်က္ တခ်က္က အခု က်ဳပ္တုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးတို႔ဟာ အခု အာရွ စစ္ႀကီးမွာ နီပြန္ တပ္မေတာ္မ်ားက ရန္သူ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္ အစရွိသည္တုိ႔ကုိ အၿပီးအပိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာႏုိင္မွ တည္တံ့မယ္ဆုိတာ အားလုံး နားလည္ ၾကရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး အတြက္ ခုအခါ ေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ ဦးစီး ေဆာင္႐ြက္ေနတဲ့ နီပြန္ တပ္မေတာ္ႀကီးအား စစ္ႏုိင္ေရး အတြက္ ျမန္မာ့ တမ်ဳိးသားလုံးက တတ္ႏုိင္သေလာက္ စြမ္းအားျဖင့္ ကူညီၾကဖုိ႔ လုိတယ္။
စစ္သားကုိ နီပြန္တို႔ ႐ုိေသပုံ
ေနာက္ဆုံး ကြၽန္ေတာ္ ေျပာဆိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ လူေတြက စစ္တပ္ စစ္သားကုိ ခ်ီးျမႇင့္ၾကဖုိ႔ ေျပာလိုပါတယ္၊ နီပြန္ျပည္မွာ စစ္သားကုိ သိပ္အေရးေပးၾကတယ္။ စစ္သား တေယာက္ စစ္တပ္ကုိ လာရမယ္လုိ႔ အမိန္႔ရတဲ့ အခါ အဲဒီ စစ္သားကို လူအေျမာက္အျမား လုိက္ပုိ႔ၾကတယ္၊ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ ဆလန္ ေပးၾကတယ္၊ စစ္ေျမျပင္ ထြက္တဲ့ စစ္သားဆုိရင္၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ ရာထူးႀကီးတဲ့ သူျဖစ္ျဖစ္ အေလးျပဳ ၾကတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ အားက်ဖုိ႔ ေကာင္းသလဲ၊ နီပြန္ ဘုရင္မင္းႀကီး ကုိယ္တုိင္က စစ္သားတုိ႔ကုိ ေလးစားတယ္၊ နီပြန္ ဘုရင္ မင္းႀကီး ဆုိတာ တျခားတုိင္းျပည္ ရွင္ဘုရင္ေတြနဲ႔ တူတာ မဟုတ္ဘူး၊ နီပြန္ ဘုရား အစစ္ပဲ၊ အဲဒီ ဘုရားရွင္ ကုိယ္တုိင္ က်ဆုံးတဲ့ စစ္သား အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဌာပနာထားတဲ့ အ႐ုိးအုိး ေစတီကို ဦးခုိက္ရတယ္။ ဦးၫႊတ္ရတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မဟုတ္ေပါင္၊ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ ေရး တပ္သားေတြ အသက္လဲ ေသရေသးတယ္၊ အဆင္းရဲလဲ ခံရတယ္၊ ဒီ အေလာင္းေကာင္ ေတြကုိ နင္းၿပီး တက္လဲ သြားၾကရေသးတယ္၊ အေကာင္း မေျပာခ်င္ၾကဘူး။
ေခတ္ပ်က္ႀကီးတုန္းက သူခုိးဒျမေတြ သူ႔လုိလူေတြ ခုိးကုိးရာမဲ့ ျဖစ္တုန္းက ကာကြယ္ ေပးခဲ့တာေတြကို ေမ့၊ ကုိယ့္ပစၥည္း ကေလးေတြ သိမ္းတာ ဆည္းတာ ဗာရာဏသီ ခ်ဲ႕ေျပာၿပီး မခ်ီးျမႇင့္ၾကဘူး၊ ရွက္ဖြယ္ ရွက္ဖြယ္ တုိ႔ျမန္မာေတြ မရွက္ဘူးလား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ရွက္ၾကပါဦး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ လူေတြထဲမွာ စစ္တပ္ စစ္သားဟာ ထိပ္ဆုံးပဲ၊ သူတို႔ထက္ ျမတ္တာ မရွိဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာထင္ထင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထက္ တုိင္းျပည္ကုိ ေဆာင္႐ြက္ႏုိင္တဲ့ လူေတြ၊ ေဆာင္လဲ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့ၾကၿပီ၊ က်ဳပ္တုိ႔ စစ္သားကို အားေပးၾက ေလးစားၾကပါ၊ ဒါမွ ျမန္မာျပည္ ခ်မ္းသာမယ္၊ အခု စစ္သားေတြ စုေဆာင္းၿပီး ဆုိင္ရာ တပ္စခန္း သြားၾကတဲ့ အခါ ဆုိင္ရာ ေဒသက ျမန္မာေတြ အားလုံး တံခြန္ ကုကၠား၊ မုေလးပြားနဲ႔ စစ္တံခြန္ စစ္သီခ်င္း စစ္သံေတြ ေပးၿပီး လုိက္ပုိ႔ၾကစမ္းပါ၊ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ေလ၊ ကုိင္း … အခုညအဖုိ႔ ဒါပဲ၊ ေတာ္ေသးၿပီး ျမန္မာေတြ အားလုံး အေဝရာ ေဟာႏၱဳ ။
▪ - ¤ - ▪
၁၃၀၄ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ (၁၀) ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ (၂၊ ၁၂၊ ၄၂) ရန္ကုန္ သူရိယ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပ ပါရွိတဲ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ကာနယ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ျမန္မာတျပည္လုံးသို႔ အသံလႊင့္ ေျပာဆုိခ်က္ "ဗမာတုိင္း ေသြး၊ သတၲိ၊ ဇြဲ ျပရန္ အခ်ိန္" မိန္႔ခြန္းကို ၁၉၈၅ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလမွာ 'ပုရပိုက္ စာေပႏွင့္ အႏုပညာ' က ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ စစ္ကိုင္းဟန္တင္ရဲ႕ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရွားပါး မိန္႔ခြန္းမ်ား' စာအုပ္မွေန ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆံုးမစကား“ရဲေဘာ္တို႔ ေမးစရာ စကားရွိတယ္။ တကယ္လို႔ အၾကီးအမွဴးေတြထဲက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ္က်ိဳးငဲ့ၿပီး လူမ်ိဳးရဲ႕အက်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ဆန္႔က်င္တဲ့
အၾကီးအမွဴးေတြဟာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ ျပဳတ္က်မွာပဲ။
ရာဇ၀င္မွာ ၾကည့္လိုရွိယင္ ဘယ္ေလာက္ၾကီးတဲ့လူျဖစ္ျဖစ္ မတရားလုပ္တဲ့အခါ
ျပဳတ္က်တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒီလို မတရားတဲ့ အၾကီးအမွဴးေတြရွိယင္ ရဲေဘာ္တို႔
အေပၚမွာလဲ တည္တယ္။ ဥပမာ မတရားတဲ့ အၾကီးအမွဴးတစ္ေယာက္က
၀တၱရားႏွင့္မဆိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးအက်ိဳးနဲ႔ မပတ္သတ္တဲ့
အမိန္႔မ်ိဳးေပးတဲ့အခါ အမိန္႔ဟာ နည္းက်၊ မက်၊ တရား၊ မတရား
ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးမွာ အက်ိဳးရွိမရွိ ၾကည့္ရမယ္။ အဲသလို ၾကည့္တဲ့အခါ
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းယင္ သူ႕ထက္ၾကီးတဲ့ အၾကီးအမွဴးကို ျဖစ္ေစ၊ တစ္ျခား
အၾကီးအမွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားေမးရမယ္။ ဒီအခါမွာ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ဘယ္ဒင္း
မွန္တယ္၊ မွားတယ္ သိႏိုင္မယ္။”
“လက္ဖြဲ႕အေနနဲ႔ေဆာင္ၿပီး သတၱိႏွင့္ သစၥာရွိလွ်င္ ေမာင္တို႔
ေျခခ်ရာအရပ္မ်ားသည္ ေအာင္ေျမခ်ည္း ျဖစ္ရလိမ့္မည္။”
“က်ဳပ္အဖို႔ ေျပာရယင္ ရဲေဘာ္တို႔ထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခု တပ္ထဲမွာရွိတဲ့
စစ္သားကေလးကစၿပီး အားလံုး ရဲေဘာ္ေတြထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ထက္ အရည္အခ်င္း၊
အက်င့္စာရိတၱ၊ အလုပ္အကိုင္၊ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ အေမွ်ာ္ အျမင္ရွိတယ္လို႔
ေတြ႕တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီလို ေတာ္တဲ့လူကို ထိုးတင္ၿပီး
ေနာက္လိုက္လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တို႔အားလံုး
ၾကိဳးစားၾကပါ၊ ေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါ။”
“တစ္ျခား မွာၾကားလိုတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ေျပာေနက် စကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီး
အဓိပၸါယ္ေလးနက္ ေအာင္ ေျပာျပလိုက္အံုးမယ္။ ငါတို႔စစ္တပ္ဟာ ႏိုင္ငံသူ
ႏိုင္ငံသားေတြကို ညွဥ္းဖို႔ မဟုတ္။ လက္နက္အားကို တန္ခိုးျပဖို႔ မဟုတ္။
စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေစခံျဖစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ အေစခံ
မျဖစ္ရဘူး။ ဒါက စကားရိုင္းရိုင္းႏွင့္ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပတာပဲ။ ဒီစကားကို
က်ဳပ္ေျပာတာဟာ စစ္တပ္ကို က်ဳပ္ ျပန္ႏွိပ္ခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ
မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္ လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လဲ မတရားမလုပ္။
ႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္သူ ေတြ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ
အားလံုးသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ။”
“အမွန္ေျပာရယင္ လူေတြဟာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲ။ အားရွိတဲ့အခါ အားနည္းတဲ့လူေတြကို
ညွဥ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ အားနည္းတဲ့လူေတြကလဲ အားနည္းတဲ့အခါတုန္းကေတာ့
အားၾကီးေနတဲ့လူေတြကို လက္နက္ အားကို အာဏာအားကို လုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာၾကတယ္။
မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ အားၾကီးတဲ့ေနရာ အာဏာရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့
အရင္တုန္းက ေျပာတာေတြ ေမ့ၿပီး တစ္မ်ိဳးလုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါ ထံုးစံအတိုင္းပဲ။
ငါတို႔က ဒီလို မဟုတ္။ အားနည္းတဲ့အခါလဲ အားၾကီးတဲ့လူကို မတရားယင္ မေၾကာက္၊
အားၾကီးတဲ့အခါလဲ အားငယ္တဲ့ လူကို မတရားမလုပ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း လုပ္ခ်င္တယ္၊
ျပခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခခံျဖစ္ တယ္လို႔
ေျပာတာပဲ။”
“ငါတို႔တေတြဟာ မွားၿပီးတာေတြကို ထပ္မမွားၾကရဘူး။ ငါတို႔ဟာ အမွန္နဲ႔အတူ
ဟုတ္တာႏွင့္ မဟုတ္ တာ ခြဲျခားသိရမယ္။”
“ဇာတိမာန္ ေကာင္းေကာင္း ထားတတ္ၾကရေအာင္ လုပ္ၾကပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို
ခ်စ္ပါ။ ဗမာေတြဟာ လူဖ်င္းေတြ၊ လူေၾကာက္ေတြ၊ လူပိုေတြ၊ လူရိုင္းေတြ၊
လူ႕ဂြစာေတြ၊ လူ႕မတရားေတြလို႔ ဒီကမၻာက အထင္ခံရ ေအာင္ မလုပ္ၾကပါႏွင့္။
ဗမာေတြဟာ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူၾကပါ။ အဲဒါ က်ဳပ္
လူမ်ိဳး ေရးတရားႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး မွာခ်င္တာပဲ။”
“ေနာက္ဆံုး တစ္ခုမွာခ်င္တာက ငါတို႔သာ ႏိုင္ငံခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့
စိတ္ဓာတ္မထားၾကဖို႔ပဲ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊
ဒီျပင္ႏိုင္ငံေတြမွာျဖစ္ျဖစ္ စစ္သားေတြခ်ည္း ႏိုင္ငံခ်စ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
တစ္ျခား စစ္သားမဟုတ္ေပ မယ့္ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အနစ္နာခံ၊
အမ်ိဳးမ်ိဳး စြန္႔စားလုပ္ၾကတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္
စစ္သားမွစစ္သားဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္။ သို႔ေပမယ့္
တစ္ခု နားလည္ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ဟာ စစ္တပ္ကို မတရားႏွိမ္မယ္။ လူလည္လုပ္မယ္။
စစ္တပ္ရဲ႕အခြင့္အေရးကို မတရားခ်ိဳးဖ်က္မယ္ဆိုယင္ က်ဳပ္ အစြမ္းကုန္
ၾကိဳးစားတိုက္ဖ်က္မယ္ဆိုတာ ရဲေဘာ္တို႔ သိေစခ်င္တယ္။ ယေန႔ ဒီမွာ
ေျပာတာေတြအားလံုး စစ္သားေတြ သိပါေစ။ သိေအာင္ ေျပာျပၾကပါ။ အဲဒါ
ေနာက္ဆံုးမွာၾကားျခင္းပဲ။”
“က်ဳပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ သိပ္စိတ္ပ်က္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ေနာက္ထပ္
စိတ္ပ်က္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ စိတ္ပ်က္စရာေတြ
အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေအာင္ဖို႔ပါပဲ။”
“ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေတြေတာင္ ေခတ္ပညာအတတ္ေတြ
တစ္ခ်ိဳ႕သင္ၾကား ေနတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ဘယ္ထိေအာင္ ေတာ္တယ္၊
မေတာ္တယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။ ဒီအတိုင္းသာ မွန္လို႔ရွိ ယင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားဟာ
မိမိဘာသာေရးနဲ႔လဲ မဆန္႔က်င္၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳးရွိရာ
ရွိေၾကာင္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ေပး ၾကမယ္ဆိုယင္ ဗမာျပည္ဟာ တုိးတက္ဖို႔
နိမိတ္ပဲ။”
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ိဳးကို တကယ္ကာကြယ္မယ့္သူေတြဟာ
ျပည္သူေတြပဲ။ သည့္ျပင္ လူေတြဆိုတာ ဒီေလာက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။”
“အဲဒါေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားလူအမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့လူေတြကို
ေျပာလုိတာကေတာ့ တကယ္ ကၽြန္ မျဖစ္ခ်င္ယင္ ကၽြန္မျဖစ္တဲ့နည္းလမ္းေတြ
ရွာၿပီးေတာ့ တကယ့္စြန္႔စားမႈႏွင့္ တကယ့္အလုပ္ေတြကို လုပ္ျပ ၾကပါ။
အေခ်ာင္သမားအလုပ္ေတြ၊ တပြဲထိုး၀ါဒေတြ၊ ဒါမ်ိဳးေတြႏွင့္ လုပ္မယ္ဆိုယင္ေတာ့
ဗမာျပည္ မစြန္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ တထစ္ခ်မွတ္ထားပါ။”
“က်ဳပ္တို႔ဟာ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို ေရွးရႈရမယ္။ လူတေယာက္တေလ၊ တဖြဲ႕တပါတီ၊
မုန္းရံုနဲ႔ ကိုယ္ထင္ တာကို လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ တိုင္းျပည္နာမွာကို
ၾကည့္ရမယ္။ ရာထူးေတြ သိပ္မလိုခ်င္နဲ႔အံုး။ ဆာေနတဲ့လူေတြကို
သိပ္မျငဴစူၾကပါနဲ႔။ စားၾကပါေစ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စားသလို
ကိုယ္လိုက္စားခ်င္တာလဲ ေခါင္းေဆာင္အစစ္ မဟုတ္ ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တန္ဖိုးမထားတဲ့ လူညာေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်င္ယင္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔
ျပည့္စံုၿပီး လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ေတြထက္ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္
ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ လုပ္ၾကပါ။”
“သူမ်ားႏွာေခါင္းနဲ႔အသက္ရႈၿပီး တန္တန္ မတန္တန္ ရာထူး မလိုခ်င္ၾကပါနဲ႔။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထား ၾကပါ။ တိုင္းျပည္က အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လိုက္လာတဲ့
ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါ။ အရည္အခ်င္းလဲ မရွိ။ ဘယ္သူကမွ
အသိအမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ စြန္႔စားခ်က္လဲ မရွိ။ ၾကီးက်ယ္ခ်င္တဲ့လူေတြဟာ
ဘယ္ေတာ့ မွ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့
က်ဳပ္သေဘာေျပာမယ္ဆိုယင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလွ်ာ့ဖယ္ မေပးဘူး။ မညွာတန္း
က်ဳပ္တိုက္ဖ်က္ပစ္မွာပဲ။ သို႔ေသာ္လဲ က်ဳပ္ထက္သာတယ္လို႔
ျပႏုိင္တဲ့လူေပၚယင္ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တသက္လံုးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေအာင္ ဘုရားသခင္ ဖန္းဆင္းထားတယ္လို႔ ယံုတဲ့လူ
မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို သာတဲ့လူကို ဖယ္ေပးဖို႔ အသင့္ပဲ။ အဲဒါ
ေနာက္ဆံုးစကားပဲ။”
http://zakawar.multiply.com/journal/item/111
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လူသိနညး္ေသာ မိန္႔ခြန္း(သမိုင္း)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကဗ်ာေလး ဖတ္ရေတာ့ ႏွစ္သက္မိလြန္းလို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔အတြက္ အမွာစာေလး ကို
မွတ္စုထဲလွန္ေလွာျပီး ေဖာ္ျပခဲ႔ျပီးပါျပီ။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ
ျမန္မာလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အခ်ိန္တိုင္း စဥ္းစားလုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ယံုမွာ
သံသယ ျဖစ္ဖြယ္မရွိခဲ႔ပါဖူး။လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နိုင္ငံေရးသမားဘ၀ကိုစြန္႔ကာ
ျမန္မာတပ္မေတာ္ကို အုတ္ျမစ္ခ် ေမြးဖြားေပးခဲ႔ပါတယ္။ဒါေပမဲ႔ ဦးေစာရဲ႕႔
အဆင္မခ်င္ ရူးမိုက္စြာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
အေၾကာင္းကို မၾကားဖူး မျမင္ဖူးတဲ႔ ေက်းရြာလူမိုက္ေတြ လက္ထဲကို ေသနက္အပ္ကာ
လုပ္ၾကံခဲ႔လို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏို္င္ေအာင္
ဆံုးရံူးခဲ႔ရေလသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာလို႔ျပီးတဲ႔ စကားတခြန္း ကို
အျခားသူတေယာက္ အစားထိုးျပီး အခါတရာ ေျပာလဲ မရႏိုင္ပါ။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ
အမ်ိုုဳးသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို
လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံကိုေမြးဖြားေပးခဲ႔တဲ႔ ဖခင္ပါ။ခုေတာ့ အေဖ ေပးတဲ႔
ေျမမွာ ေနရင္း အေဖအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးရင္း အေဖ့ ကုိ လြမ္းမိပါတယ္။အခုလဲ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လူသိနည္းတဲ႔ မိန္႔ခြန္းေလး ကို
ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ေနာက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းေျပာလို႔
ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ထင္တက္တဲ႔ ခပ္ညံ့ညံ့ လူေတြထဲမွာ ညီကိုတို႔ မပါဖူးလို႔
ယံုၾကည့္ထားပါ့မယ္။
သရက္ေခ်ာင္းရြာ မိန္႔ခြန္း
စစ္၀န္ၾကီးနွင့္ စစ္ေသနာပတိျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရံုးသည္
တိုင္းအမွတ္ ရ နယ္ေျမျဖစ္ေသာ သရက္ခရိုင္အတြင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္အဆိုပါ စစ္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းမွ ေနကာ ျမန္မာတျပည္လံုးရွိ
ဖတ္္္္္္စစ္ဂ်ပန္စစ္ဆင္မႈမ်ား ကို
ဦးစီးကြပ္ကဲလွ်က္ရွိသည္။မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ ျပည္သူတို႔
အကူအညီျဖင့္ ဖတ္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ ကို ေတြ႔ရာ သခ်ိၤဳင္း ဓားမဆိုင္း
လိုက္လံတိုက္ခိုက္ခဲ႔သည္။ ေအာင္ပြဲမ်ားလဲ
တစ္ခုျပီးတစ္ခုရရွိခဲ႔သည္။ထိုအေတာအတြင္း မဟာမိတ္ မ်ား၏ ထိုးစစ္ကလဲ
တျဖည္းျဖည္းျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းႏွင့္ေအာက္ပိုင္းအထိ
ထိုး၀င္ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာတပ္မေတာ္နဲ႔ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားမွာ
ပူုးတြဲစစ္ဆင္ေရးအတြက္
နားလည္မႈယူထားျပီးျဖစ္သည္။အဂ္လိပ္တပ္မ်ားေ၇ာက္ရွိလာျခင္းကို
မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ အတြင္းရွိ အခ်ိဳ႕
အရာရွိမ်ားက မိမိတို႔ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အတြက္ ၀မ္းေျမာက္
စိတ္ကူးယဥ္လာၾကသည္။တာ၀န္မေၾကျဖစ္ၾကသည္။မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္၏
လုပ္ငန္းစဥ္းမ်ားကို ေမ့ေလွ်ာ့လာၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၄၅ ခု၊ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္
သရက္ခရိုင္၊ ကံမျမိဳ႕ အပိုင္၊ သရက္ေခ်ာင္းရြာတြင္ တပ္စခန္းခ်ေနေသာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းရွိ အရာရွိ အၾကပ္တပ္သားမ်ားကို
ညေန ၅နာရီတြင္ တန္းစီေစကာ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း အျပတ္သားဆံုးေသာ
မိန္႔ခြန္း ကိုေျပာၾကားခဲ႔ေပသည္။
ရဲေဘာ္တို႔............
ဒီေန႔ရဲေဘာ္တို႕႕ ကိုဘာလို႔တန္းစီးခိုင္းရသလဲဆိုရင္
အားလံုးရဲေဘာ္ေတြေရာ ...ဗိုလ္ၾကီးေတြ ...ဗိုလ္မႈးေတြဆိုတဲ႔
ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကပါ တာ၀န္ယူထမ္းေဆာင္ၾကတဲ႔ ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ့္ ကိုေပါ့ဆဆ
လုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရျမင္ရ ၾကားရလို႔ဘဲ။
ပြဲဦးထြက္ ေတာ္္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲေလးေတြ ကိုရခဲ႔ျပီး အဲ႔ဒိေအာင္ပြဲေလးေတြ
ဆင္ႏႊဲခဲ႔ႏိုင္တာေလာက္ကို တကယ္ေအာင္ပြဲၾ႕ကီးေတြလို႔ထင္ျပီးအဲ႔ဒိေအာင္ပြဲ
အေပၚေတြမွာ မိန္းေမာေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကို္ယ္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးျပီး
ဘ၀င္ျမင့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ရဲေဘာ္တို႔ ......... ဒီလိုမိန္းေမာေနရင္
အမွားၾကီးမွားမယ္လို႔ တိတိက်က်ေျပာရဲတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလဲ ဒီေတာ္လွန္ေရးျပီးရင္ ' ျပီးျပီး ' လို႔ထင္တဲ႔ လူေတြက
ထင္ၾကေသးတယ္။ဒါတင္္မကဘူး။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္တို႔ ၊ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔
လာရင္ ဗိုလ္္ေတြက ဗိုလ္ၾကိီး၊ ဗိုလ္ၾကီးေတြက ဗိုလ္မႈး၊ ဗိုလ္မႈးေတြက
ဗိုလ္မႈးၾကီးေတြျဖစ္ျပီး ၊ရာထူးေတြ အဆင့္အတန္းေတြ တုိုးလားေတာ့မယ္
ထင္ျပီးတေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျခရာတိုင္းေနၾကတယ္။ဒါေတြ ကိုက်ဳပ္သိတာ
အေတာ္ၾကာျပီ၊ဒါေပမဲ႔ က်ဳပ္မေျပာခ်င္ေသးလို႔ မသိဟန္ေဆာင္ေနခဲ႔တယ္။ေစာင့္
ၾကည့္ၾကေသးတာေပ့ါ။ ရဲေဘာ္တုိ႔ထင္သလို အရဂၤလိပ္လာရင္ ရာထူးပဲတိုးၾကမလား၊
ေသနက္ေမာင္းပဲ ထပ္ခ်ိဳးၾကရမလားဆိုတာ ဟိုအခါက်ေတာ့ သိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္ေလာက္အထိတာ၀န္မဲ႔လုပ္ေနၾကသလဲဆုိရင္ ဗိုလ္ေဇယ်ကိုၾကည့္ႇ၊ က်ဳပ္က
တာ၀န္နဲ႔ လြတ္္လိုက္တယ္။ ခုအထိျပန္မလာေသးဖူး။သူ႔မယားရွိတဲ႔
ဆားတြင္းတက္သြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အဲ႔ဒါသာၾကည့္ေတာ့။ ဟိုတေန႔ကလဲ
ဗိုလ္၀င္းတေယာက္ဟာ ရဲေဘာ္ သံုးေယာက္နဲ႔ အမဲပစ္ထြက္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ
ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနၾကလား မသိဖူး။အဲ႔ဒါေလာက္ထိိေအာင္
ရဲေဘာ္ေတြဟာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ႔ေနရာမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ
ျဖစ္လာတာေတြ႔ရတယ္။ရန္သူကို အထင္မၾကီးေသာ္လဲ အထင္မေသးသင့္ဖူး ဆုိတာ အစဥ္
သတိခ်ပ္ေစခ်င္တယ္။အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုေျမာ္ျပီး အေတြးလြန္မေနၾကနဲ႔။
နားအလယ္ အလြယ္ဆံုးေျပာလိုက္မယ္ ''''''' အခုဂ်ပန္က က်ဳပ္တို႔ေတြနဲ႔
တုိင္းရင္းသား အားလံုးကို (.......) သြားေပမဲ႔ ဆီဆြတ္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
အဂၤလိပ္လာယင္ ဆီမဆြတ္ဘဲ (......) လိ္မ့္္မယ္ '''''''' ဒါဘဲ
က်ဳပ္ေျပာခဲ႔မယ္။ ။
http://zakawar.multiply.com/journal/item/18
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ စရိုက္
“ၾကည္
ပဲၿပဳတ္နဲ႕ နံၿပား စားခ်င္တယ္
ေအာင္ဆန္း”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးၿဖင္႕ သူကိုယ္တိုင္ေရးၿပီး ေအာက္တြင္လည္း
“ေအာင္ဆန္း” ဟု သူ၏နာမည္လက္မွတ္ ေရးထိုးထားေသာ စာတိုကေလးပင္ၿဖစ္သည္။
တစ္ခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ၏ခ်စ္ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္အား သူၾကိဳက္ေသာ ပဲၿပဳတ္
နံၿပား စားခ်င္ေၾကာင္း ပူစာလိုက္သည္႕ စာပင္ၿဖစ္သည္။
“ ပူဆာ ” သည္ဟု ဆိုရၿခင္းမွာ ‘ ေဟ႕ ငါ ပဲၿပဳတ္နဲ႕နံၿပား
စားခ်င္တယ္၊မနက္ေစာေစာ အသင္႕၀ယ္ထားလိုက္ ‘ ဟု စစ္သူၾကီး တစ္ဦးက စစ္သည္
ရဲေဘာ္ကေလး
အား အမိန္႕ေပးလိုက္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္။ သားငယ္တစ္ဦးက သူႈ႕ကို အလြန္
ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးသူ မိခင္အား ကေလးငယ္သဖြယ္ ပူဆာလိုက္သည္႕ ေလသံမ်ိဳး
ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္႕ ပင္တည္း။
အထက္ေဖာ္ၿပပါ စာတိုကေလးအေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း
စိတ္၀င္စားသူ၊ ေလ႕လာသူ၊သူ႕အေၾကာင္း ေဟာေၿပာေရးသားသူမွန္သမွ် ေကာင္းစြာ
သိၾကပါသည္။
သို႕ေသာ္ ယင္းစာတိုကေလးႏွင္႕ ပတ္သက္၍
သေဘာထားကြဲလြဲမႈ၊အၿငင္းပြားမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ႕ပါသည္။
သေဘာထားကြဲလြဲမႈ၊အၿငင္းပြားမႈ ၿဖစ္ေစမည္႕ အထက္ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏
လက္ေရးၿဖင္႕ စာတိုကေလးသည္ယေန႔တိုင္ေအာင္ တကၠသိုလ္သမိုင္းသုေတသန
ဌာန (သို႕မဟုတ္) တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ ရွိေနမည္ဟု ထင္ရပါသည္။
ယင္းစာတိုကေလးႏွင္႕ ပတ္သက္၍ အၿငင္းပြားမႈ အေၾကာင္း အနည္းငယ္မွ် ရွင္းၿပလိုပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးၿဖင္႕ ေရးထားေသာ စာတိုကေလးတြင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးထားသည္ မွန္ေသာ္လည္းစာပါအေၾကာင္းအရာက
ႏိုင္ငံေရး၊စစ္ေရး
ႏွင္႕ ဘာမွမဆိုင္။သူ၏ေတြးေခၚေမွ်ာ္ၿမင္ေရး ဒႆနဆိုင္ရာ
သံုးသပ္ခ်က္လည္းမဟုတ္။ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥသာၿဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင္႕
သည္လိုကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ိဳး
ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း
ေရးသားၿပဳစုၿခင္း၊ေဟာေၿပာၿခင္းမ်ားမလုပ္သင္႕၊ႏိုင္ငံေရး၊စစ္ေရး သို႕မဟုတ္
အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာသေဘာတရားမ်ိဳးသာလွ်င္
မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင္႕သည္။ေဟာေၿပာသင္႕သည္။
ဥပမာ ဇူလိုင္၊၉၄ထုတ္ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းမွ ကြ်န္ေတာ္၏ “ ငါးမူးတန္းမွ
ရုပ္ရွင္ၾကည္႕ခဲ႕ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေဆာင္းပါးဆိုလွ်င္လည္း
အထက္ပါယူဆခ်က္အရကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥသာၿဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးသား
ေဟာေၿပာရာ၌ အသံုးမၿပဳသင္႕ဟု အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ေနပါသည္။
၀ါရင္႕ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးတစ္ဦးကမူ ယင္းအယူအဆကို လက္မခံပါ။
“ ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်၊ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေကးအဖြဲေလးေတြဆိုၿပီး
ပစ္ပယ္လို႕ မရဘူး။ဒါမ်ိဳးေတြက ကာယကံရွင္ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ စရိုက္
Character ကိုေပၚလြင္ေစတယ္။သူ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္
အေတြးအေခၚေတြအေၿမွာ္အၿမင္၊အယူအဆေတြကို ခန္႕မွန္းလို႕ရတယ္။သူဟာ
ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလည္းဆိုတာ ရုပ္လံုးေဖာ္ရာမွာ
အေထာက္အကူၿဖစ္ေစႏိုင္တယ္။က်ဳပ္သေဘာထားကိုေၿပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕
ပတ္သက္လို႕ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ေလ႕လာမွတ္သား
ႏိုင္ေအာင္ ေစာေစာက ေၿပာတဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေသးအဖြဲကေလးေတြကအစ
မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင္႕တယ္လို႕ ယူဆတယ္”
ဤသို႕ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးက ထုတ္ေဖာ္ ေၿပာခဲ႕ပံုကို ၾကားနာမွတ္သားရဖူးပါသည္။
ထို႕ေၾကာင္႕ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သဘာ၀စရိုက္ကို
ခန္႕မွန္း၍ရႏိုင္မည္႕ ကြ်န္ေတာ္၏ကိုယ္ေတြ႕ ၿဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ကို
ေဖာ္ထုတ္တင္ၿပလိုက္ရပါသည္။
ဥပမာဆိုလွ်င္-
* ………….*…………….*…………….*
၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၿဗိတိသွ်
ဘုရင္ခံထံမွ အစိုးရအဖြဲ႕အာဏာကို လြဲေၿပာင္းလက္ခံယူၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
ဗိုလ္ေအာင္
ေက်ာ္လမ္းရွိအတြင္း၀န္ရံုး(ယခု ၀န္ၾကီးမ်ားရံုး)သို႕ ေန႕စဥ္ ရံုးတက္ခဲ႕ရပါသည္။
သူ၏ရာထူး (တရား၀င္အေခၚအေ၀ၚ)မွာ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒုတိယဥကၠဌ
ၿဖစ္ပါသည္။( ဥကၠဌက ဘုရင္ခံၿဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းလုပ္လွ်င္ ဘုရင္ခံမ
တက္ပါ။ဒုတိယဥကၠဌၿဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပင္ သဘာပတိ
ဦးေဆာင္စည္းေ၀းရပါသည္။လြတ္လပ္ေရးမရေသးမီကာလၿဖစ္၍ “ ဘုရင္ခံ၏
အမႈေဆာင္ေကာင္စီ”ဟုေခၚေသာ္လည္း
စင္စစ္အားၿဖင္႕ အစိုးရအဖြဲ႕(ကတ္ဘိနက္)ပင္ၿဖစ္ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏တာ၀န္က
၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး၊ႏိုင္ငံၿခားေရး ၀န္ၾကီးအၿဖစ္
၀န္ၾကီးဌာနသံုးခုကို တာ၀န္ယူရ
သၿဖင္႕ အလြန္အလုပ္မ်ားလွပါသည္။
တစ္ေန႕သ၌ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မြန္းလြဲသံုးနာရီခန္႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္႕အား လွ်ပ္စစ္
ေခါင္းေလာင္းတီး၍ ေခၚသၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ၿခင္းပင္
သူ၏ရံုးခန္းတြင္းသို႕
လ်င္ၿမန္သြက္လက္စြာ ၀င္သြးလိုက္ပါသည္။
ထိုေန႕အဖို႕ မ်က္ႏွာၿဖဴအတြင္း၀န္က သူ႕ထံတင္ၿပဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ရယူသည္႕
ဖိုင္တြဲမ်ားအားလံုး ေလ႔လာ၍ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးၿပီး သူ၏စားပြဲတြင္
စာရြက္စာတမ္းမ်ား
ဖိုင္တြဲမ်ားရွင္းေနၿပီ ၿဖစ္သည္။
“ ဘာမ်ားလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
ကြ်န္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း သတင္းပို႕ရင္း ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
၀န္ၾကီးတစ္ဦးက သူ႕ပီေအ(အပါးေတာ္ၿမဲ)ကို ေၿပာသည္႕ ဟန္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းေန
ဘက္သူငယ္ခ်င္းကို ရင္ဖြင္႕ေၿပာသလို ဟန္မ်ိဳးၿဖင္႕
“ ငါအခုဗိုက္ဆာလို႕ တစ္ခုခု စားခ်င္တယ္ကြာ ”ဟုေၿပာပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေၾကာင္႕ ဤသို႕ေၿပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။
ထိုေန႕နံနက္က ရံုးသို႔မလာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆရာတပည္႕ ႏွစ္ဦးအား
နံနက္စာထမင္းေကြ်းရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္က
(ထိုအခ်ိန္ကေစ်းအေပါဆံုး ဟင္း
လ်ာတစ္ခုၿဖစ္သည္႕)ဘဲဥ ဟင္းႏွင္႕ ေကြ်းခဲ႕ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘဲဥဟင္းကို
မၾကိဳက္၍ဘဲလားမသိ။ထမင္းၿမိန္ပံုမရဘဲ တစ္ပန္းကန္သာ စားၿပီး စားပြဲမွ
ထလိုက္သၿဖင္႕
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကဗ်ာကယာ လက္ေဆး၍ ရံုးသြားရန္ၿပင္ဆင္ခဲ႕ရပါသည္။နံနက္ ၁၀
နာရီခန္႕ အတြင္း၀န္ရံုးသို႕ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
တစ္ေနကုန္နီးပါး ဆက္တိုက္
အလုပ္လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ ဘာမွ်မစားမေသာက္ရေသာေၾကာင္႕ ဆာေလာင္ၿပီး
ကြ်န္ေတာ္႕အား တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္း ေၿပာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
{မွတ္ခ်က္……ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနၿဖင္႕ ၀န္ၾကီးလစာရသည္ မွန္ေသာ္လည္း
ယင္းလစာေငြကိုကိုင္ၿပီး ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သို႔မဟုတ္ ဘတ္ဂ်က္
မေအာက္ေအာင္
စိစစ္သံုးစြဲရရွာသူ ေဒၚခင္ၾကည္အဖို႕ မလြြယ္ကူပါ။ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် လာေရာက္ေသာ
ဧည္႕သည္မ်ား၊ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ဧည္ံခံေကြ်းေမြးရေသာေၾကာင္႕
လကုန္ခါနီးရက္မ်ား
ဆိုလွ်င္ အထူးၿခိဳးၿခံ ေခြ်တာရေသာေၾကာင္႕ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္
အထူးၿခိဳးၿခံေခြ်တာရပါသည္။ထို႕ေၾကာင္႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕အား
ဘဲဥဟင္းတစ္မယ္တည္း ခ်က္ေကြ်းသည္
ကိုလည္း မည္သို႕မွ် အၿပစ္မဆိုသာပါေခ်။စာေရးသူ )
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္႕ၿပီး စိတ္ထဲမွ သနားသြားမိပါသည္။သူ႕ခမ်ာ
တကယ္ပင္ ဆာေလာင္၍ ေၿပာမွန္းသိ၍လည္း တစ္ခုခု ၀ယ္ေကြ်းခ်င္စိတ္
ၿဖစ္ေပၚလာမိပါ
သည္။
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမ်ား စားခ်င္လို႕လဲ”
ကြ်န္ေတာ္က ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းသာသလို ၿဖစ္သြားၿပီးမွ
တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစားမိဟန္ၿဖင္႕ ၿပန္ေမးခြန္းထုတ္ၿပန္သည္။
“ဘာလဲ ၊မင္းကငါ႕ကို ၀ယ္ေကြ်းမလို႕လား၊၀ယ္ေကြ်းရေအာင္ မင္းမွာ
ပိုက္ဆံေကာရွိလို႕လား ”
သာမန္အားၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လိမ္ေၿပာေလ႕မရွိပါ။သူသည္
လိမ္ေၿပာၿခင္းကို လံုး၀မၾကိဳက္။မွန္ရာကိုသာ ေၿပာမွ သေဘာက်သူၿဖစ္၍
ကြ်န္ေတာ္တို႕
လူငယ္ေတြကလည္း သူ႕အားလိမ္မေၿပာ၀ံ႕ၾကပါ။သို႕ရာတြင္ ထိုေန႕ကေတာ႕ သူဗိုက္ဆာ၍
တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေၿပာသၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္
ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ သည္တစ္ခါေတာ႕ အမွန္ကို မေၿပာမွ ၿဖစ္မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါသည္။
“ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ပိုက္ဆံပါ ပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာစားခ်င္တယ္ဆိုတာသာ ေၿပာပါ ”
ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင္႕ အက်ၤ ီအိတ္ကို လက္ၿဖင္႕ ပုတ္ရင္း
ေၿပာလိုက္ပါသည္။အမွန္က ကြ်န္ေတာ္၏ အက် ၤ ီအိတ္ထဲတြင္ ေငြ ၅ က်ပ္တန္
တစ္ရြက္ႏွင္႕
က်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္ စုစုေပါင္း ေငြ ၇ က်ပ္သာ ရွိပါသည္။သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က
မွင္ေသေသႏွင္႕ ေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင္႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ယံုၾကည္သြားပံုရပါသည္။
“ ဟုတ္လား ၊ မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ႕ မဂိုလမ္း( ေရႊဘံုသာလမ္း)က ပလာတာနဲ႕ ခပတ္
စားခ်င္တယ္ကြာ ”
“ ဟုတ္ကဲ႕၊ ဒါဆိုရင္ ရပါတယ္ ၊ကြ်န္ေတာ္႔မွာ
ပါတဲ႕ေငြနဲ႕လံုေလာက္ပါတယ္၊ရံုးကေန မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း)သြားစားၿပီးမွ
အိမ္ၿပန္ၾကတာေပါ႕၊ကိုင္း လာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရံုးခန္း၀တြင္ ေစာင္႕ေနသူ ရံုးလုလင္အား
“ ေဟ႕ ငါတို႕ ရံုးဆင္းေတာ႕မယ္၊ ၄ နာရီထိုးရင္ တံခါးေတြပိတ္လိုက္ေတာ႕” ဟု
ညြန္ၾကားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေခၚ၍ ရံုး ေအာက္သို႕ ဆင္းခဲ႕ပါသည္။
ထိုေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ေမာင္းသူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ေနမေကာင္းသၿဖင္႕
အိမ္မွရံုးသို႕အလာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ကားေမာင္းခဲ႕ရပါသည္။ထို႕ေၾကာင္႕
အၿပန္လည္း
ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကားေပၚတင္၍ မဂိုလမ္း(
ေရႊဘံုသာလမ္း)၊ဒါလဟိုဇီလမ္း(မဟာဗႏၵဳလလမ္းထိပ္)အနီး ဗလီၾကီးေအာက္ရွိ
ပလာတာဆိုင္သို႕ တိုက္ရိုက္ ေမာင္းသြား
လိုက္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းသြားရင္း စိတ္ထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူစားခ်င္ေသာ
ပလာတာႏွင္႕ ခပတ္ကိုေကြ်းရန္မည္သို႕မည္ပံု ပရိယာယ္ဆင္ရမည္ကို ၾကိဳတင္
အကြက္ခ်ၿပီးၿဖစ္သည္။
မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း)ဗလီၾကီးေအာက္ရွိ ပလာတာႏွင္႕ ဒံေပါက္ဆိုင္မွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က မၾကာခဏ၀င္စားေလ႕ရွိေသာ
ဆိုင္ၿဖစ္ၿပီး ဆိုင္
ရွင္မ်ားႏွင္႕လည္း သိကြ်မ္းေနခဲ႕ပါသည္။ယင္းအခ်က္ကို အားကိုးၿပီး
ကြ်န္ေတာ္က ထိုဆိုင္သို႕ ရဲ၀ံ႕စြာၿဖင္႕ လာခဲ႕ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ရွိ လူငယ္စားပြဲထိုးမ်ားသည္ အလြန္ေဖာ္ေရြစြာၿဖင္႕
ခရီးဦး ၾကိဳၿပဳကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း
စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္ၿပီး တစ္
ေယာက္လ်င္ ပလာတာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင္႕ ဆိတ္သားခပတ္ တစ္ပြဲစီႏွစ္ေယာက္အတြက္
ႏွစ္ပြဲမွာလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ႕မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္မီးညွိလိုဟန္ၿဖင္႕
ေငြသိမ္းေကာင္တာ
တြင္ ထိုင္ေနသူ ဆိုင္ရွင္အနီးသို႕ ကပ္သြားၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေၿပာလိုက္ပါသည္။
“ ဒီမယ္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ဒီဆိုင္မွာ စားေနက်
ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ပဲ၊ဟိုမွာထိုင္ေနတဲ႕ လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ
ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ႕၊အခု
သူက ပလာတာနဲ႕ ခပတ္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေခၚလာခဲ႕တယ္၊ခက္တာက က်ဳပ္မွာ
ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္ မပါဘူး။ဒါေၾကာင္႕ က်ဳပ္တို႕အခုစားလို႕ က်သင္႕တဲ႕ေငြကို
နက္ၿဖန္က်
မွ က်ဳပ္လာေပးပါရေစ၊ ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္တို႕ ၿပန္ခါနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးရင္
ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပါၿပီလို႕လည္း ေၿပာေပးပါ၊က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံမပါတာကို
သူမသိေစခ်င္ဘူး ”
ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တိုးတိုးေၿပာလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား
တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည္႕ၿပီးေနာက္ နားလည္ဟန္ၿဖင္႕ ေခါင္းညိတ္ၿပပါသည္။
“ စိတ္ခ်ပါ ဆပ္၊က်သင္႕တဲ႕ေငြကို ဆပ္တို႕ၾကံဳေတာ႕မွ ၀င္ေပးပါ၊ရပါတယ္၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမးရင္လည္း ေငြရွင္းၿပီးၿပီလို႕ ေၿဖပါ႕မယ္”
ဤသို႕ေၿပာေတာ႔မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္ၿပင္းခ်ႏိုင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာသို႕
ၿပန္လာခဲ႕ပါသည္။
ပလာတာႏွင္႕ခပတ္ ႏွစ္ပြဲ ေရာက္လာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆာေလာင္ေနဟန္ၿဖင္႕
စကားတစ္ခြန္းမွ မေၿပာဘဲ အားရပါးရ စားပါေတာ႕သည္။ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္႕
ပန္းကန္မွ ႏိႈက္စားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္႕ၿပီး ၀မ္းသာမိသည္ႏွင္႕အမွ်
ၿမန္မာ႕လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းယူရန္ အားမာန္အၿပည္႔ႏွင္႕
ဆံုးၿဖတ္ထားသူ ကြ်န္ေတာ္တို႕
၏ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူသားတစ္ေယာက္ အေနၿဖင္႕ သနားစရာ
ေကာင္းလွပါသည္တကားဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
သူစားၿပီးသြားသည္ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္ၿမန္ၿမန္ပင္ စားလိုက္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္စားၿပီးသည္ကို ၿမင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
“ေဟ႕ေကာင္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးလိုက္ေလကြာ၊ ငါတို႕သြားၾကမယ္” ဟု ေၿပာရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း
ရွင္းၿပီးပါၿပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ေစာေစာက စားစရာမွာရင္း တစ္ခါတည္း
ေငြရွင္းေပးခဲ႕ပါတယ္ ” ဟုေၿပာေၿပာဆိုဆို ဆိုင္ရွင္ကုလားႏွင္႕
စီစဥ္ထားသည္႕အတိုင္း အခ်က္ၿပ
ေခၚလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္သည္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား
ရိုေသစြာဆလံေပး အေလးၿပဳရင္း
“ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပါၿပီ” ဟု ၿပံဳး၍ ေၿပာပါသည္။
သည္ေတာ႕မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်နပ္သြားဟန္ၿဖင္႕ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။
“ဘယ္႔ႏွယ္႕လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စားလို႕ ေကာင္းပါရဲ႕လား ”
ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္ရွင္ေရွ႕တြင္ပင္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း
“ ေအးကြ၊ မစားရတာၾကာလို႕လားမသိဘူး၊အလြန္စားလို႕ေကာင္းတယ္ ” ဟု
ၿပံဳး၍ေၿပာသည္ကို ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ သေဘာက်သြားပံုရပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာတပည္႕ႏွစ္ဦး ကားေပၚတက္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗဟန္း
တာ၀ါလိန္းလမ္း(နတ္ေမာက္လမ္း) ေနအိမ္သို႕ ေမာင္းၿပန္လာခဲ႕ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ရံုးခ်ိန္မတိုင္မီ မဂိုလမ္း
ပလာတာဆိုင္သို႕ အၿမန္သြားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စားခဲ႕ေသာ
ပလာတာႏွင္႕ခပတ္ဖိုး
က်သင္႕ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္ရပါသည္။
*………………..* ………………………*
၁၉၄၆ခုႏွစ္၊မတ္လက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္ၿမ၊ဟသၤာတ ဦးၿမ၊
ဦးေအာင္ဇံေ၀စေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင္႔အတူ
စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ခဲ႕စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကို အလ်ဥ္းသင္႕၍ ၿပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္တင္ၿပလိုပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အစိုးရအဖြဲ႕ အာဏာမရရွိေသးဘဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ
အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသာ ၿဖစ္ေနရာ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္
၀န္ၾကီးမ်ား
တိုင္းခန္းလွည္႕လည္သလို ေလယာဥ္၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊မီးရထား၊ မီးသေဘာၤ စသည္႕
အေဆာင္အေယာင္မ်ား မရရွိသၿဖင္႕ ၿဖစ္သလို ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ
သြားခဲ႕ရပါသည္။သို႕
ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလြန္ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ခရီးသြားရသည္ကို
လံုး၀မျငီးျငဴဘဲ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာပင္ သြားခဲ႕သည္မွာ အံ႕ၾသခ်ီးက်ဳးဖြယ္
ေကာင္းလွပါသည္။စစ္အတြင္းဂပန္
ေခတ္က သူသည္ တပ္မေတာ္ ေသနာပတိႏွင္႕ စစ္၀န္ၾကီးအၿဖစ္ ေမာရစ္ ၂၅ အမ်ိဳးအစား
အနက္ေရာင္ ဆလြန္းကားၾကီးကို အလံ ၃ ခု ဆင္႕လႊင္႕လ်က္ ဒီးနင္းသြားလာခဲ႕ရသည္
ကိုလည္း ၿပန္လည္သတိမရ၊မေတာင္႕တဘဲ ပန္းေတာင္းမွ ေတာင္ကုတ္သို႕အသြား
ဘတ္စ္ကား အစုတ္တစ္စီးၿဖင္႕ သြားရၿခင္း၊ရခိုင္ဘက္တြင္လည္း
ႏြားလွည္းတစ္လွည္႕၊ေၿခက်င္
တစ္ခါသြားလာၿပီး စည္းရံုး ေဟာေၿပာရၿခင္းကို လံုး၀ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ
ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္လင္စြာပင္ သြားလာေဟာေၿပာစည္းရံုးခဲ႕ပါသည္။
( မွတ္ခ်က္…အလံ၃ ဆင္႕ ဆိုသည္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဘက္ အၾကီးအကဲမ်ား မိမိတို႕၏
ေမာ္ေတာ္ကားတြင္ ရာထူးအလိုက္ အလံမ်ား တပ္ဆင္လႊင္႕ထူ၍ သြားေလ႕ရွိသကဲ႕သို႕
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကားတြင္လည္း စစ္ဖက္ရာထူး
ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္(ဗိုလ္ခ်ဳပ္)အလံ၊တပ္မေတာ္ေသနာပတိ အလံႏွင္႕ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္
စစ္၀န္ၾကီးအလံဟူ၍ အလံ ၃ခု ဆင္႕၍
လႊင္႕ထူသြားခဲ႕ရၿခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။စာေရးသူ)
ရခိုင္ၿပည္ေၿမာက္ပိုင္း စစ္ေတြၿမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္
ေနရာအႏွံ႕အၿပားသို႕ လွည္႕လည္ေဟာေၿပာ စည္းရံုးၾကၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႕
မၿပန္မီ ေတာင္ဘက္သံတြဲ
ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားဆီသို႕ ဆက္လက္သြားေရာက္ ေဟာေၿပာရန္ ယင္းေဒသ၌
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕၏ အမာခံ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ၾကီး ကြယ္လြန္သူ
ပါေမာကၡ
ဦးေက်ာ္ရင္က စီစဥ္ထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနၿဖင္႕ ေတာင္ကုတ္၊သံတြဲေဒသတြင္
ေရလမ္းမွ ခရီးသြားၿခင္းကို သေဘာမက်ေသာ္လည္း အလြန္ရင္းႏွီးၿပီး အားကိုးရသူ
ဦးေက်ာ္ရင္က ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားၿခင္းကို မၿငင္းဆန္လိုသၿဖင္႕ လွည္႕လည္ေဟာေၿပာရန္
သေဘာတူလိုက္ပါသည္။
သို႔ႏွင္႕ပင္ နယ္လွည္႕ခရီးထြက္ၾကသည္႕ေန႕ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေဒသခံ
ပုဂၢိဳလ္တို႕က ေရလမ္းၿဖင္႕ သြားရန္အတြက္ တံငါေလွၾကီးမ်ား ၿပင္ဆင္ေနၾကစဥ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ရပ္ေစာင္႕ၾကည္႕ေနရာမွ ကြ်န္ေတာ္႕အား သူ႕အနီးသို႕ ေခၚ၍ ခပ္တိုးတိုးေမးပါသည္။
“ေဟ႕ေကာင္ ငါတို႕အခုသြားရမယ္႕ ေရလမ္းက ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္သြားရမွာလား”
ဟုတ္ကဲ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ေရလမ္းဆိုေပမယ္႕ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရတိမ္ၿပီး
ကမ္းနဲ႕နီးနီးေနရာက သြားမွာပါ၊ဒါေပမယ္႕ ခရီးတစ္ေထာက္မွာေတာ႕ ပင္လယ္ကို
ၿဖတ္သြားရပါ
မယ္၊ေဘးအႏၱရာယ္ေတာ႕မရွိပါဘူး၊ရာသီဥတုကလည္း သာယာၿပီး လႈိင္းေလၿငိမ္တဲ႕
ရာသီမို႕ အဆင္ေၿပမွာပါ
ကြ်န္ေတာ္ကခရီးစဥ္ကို သိထားသည္႕အတိုင္း အမွန္ကို ေၿပာလိုက္ပါသည္။
“ဟာ ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္သြားရမယ္ဆိုရင္ မၿဖစ္ဘူး ထင္တယ္ကြ ”
“ဘာၿဖစ္လို႕လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
“ဘာၿဖစ္ရမွာလဲ၊ ငါက ေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ မေတာ္တဆ ေလွေမွာက္ရင္ ဘယ္ႏွယ္႕လုပ္မလဲ ”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္တိုးတိုး ေၿပာလိုက္သၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႕အားၾကည္႕ၿပီး
စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားမိပါသည္။
ေရမကူးတတ္သူမ်ားအေနၿဖင္႕ ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ေၾကာက္ၿခင္းသည္
မဆန္းပါ။အထူးသၿဖင္႕ ကမ္းႏွင္႕ေ၀းေ၀း ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္သြားရမည္ကို
စိုးရိမ္မည္
ဆိုရင္လည္း စိုးရိမ္မိသည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။
သို႕ေသာ္ ခရီးက မသြား၍မၿဖစ္။ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင္႕ ေဒသခံပုဂၢိဳလ္မ်ားက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ေဟာေၿပာမည္ဟု ေၾကၿငာထားၿပီးေနၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္
လည္း စဥ္းစားရင္း အၾကံတစ္ခု ရမိသၿဖင္႕
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒီမွာဘဲ ခဏေစာင္႕ပါ၊ ခရီးစဥ္ေၿပာင္းလို႕ရရင္
ေၿပာင္းၿပီးသြားဖို႕ ကိုိုေက်ာ္ရင္တို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ၾကည္႕ပါဦးမယ္ ” ဟု
ေၿပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ၾကီး ဥိးေက်ာ္ရင္တို႕ လူစုရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။
အမွန္ေတာ႕ ဦးေက်ာ္ရင္က ဘာမွမေၿပာ။ကြ်န္ေတာ္ကသာ စိတ္ကူးရသည္႕ အၾကံကို
ခပ္တိုးတိုး
ေၿပာၿပၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ရင္ကလည္း နားလည္ဟန္ၿဖင္႕ ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ၿပပါသည္။
ထို႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ၿပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။ ကိုေက်ာ္ရင္တို႕အဖြဲ႕နဲ႕
တိုင္ပင္ၿပီးပါၿပီ၊ သြားမယ္႕ခရီးစဥ္ကို လမ္းေၿပာင္းၿပီး
သြားၾကမယ္။အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုက
တဆင္႕ ၿဖတ္သြားမွာမို႕ နည္းနည္းေတာ႕ ပိုေ၀းလို႕ အခ်ိန္ပိုၾကာမယ္။ဒါေပမယ္႕
ပင္လယ္ၿပင္ ၿဖတ္စရာ မလိုေတာ႕ဘူး ကြ်န္ေတာ္တို႕ စိတ္ခ်လက္ခ်
သြားႏိုင္ၾကပါမယ္၊ကဲ ေလွ
ေတြလည္း အသင္႕ၿဖစ္ေနၿပီ၊ သြားၾကရေအာင္ ”
ဤသို႕ေၿပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အသင္႕ၿပင္ထားေသာ ေလွၾကီးဆီသို႕
ေခၚသြားလိုက္ပါသည္။ ေလွဟာ တံငါေလွၿဖစ္ေသာ္လည္း ေဒသခံပုဂၢိဳလ္မ်ားက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးသည္႕အခါ
ေနပူသက္သာေအာင္ဆိုၿပီး “ ေပါင္းမိုး” ေလွ၀မ္းအေပၚတြင္အမိုးတပ္ဆင္ထားပါသည္။ ယင္းအစီအစဥ္ေၾကာင္႕ ပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္၏ အၾကံအစည္
ေခ်ာေမာ အစဥ္ေၿပသြားပါ
သည္။
ေလွ၏ အမိုးေအာက္တြင္ ခင္းထားေသာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာ မ်ားရွိရာ ကြ်န္ေတာ္က
လူငယ္တစ္ဦးအား ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ရွာခိုင္းၿပီး ဖ်ာေပၚတြင္ ခ်ထား
လိုက္ပါသည္။
ေလွေပၚတက္မိသည္ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အမိုးေအာက္သို႕ ၀င္ေစၿပီးေနာက္—-
‘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အခု သြားရမယ္႕ ေရလမ္းက နည္းနည္း ပိုေ၀းလို႕
အေတာ္ၾကာၾကာသြးရမယ္၊ ဒီအတိုင္း ထိုင္လိုက္ သြားရင္လည္း ပ်င္းစရာေကာင္း
လိမ္႕မယ္ဒီေတာ႕
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ခရီးလဲပန္း၊ညတုန္းကလဲ စကားေၿပာေနၾကတာ ညဥ္႕နက္သြားလို႕
အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႕တယ္ မဟုတ္လား၊ အခု အခ်ိန္ရတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး
တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ပါ၊အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ သြားေဟာေၿပာရမယ္႕ ရြာေရာက္ေတာ႕
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိပ္ေရး၀ၿပီး လန္းဆန္းလာပါလိမ္႕မယ္ ‘ ဟု ေၿပာေၿပာဆိုဆို
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဇြတ္အတင္းပင္ အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင္႕ ပတ္သက္၍ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ
ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္သာ
သူကိုယ္တိုင္အဆံုးအၿဖတ္ေပးေလ႕ရွိေသာ္လည္း
အၿခားအေသးအဖြဲ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ဆိုလွ်င္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေၿပာဘဲ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ စီစဥ္ေပးသလိုသာ လုပ္ေလ႕ရွိ ၿခင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
ၿပည္တြင္းၿပည္ပ ခရီးသြားလာရာ
တြင္ ဆိုလွ်င္လည္း ဘယ္အခန္းနားမ်ိဳးက်လွ်င္ ဘယ္လို ၀တ္စားရမည္ကိုပင္ သူမသိသၿဖင္႕-
“ ေဟ႕ေကာင္ လုပ္စမ္းပါဦးကြ၊ ငါဘယ္လို၀တ္ရမွာလဲ ” ဟုေမးလ်င္ ကြ်န္ေတာ္က
၀တ္ရမည္႕ အ၀တ္အစားမ်ား ေရြးထုတ္ေပးလိုက္ရံုႏွင္႕ ကိစၥၿပီးသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ဘာမွ်မေၿပာဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ေပးေသာအ၀တ္အစားမ်ားကိုသာ ၀တ္ေလ႕ရွိပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ နက္ကတိုင္ လည္စည္း စည္းရာတြင္ ပံုပန္းမက်ၿဖစ္ေနလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္ကပင္
ပံုက်ေအာင္ စည္းေပးရပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ႏိုင္ငံေရးကိစၥကလြဲလ်င္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဘယ္ေတာ႕မွ ဆရာမလုပ္။
ကြ်န္ေတာ္႕ကိုသာ ေမးၿပီး စီစဥ္ေပး
သည္႕အတိုင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင္႕ပင္လွ်င္ ေလွေပၚေရာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က တေရးတေမာ
အိပ္ရင္းအနားယူပါဟု ေၿပာေတာ႕လည္း သူသည္ဘာမွမေၿပာဘဲ လွအိပ္ခ်လိုက္ရာ
ပင္ပန္း၍လား
မေၿပာတတ္၊ ခ်က္ခ်င္းကိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာပါသည္။
သည္ေတာ႔မွ ေလွကို ပဲ႕ကိုင္ထိန္းသူ၊ေလွာ္ခတ္သူ လူငယ္မ်ားအား
စထြက္ရန္ေၿပာၿပီး ပင္လယ္ၿပင္ကို ၿဖတ္၍ ေလွာ္ခတ္သြားၾကရပါေတာ႕သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဘာမွ်မသိ၊ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသလို
ေရတိမ္တိမ္ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ၿဖတ္ေလွာ္သြားသည္ဟုသာ ထင္လ်က္
စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာပါ
သည္။မစ္၀ကြ်န္းေပၚလိုေနရာမွ လူမ်ားဆိုလွ်င္ ကေလးဘ၀ကပင္ ေရထဲဆင္းေဆာ႕ကစားရာမွ
ေရကူးတတ္ရံုမက က်င္လည္စြာ ကူးႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိုးေခါင္
ေရရွား၊အင္းအိုင္ ၿမစ္ေခ်ာင္းမရွိသေလာက္ ရွားပါးေသာ မေကြးတိုင္း
နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သားဇာတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအဖို႕ ေရမကူးတတ္ၿခင္းမွာ
မဆန္းပါ။တကၠသိုလ္ေရာက္
ေတာ႕ ေရကူးကန္၊ေရကူးအသင္း (Swimming Club)လည္းရွိသၿဖင္႕ အသင္း၀င္ၿပီး
ေရကူးသင္လွ်င္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ၏ သို႕ရာတြင္ တကၠသိုလ္ သမဂၢႏွင္႕
ႏိုင္ငံေရးကိုသာ စိတ္၀င္
စားၿပီး အခ်ိန္ၿပည္႕လႈပ္ရွားေနသူ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ဆန္း
အေနၿဖင္႕ ေရကူးအသင္း၀င္ၿပီး ေရကူးရန္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ႕ပါေခ်။
ထို႕ေၾကာင္႕ပင္လွ်င္ ပင္လယ္ၿပင္ၿဖတ္၍ ေရလမ္းခရီးသြားၿခင္းမ်ိဳးကို
မသြားခ်င္သည္မွာလည္း သဘာ၀က်သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
တပ္မေတာ္ေသနာပတိ စစ္သူၾကီးတစ္ဦး ၿဖစ္ၿခင္းေၾကာင္႕ ေရမကူးးတတ္ဘဲ
ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ၀န္မေလးသင္႕ဟု ေ၀ဖန္အၿပစ္တင္၍ မရပါ။ယင္းကိစၥႏွင္႕
ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ သံုးသပ္ရရွိသည္႕ အဓိက အခ်က္ကေတာ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ကြ်န္ေတာ္တို႕အား ထပ္တလဲလဲ ေၿပာေလ႕ရွိေသာ…
“ လူမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ကိုယ္က်င္႕တရားနဲ႕ အမွန္တရားကို
ၿမတ္ႏိုးမႈပဲၿဖစ္တယ္၊အေၿခအေနအခ်ိန္အခါ ေနရာဌာနမေရြး မွန္တာကိုသာ
ေၿပာ၀ံ႕တဲ႕သတိၱ ရွိရမယ္”
ဟူေသာ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္၊အထူးသၿဖင္႕ သူ၏ ၀ါသနာအရ အဂၤလိပ္ဘာသာၿဖင္႕(
Character and Love of Truth) ဟု ေၿပာခဲ႕သည္႕ အတိုင္း ယခုလည္း
သူသြန္သင္ဆံုးမသလို ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕လုပ္ၿပသြားၿခင္း ၿဖစ္သည္ပါတကား ဟူ၍ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
*……………………*…………………….*
ေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ႕သည္႕အတိုင္း သမိုင္းပညာရွင္ၾကီး ေၿပာသလို
အေသးအဖြဲကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြကလည္း ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္၏ ပင္ကိုယ္သဘာ
၀စရိုက္ကို ေပၚလြင္ေစသည္ ဟူေသာ အဆိုအမိန္႕ကို ဤ ေဆာင္းပါးၿဖင္႕ အေလးအနက္
ေထာက္ခံလိုက္ရပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန ့...အမွတ္တရပါ......
အင္တာနက္ခ်စ္သူ၀က္ဆိုဒ္(၀သုန္ဦးထံမွကူးယူတင္ျပသည္။)
Friday, February 11, 2011
စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးပါ....
တစ္ခါတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ထြက္မယ့္ ခရီးစဥ္မွာ ေတာ့အုပ္တစ္ခုကိုျဖတ္သန္းသြားရမွာပါ။ အဲဒီ ေတာအုပ္ထဲမွာ ဓားျပ သူခိုးေတြကလည္း ရွိေနပါတယ္။
ဓားျပသူခိုးေတြရဲ့ လုပ္ထံုးအစဥ္အလာတစ္ခုက သားအဖႏွစ္ေယာက္ လာရင္ သားကိုဖမ္းျပီး အေဖလုပ္သူကို အိမ္ျပန္ျပီး ေငြယူေစပါတယ္။ ဆရာတပည့္ လာရင္လည္းဆရာကို ဖမ္းျပီး တပည့္ကို အိမ္ေငြျပန္ယူေစပါတယ္။ ဒီလုပ္ထံုးအစဥ္အလာကို
သိထားေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ခရီးမထြက္ခင္ အေဖလုပ္တဲ့သူက “ငါ့သားဓားျပသူခိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မင္းနဲ႔ငါ သားအဖေတာ္တယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔ ေျပာ” လို႔ မွာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဓားျပသူခိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ေတြ႔ေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းျပီး “သင္တို႔ဘာေတာ္သလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ သားလုပ္တဲ့သူက“ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔” ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေတာအုပ္က ထြက္ခြင့္ရျပီး ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္နားရမယ့္ေနရာမွာနားျပီး ညခ်မ္းေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာၾကည္ေနတဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူက မိမိရဲ့ တစ္ေန႔တာသီလကို ျပန္ဆင္ျခင္တဲ့အခါ
မနက္က မုသားေျပာခဲ့ တာကို ျပန္သတိရပါတယ္။ ထိတ္လန္႔သံေ၀ဂ ျဖစ္ျပီး
“ဒီအကုသိုလ္ဟာ ငါ့ကို အပါယ္ခ်ေတာ့မွာပဲ” ဆိုျပီး ရပ္လ်က္၀ိပႆနာပြားလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ
ျဖစ္သြားေတာ့ ဖခင္ကို တရားေဟာျပီး နႏၵမူလိုဏ္ဂူကို ၾကြသြားပါေတာ့တယ္။
(ငါးရာ့ငါးဆယ္၊ ပါနီယဇာတ္)
ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ တရားထူး တရားျမတ္ရသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္ပါရမီေတြေၾကာင့္ ရသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ေရခ်ိဳးလိုက္တာလည္း တရားထူးရဖို႔ အေထာက္အပံ့တစ္ခု ျဖစ္သြားတာပါ။ေရခ်ိဳးထားတဲ့ စိတ္ေကာ ရုပ္ပါၾကည္ေနပါတယ္။ စိတ္ရုပ္ၾကည္ေနတဲ့အတြက္တရားအားထုတ္ရတာလည္း ပိုျပီးအဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျခင္းဟာ
တရားထူးရဖို႔ေတာင္ အေထာက္အပံ့ ေပးတာဆိုေတာ့ စိတ္ညစ္တာေလာက္ေတာ့အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒါက၀တၳဳသာဓကေလးကို ကိုင္ေျပာတာပါ။ စာနဲ႔ကိုင္ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ၀ိဘင္းအ႒ကထာမွာ ပညာပြားေၾကာင္း (၇) ပါးကို
ျပထားပါတယ္။ အဂၤါ (၇) ပါးမွာ ဒုတိယ အဂၤါက ဉာဏ္ပညာပြားဖို႔ အတြက္ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ႏွစ္ဌာနကို သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါတဲ့။သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေပးပံုကို လည္း အက်ယ္ ျပန္ရွင္းျပထားပါတယ္။
ဆံပင္ေတြရွည္ေနမယ္၊ ေျခသည္းလက္သည္းေတြရွည္ေနမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေခြ်းေတြ၊ ေၾကးေတြ ကပ္ေနမယ္၊
ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ အပူအပုပ္ေတြ ေလဆိုးေတြရွိေနမယ္၊ဒါဟာအတြင္း၀တၳဳမသန္႔ရွင္းတာပါ။
ေနာက္ ကိုယ့္ရဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနမယ္၊ အိပ္ရာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနမယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ဖရိုဖရဲ ဖြာလန္ၾကဲေနမယ္။ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ျငိတြယ္ေနမယ္၊ စာအုပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနမယ္။ အမႈိက္ေတြ
ရွိေနမယ္။ ဒါဟာ အျပင္၀တၳဳ မသန္႔ရွင္းတာပါ။
အဲဒီလို ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ စိတ္ရႈပ္လာပါလိမ့္မယ္။စိတ္ရႈပ္လာရင္ ဉာဏ္အျမင္ မၾကည္လင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာမေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ ရွည္ေနမယ္၊ ရႈပ္ေထြးညစ္ပတ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညွပ္စရာရွိတာ ညွပ္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိတာေလွ်ာ္ေပးရမယ္။ ေျခသည္း လက္သည္းေတြ ရွည္ေနရင္ ညွပ္ေပးရမယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာေခၽြးေတြ၊ ဂ်ီးေတြ ရွိေနရင္ ေရခ်ိဳးေပးရပါမယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေလဆိုးေတြ
အပူ အပုပ္ေတြရွိေနရင္ နားလည္တဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပသျပီး ၀မ္းသက္ေစတဲ့ ေဆးစသည္စားျပီး ခႏၶာကိုယ္ ေပါ့ပါးေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။
ဒါက အတြင္း၀တၳဳ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။ေနာက္ အ၀တ္အစားေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနရင္၊ အနံ ့အသက္ဆိုးေတြရွိေနရင္ ေလွ်ာ္ေပးရမယ္။ေစာင္ေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြကိုေလွ်ာ္စရာရွိတာေလွ်ာ္၊ ေနလွန္းစရာရွိတာ လွန္းျပီး ေပးရပါမယ္။ အခန္းထဲမွာရႈပ္ေပပြေနရင္ အခန္းသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ေပးရပါမယ္။ ဒါက အျပင္၀တၳဳ သန္
့ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။
ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းေနရင္ စိတ္ၾကည္လင္လာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ၾကည္လင္လာရင္ ဉာဏ္ပါ ၾကည္လင္ လာေတာ့တာပါ။
တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေကာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ သူေကာ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေကာ၊ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေပးေနရပါမယ္။
ဥပမာ - ေရခ်ိဳးျပီး တရားထိုင္တာနဲ႔ ေရမခ်ိဳးဘဲ ေခြ်းသံတရႊဲ ရႊဲနဲ႔ တရားထိုင္တာဘယ္ဟာက ပိုျပီးထိုင္လို႔ ေကာင္းမလဲ? ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီး တရားထိုင္တာနဲ႔ေခါင္းမေလွ်ာ္ပဲ ဆံပင္ ဖြာလန္ၾကဲနဲ႔ တရားထိုင္တာ ဘယ္ဟာက ပိုျပီးစိတ္ၾကည္လင္မလဲ? အထူးေျပာေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ သိပ္သိသာပါတယ္။
ေရခ်ိဳးျပီးမွ တရားထိုင္ရင္ဉာဏ္ပိုျပီး သက္၀င္ပါတယ္။ ထိုင္ရတာလည္း ပိုျပီး ေကာင္းပါတယ္။
ေရခ်ိဳးထားရင္ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတာပါ။
ဒီလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ စာမက်က္ခင္ ေရခ်ိဳးထားရင္ စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာၾကည္ေနတဲ့ အတြက္ ပိုျပီး
ၪာဏ္သက္၀င္သလို စာက်က္လို႔ လည္းပိုေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ္က ဒီသေဘာေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ႏွစ္ဌာနကို သန္႔ရွင္းေအာင္ မၾကာခဏ လုပ္ေပးေနရပါမယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ တရားအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္၊ စီးပြားေရးပဲ လုပ္လုပ္၊ စာပဲက်က္က်က္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပေနပါလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ စိတ္ညစ္လာျပီ ဆိုရင္ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လိုက္ပါ။
အိပ္ရာ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးေတြကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီး အသစ္နဲ႔ လဲလိုက္ပါ။ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ။ ေရခ်ိဳးျပီးရင္ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့
ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီးသား အ၀တ္ေလးကို ၀တ္လိုက္ပါ။ အားလံုးျပီးတာနဲ႔ အသစ္လဲျပီးသားအိပ္ရာေပၚမွာ ကိုယ္နဲ႔ သပၸါယျဖစ္သလို ထိုင္ျပီး ခါးကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထား၊မ်က္လံုးေလးမွိတ္၊ လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး ငါးပါးသီလကို ယူလိုက္ပါ။
တစ္ဆက္တည္းပဲ “ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို သီတင္းသံုး ေတာ္မူပါဘုရား”လို႔ ပင့္လိုက္ပါ။ ကိုယ္က အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေနလို႔ ပင့္ရမွာအားနာေနရင္လည္းဦးေခါင္းထက္ကို ပင့္လိုက္ပါ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ျမတ္စြာဘုရားကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ၊ ကိုယ့္ဦးေခါင္းထက္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းထားပါ။ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ စံျပီးျပီဆိုေတာ့ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ၾကြလာမွာလဲ။စိတ္ဓာတ္အင္အားကို ယူတာပါ။ စိတ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရား တကယ္ၾကြလာတယ္လို႔
ႏွလံုးသြင္းထားရမွာပါ။ အားလံုးျပီးရင္ လက္အုပ္ခ်ီထားတာေလးခ်ျပီး အရဟံ
ဂုဏ္ေတာ္ကို ငါးမိနစ္၊ ေမတၱာကို ငါးမိနစ္၊ ၀ိပႆနာကို ငါးမိနစ္ပြားေနလိုက္ပါ. ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါ လိမ့္မယ္။ မယံုရင္စမ္းၾကည့္ပါ။စာေရးသူလည္း စိတ္ညစ္လာရင္ ဒီနည္းအတိုင္းပဲ လုပ္တာပါ။ ဒါဆိုစိတ္ညစ္တာ
ေပ်ာက္သြားတာ မ်ားပါတယ္။ ကိေလသာ မကင္းသေရြ႕ေတာ့ စိတ္ေတြက အခါအားေလွ်ာ္စြာညစ္ေနရဦးမွာပါ။ စိတ္ညစ္တာကို ညစ္တဲ့ အတိုင္းမထားဘဲ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ေရခ်ိဳးလိုက္တာကေတာ့ သိပ္ျပီး
မခက္လွပါဘူး။
ဒီနည္းေလးကို ကိုယ္က အထံုအက်င့္ေလးတစ္ခုလုပ္ထား လိုက္ဖို႔ပါ။ “စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္၊ ဂုဏ္ေတာ္ ေမတၱာေလး ပြားလိုက္၊ စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္ ဂုဏ္ေတာ္ေမတၱာေလး ပြားလိုက္” နဲ႔ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အထံုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အထံုျဖစ္သြားရင္စြဲသြားတာ မ်ားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အထံုေလးေတြဆို စြဲေနေအာင္လုပ္ထားရပါတယ္။
အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ စိတ္ညစ္လာရင္ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အကုသိုလ္မကင္းတဲ့ တျခားတစ္ခုခုကိုသြားလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ အျပဳအမူက စြဲသြားတတ္ ပါတယ္။ မေကာင္းတာစြဲသြားရင္ ျဖတ္ရတာခက္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး အကုသိုလ္
မကင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြ စြဲသြားတဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီးပါ။ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္ညစ္လာရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကို ဖုန္းဆက္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ကိုယ္ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့သူက ေကာင္းျမတ္တဲ့ အၾကံေပးရင္ေတာ္ပါရဲ့။ “ဘယ္လိုကဲလိုက္ပါလား၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ ပါလား” စသည္ျဖင့္ အကုသိုလ္ မကင္းတဲ့
အၾကံေတြ ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားၾကီးနစ္နာ သြားႏိုင္ပါတယ္။
ကဲထားပါေတာ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီဖုန္းဆက္ အၾကံဉာဏ္ေတာင္းလို႔ ကိုယ္အၾကံေတာင္းတဲ့ သူက
“လာခဲ့၊ ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘယ္ကလပ္မွာ သြားကဲရေအာင္၊ လံုး၀ လန္းသြားေစရမယ္”
ဆိုျပီး လွမ္းေခၚပါျပီတဲ့။ ေခၚတဲ့အတိုင္း ေနရာတစ္ခုခု မွာ ကဲပါျပီတဲ့၊ကဲေနတုန္းမွာ လန္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကဲျပီးေတာ့လည္း ညစ္လက္စ စိတ္ကျပန္ညစ္ ရဦးမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္မွာ အကုသိုလ္ အပိုျဖစ္ရတာပဲအဖတ္တင္တာပါ။
စိတ္ညစ္တဲ့အခါ ထြက္ေပါက္ မ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိေနၾကမွာပါ။ အဲဒီအထဲကမွ ေကာင္းတဲ့ ထြက္ေပါက္လည္းျဖစ္၊ ကိုယ္နဲ႔ သပၸါယသင့္တဲ့
ထြက္ေပါက္လည္း ျဖစ္တဲ့ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုကို အေလ့အက်င့္ လုပ္ထား လိုက္ဖို႔ပါ။
စိတ္ညစ္ရင္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဆိုးက်ိဳးေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့ ထြက္ေပါက္ေလးေတြကိုအထံုတစ္ခု အေနနဲ႔ စြဲေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထားႏိုင္ရပါမယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း တရားသေဘာအရ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး။ စိတ္ညစ္တာလည္း အျမဲတည္မေနႏိုင္ပါဘူး.
ကာလတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္က မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေလးကို ေသခ်ာသေဘာေပါက္ျပီးစိတ္ညစ္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ထြက္ေပါက္
အေနနဲ႔ အကုသိုလ္မျပဳလိုက္မိဖို႔ပါ။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ကာလတိုေလးမွာ ကုသိုလ္ေတြကိုလုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ ေပေတလုပ္ ေနလိုက္ပါ။ေရမခ်ိဳးခင္မွာဘဲ ဘုရားပန္းအိုးလဲတာ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ ေရလဲတာ၊
ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အစားအစာေလးေတြကို ျမတ္စြာဘုရားကို ကပ္တာ စသည္ျဖင့္လုပ္လို႔လည္း ရပါေသးတယ္။ စိတ္ညစ္တာကို အမွီျပဳျပီး ကုသိုလ္ အျမတ္ထြက္ေအာင္လုပ္ပစ္ရမွာပါ။
ကာလတစ္ခုၾကာလို႔ စိတ္ညစ္တာလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ၊ ကိုယ့္ရင္ထဲကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။
ဒီကုသိုလ္ေတြဟာ ေနာက္ဘ၀အထိ အထံုဓာတ္ေတြအေနနဲ ့ ပါသြားေတာ့ မွာပါ။ အထံု၀ါသနာဆိုတာေနာက္ဘ၀အထိ လိုက္တတ္တာဆိုေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွာလည္း ကုသိုလ္ပါရမီေတြျပဳျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း တျဖည္းျဖည္း နီးသြားေတာ့မွာပါ။
အဓိကကေတာ့ ဘယ္လိုအာရံုပဲၾကံဳလာၾကံဳလာ၊ ၾကံဳလာတဲ့အာရံုကို အေၾကာင္းျပဳျပီး
ကုသိုလ္ျဖစ္သြား ဖို႔ပါ။ ဒါကို ကိုယ္က အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္၊ေလ့က်င့္ထားဖို႔ပါ။ ေလ့က်င့္ထားရင္ စြဲသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာင္ဆိုရင္အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါလိမ့္မယ္။
ရေ၀ႏြယ္၊အင္းမ၊
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၇.၉.၂၀၀၉
က်မ္းကိုး။
၁။ ေဗာဇၥ်င္ခုႏွစ္ပါး ျမတ္တရား၊ သေျပကန္ဆရာေတာ္။
၂။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ တိပိဋကမင္းကြန္းဆရာေတာ္။
ဓားျပသူခိုးေတြရဲ့ လုပ္ထံုးအစဥ္အလာတစ္ခုက သားအဖႏွစ္ေယာက္ လာရင္ သားကိုဖမ္းျပီး အေဖလုပ္သူကို အိမ္ျပန္ျပီး ေငြယူေစပါတယ္။ ဆရာတပည့္ လာရင္လည္းဆရာကို ဖမ္းျပီး တပည့္ကို အိမ္ေငြျပန္ယူေစပါတယ္။ ဒီလုပ္ထံုးအစဥ္အလာကို
သိထားေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ခရီးမထြက္ခင္ အေဖလုပ္တဲ့သူက “ငါ့သားဓားျပသူခိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မင္းနဲ႔ငါ သားအဖေတာ္တယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔ ေျပာ” လို႔ မွာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဓားျပသူခိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ေတြ႔ေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းျပီး “သင္တို႔ဘာေတာ္သလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ သားလုပ္တဲ့သူက“ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔” ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေတာအုပ္က ထြက္ခြင့္ရျပီး ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္နားရမယ့္ေနရာမွာနားျပီး ညခ်မ္းေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာၾကည္ေနတဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူက မိမိရဲ့ တစ္ေန႔တာသီလကို ျပန္ဆင္ျခင္တဲ့အခါ
မနက္က မုသားေျပာခဲ့ တာကို ျပန္သတိရပါတယ္။ ထိတ္လန္႔သံေ၀ဂ ျဖစ္ျပီး
“ဒီအကုသိုလ္ဟာ ငါ့ကို အပါယ္ခ်ေတာ့မွာပဲ” ဆိုျပီး ရပ္လ်က္၀ိပႆနာပြားလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ
ျဖစ္သြားေတာ့ ဖခင္ကို တရားေဟာျပီး နႏၵမူလိုဏ္ဂူကို ၾကြသြားပါေတာ့တယ္။
(ငါးရာ့ငါးဆယ္၊ ပါနီယဇာတ္)
ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ တရားထူး တရားျမတ္ရသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္ပါရမီေတြေၾကာင့္ ရသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ေရခ်ိဳးလိုက္တာလည္း တရားထူးရဖို႔ အေထာက္အပံ့တစ္ခု ျဖစ္သြားတာပါ။ေရခ်ိဳးထားတဲ့ စိတ္ေကာ ရုပ္ပါၾကည္ေနပါတယ္။ စိတ္ရုပ္ၾကည္ေနတဲ့အတြက္တရားအားထုတ္ရတာလည္း ပိုျပီးအဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျခင္းဟာ
တရားထူးရဖို႔ေတာင္ အေထာက္အပံ့ ေပးတာဆိုေတာ့ စိတ္ညစ္တာေလာက္ေတာ့အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒါက၀တၳဳသာဓကေလးကို ကိုင္ေျပာတာပါ။ စာနဲ႔ကိုင္ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ၀ိဘင္းအ႒ကထာမွာ ပညာပြားေၾကာင္း (၇) ပါးကို
ျပထားပါတယ္။ အဂၤါ (၇) ပါးမွာ ဒုတိယ အဂၤါက ဉာဏ္ပညာပြားဖို႔ အတြက္ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ႏွစ္ဌာနကို သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါတဲ့။သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေပးပံုကို လည္း အက်ယ္ ျပန္ရွင္းျပထားပါတယ္။
ဆံပင္ေတြရွည္ေနမယ္၊ ေျခသည္းလက္သည္းေတြရွည္ေနမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေခြ်းေတြ၊ ေၾကးေတြ ကပ္ေနမယ္၊
ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ အပူအပုပ္ေတြ ေလဆိုးေတြရွိေနမယ္၊ဒါဟာအတြင္း၀တၳဳမသန္႔ရွင္းတာပါ။
ေနာက္ ကိုယ့္ရဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနမယ္၊ အိပ္ရာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနမယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ဖရိုဖရဲ ဖြာလန္ၾကဲေနမယ္။ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ျငိတြယ္ေနမယ္၊ စာအုပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနမယ္။ အမႈိက္ေတြ
ရွိေနမယ္။ ဒါဟာ အျပင္၀တၳဳ မသန္႔ရွင္းတာပါ။
အဲဒီလို ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ စိတ္ရႈပ္လာပါလိမ့္မယ္။စိတ္ရႈပ္လာရင္ ဉာဏ္အျမင္ မၾကည္လင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာမေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ ရွည္ေနမယ္၊ ရႈပ္ေထြးညစ္ပတ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညွပ္စရာရွိတာ ညွပ္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိတာေလွ်ာ္ေပးရမယ္။ ေျခသည္း လက္သည္းေတြ ရွည္ေနရင္ ညွပ္ေပးရမယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာေခၽြးေတြ၊ ဂ်ီးေတြ ရွိေနရင္ ေရခ်ိဳးေပးရပါမယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေလဆိုးေတြ
အပူ အပုပ္ေတြရွိေနရင္ နားလည္တဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပသျပီး ၀မ္းသက္ေစတဲ့ ေဆးစသည္စားျပီး ခႏၶာကိုယ္ ေပါ့ပါးေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။
ဒါက အတြင္း၀တၳဳ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။ေနာက္ အ၀တ္အစားေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနရင္၊ အနံ ့အသက္ဆိုးေတြရွိေနရင္ ေလွ်ာ္ေပးရမယ္။ေစာင္ေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြကိုေလွ်ာ္စရာရွိတာေလွ်ာ္၊ ေနလွန္းစရာရွိတာ လွန္းျပီး ေပးရပါမယ္။ အခန္းထဲမွာရႈပ္ေပပြေနရင္ အခန္းသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ေပးရပါမယ္။ ဒါက အျပင္၀တၳဳ သန္
့ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။
ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းေနရင္ စိတ္ၾကည္လင္လာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ၾကည္လင္လာရင္ ဉာဏ္ပါ ၾကည္လင္ လာေတာ့တာပါ။
တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေကာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ သူေကာ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေကာ၊ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေပးေနရပါမယ္။
ဥပမာ - ေရခ်ိဳးျပီး တရားထိုင္တာနဲ႔ ေရမခ်ိဳးဘဲ ေခြ်းသံတရႊဲ ရႊဲနဲ႔ တရားထိုင္တာဘယ္ဟာက ပိုျပီးထိုင္လို႔ ေကာင္းမလဲ? ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီး တရားထိုင္တာနဲ႔ေခါင္းမေလွ်ာ္ပဲ ဆံပင္ ဖြာလန္ၾကဲနဲ႔ တရားထိုင္တာ ဘယ္ဟာက ပိုျပီးစိတ္ၾကည္လင္မလဲ? အထူးေျပာေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ သိပ္သိသာပါတယ္။
ေရခ်ိဳးျပီးမွ တရားထိုင္ရင္ဉာဏ္ပိုျပီး သက္၀င္ပါတယ္။ ထိုင္ရတာလည္း ပိုျပီး ေကာင္းပါတယ္။
ေရခ်ိဳးထားရင္ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတာပါ။
ဒီလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ စာမက်က္ခင္ ေရခ်ိဳးထားရင္ စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာၾကည္ေနတဲ့ အတြက္ ပိုျပီး
ၪာဏ္သက္၀င္သလို စာက်က္လို႔ လည္းပိုေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ္က ဒီသေဘာေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ႏွစ္ဌာနကို သန္႔ရွင္းေအာင္ မၾကာခဏ လုပ္ေပးေနရပါမယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ တရားအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္၊ စီးပြားေရးပဲ လုပ္လုပ္၊ စာပဲက်က္က်က္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပေနပါလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ စိတ္ညစ္လာျပီ ဆိုရင္ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လိုက္ပါ။
အိပ္ရာ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးေတြကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီး အသစ္နဲ႔ လဲလိုက္ပါ။ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ။ ေရခ်ိဳးျပီးရင္ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့
ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီးသား အ၀တ္ေလးကို ၀တ္လိုက္ပါ။ အားလံုးျပီးတာနဲ႔ အသစ္လဲျပီးသားအိပ္ရာေပၚမွာ ကိုယ္နဲ႔ သပၸါယျဖစ္သလို ထိုင္ျပီး ခါးကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထား၊မ်က္လံုးေလးမွိတ္၊ လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး ငါးပါးသီလကို ယူလိုက္ပါ။
တစ္ဆက္တည္းပဲ “ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို သီတင္းသံုး ေတာ္မူပါဘုရား”လို႔ ပင့္လိုက္ပါ။ ကိုယ္က အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေနလို႔ ပင့္ရမွာအားနာေနရင္လည္းဦးေခါင္းထက္ကို ပင့္လိုက္ပါ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ျမတ္စြာဘုရားကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ၊ ကိုယ့္ဦးေခါင္းထက္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းထားပါ။ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ စံျပီးျပီဆိုေတာ့ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ၾကြလာမွာလဲ။စိတ္ဓာတ္အင္အားကို ယူတာပါ။ စိတ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရား တကယ္ၾကြလာတယ္လို႔
ႏွလံုးသြင္းထားရမွာပါ။ အားလံုးျပီးရင္ လက္အုပ္ခ်ီထားတာေလးခ်ျပီး အရဟံ
ဂုဏ္ေတာ္ကို ငါးမိနစ္၊ ေမတၱာကို ငါးမိနစ္၊ ၀ိပႆနာကို ငါးမိနစ္ပြားေနလိုက္ပါ. ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါ လိမ့္မယ္။ မယံုရင္စမ္းၾကည့္ပါ။စာေရးသူလည္း စိတ္ညစ္လာရင္ ဒီနည္းအတိုင္းပဲ လုပ္တာပါ။ ဒါဆိုစိတ္ညစ္တာ
ေပ်ာက္သြားတာ မ်ားပါတယ္။ ကိေလသာ မကင္းသေရြ႕ေတာ့ စိတ္ေတြက အခါအားေလွ်ာ္စြာညစ္ေနရဦးမွာပါ။ စိတ္ညစ္တာကို ညစ္တဲ့ အတိုင္းမထားဘဲ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ေရခ်ိဳးလိုက္တာကေတာ့ သိပ္ျပီး
မခက္လွပါဘူး။
ဒီနည္းေလးကို ကိုယ္က အထံုအက်င့္ေလးတစ္ခုလုပ္ထား လိုက္ဖို႔ပါ။ “စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္၊ ဂုဏ္ေတာ္ ေမတၱာေလး ပြားလိုက္၊ စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္ ဂုဏ္ေတာ္ေမတၱာေလး ပြားလိုက္” နဲ႔ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အထံုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အထံုျဖစ္သြားရင္စြဲသြားတာ မ်ားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အထံုေလးေတြဆို စြဲေနေအာင္လုပ္ထားရပါတယ္။
အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ စိတ္ညစ္လာရင္ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အကုသိုလ္မကင္းတဲ့ တျခားတစ္ခုခုကိုသြားလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ အျပဳအမူက စြဲသြားတတ္ ပါတယ္။ မေကာင္းတာစြဲသြားရင္ ျဖတ္ရတာခက္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး အကုသိုလ္
မကင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြ စြဲသြားတဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီးပါ။ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္ညစ္လာရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကို ဖုန္းဆက္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ကိုယ္ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့သူက ေကာင္းျမတ္တဲ့ အၾကံေပးရင္ေတာ္ပါရဲ့။ “ဘယ္လိုကဲလိုက္ပါလား၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ ပါလား” စသည္ျဖင့္ အကုသိုလ္ မကင္းတဲ့
အၾကံေတြ ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားၾကီးနစ္နာ သြားႏိုင္ပါတယ္။
ကဲထားပါေတာ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီဖုန္းဆက္ အၾကံဉာဏ္ေတာင္းလို႔ ကိုယ္အၾကံေတာင္းတဲ့ သူက
“လာခဲ့၊ ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘယ္ကလပ္မွာ သြားကဲရေအာင္၊ လံုး၀ လန္းသြားေစရမယ္”
ဆိုျပီး လွမ္းေခၚပါျပီတဲ့။ ေခၚတဲ့အတိုင္း ေနရာတစ္ခုခု မွာ ကဲပါျပီတဲ့၊ကဲေနတုန္းမွာ လန္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကဲျပီးေတာ့လည္း ညစ္လက္စ စိတ္ကျပန္ညစ္ ရဦးမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္မွာ အကုသိုလ္ အပိုျဖစ္ရတာပဲအဖတ္တင္တာပါ။
စိတ္ညစ္တဲ့အခါ ထြက္ေပါက္ မ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိေနၾကမွာပါ။ အဲဒီအထဲကမွ ေကာင္းတဲ့ ထြက္ေပါက္လည္းျဖစ္၊ ကိုယ္နဲ႔ သပၸါယသင့္တဲ့
ထြက္ေပါက္လည္း ျဖစ္တဲ့ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုကို အေလ့အက်င့္ လုပ္ထား လိုက္ဖို႔ပါ။
စိတ္ညစ္ရင္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဆိုးက်ိဳးေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့ ထြက္ေပါက္ေလးေတြကိုအထံုတစ္ခု အေနနဲ႔ စြဲေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထားႏိုင္ရပါမယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း တရားသေဘာအရ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး။ စိတ္ညစ္တာလည္း အျမဲတည္မေနႏိုင္ပါဘူး.
ကာလတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္က မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေလးကို ေသခ်ာသေဘာေပါက္ျပီးစိတ္ညစ္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ထြက္ေပါက္
အေနနဲ႔ အကုသိုလ္မျပဳလိုက္မိဖို႔ပါ။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ကာလတိုေလးမွာ ကုသိုလ္ေတြကိုလုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ ေပေတလုပ္ ေနလိုက္ပါ။ေရမခ်ိဳးခင္မွာဘဲ ဘုရားပန္းအိုးလဲတာ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ ေရလဲတာ၊
ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အစားအစာေလးေတြကို ျမတ္စြာဘုရားကို ကပ္တာ စသည္ျဖင့္လုပ္လို႔လည္း ရပါေသးတယ္။ စိတ္ညစ္တာကို အမွီျပဳျပီး ကုသိုလ္ အျမတ္ထြက္ေအာင္လုပ္ပစ္ရမွာပါ။
ကာလတစ္ခုၾကာလို႔ စိတ္ညစ္တာလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ၊ ကိုယ့္ရင္ထဲကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။
ဒီကုသိုလ္ေတြဟာ ေနာက္ဘ၀အထိ အထံုဓာတ္ေတြအေနနဲ ့ ပါသြားေတာ့ မွာပါ။ အထံု၀ါသနာဆိုတာေနာက္ဘ၀အထိ လိုက္တတ္တာဆိုေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွာလည္း ကုသိုလ္ပါရမီေတြျပဳျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း တျဖည္းျဖည္း နီးသြားေတာ့မွာပါ။
အဓိကကေတာ့ ဘယ္လိုအာရံုပဲၾကံဳလာၾကံဳလာ၊ ၾကံဳလာတဲ့အာရံုကို အေၾကာင္းျပဳျပီး
ကုသိုလ္ျဖစ္သြား ဖို႔ပါ။ ဒါကို ကိုယ္က အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္၊ေလ့က်င့္ထားဖို႔ပါ။ ေလ့က်င့္ထားရင္ စြဲသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာင္ဆိုရင္အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါလိမ့္မယ္။
ရေ၀ႏြယ္၊အင္းမ၊
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၇.၉.၂၀၀၉
က်မ္းကိုး။
၁။ ေဗာဇၥ်င္ခုႏွစ္ပါး ျမတ္တရား၊ သေျပကန္ဆရာေတာ္။
၂။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ တိပိဋကမင္းကြန္းဆရာေတာ္။
သစ္ေတာလမ္း... by ဂ်ဴး...
သူသည္ အျခားျမိဳ႕မ်ားမွ စာပို႔လုလင္မ်ား ထံုးစံအတိုင္း လက္ေမာင္းတြင္ စာပို႔တံဆိပ္ပါေသာ အေရာင္ေဖ်ာ့မွိန္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဇင္ျပာ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိသည္။ ပခံုးတြင္ စစ္ေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္အႏြမ္းကို လြယ္လ်က္၊ ဇင္ျပာဦးထုပ္ေပ်ာ့၏ လွ်ာကို နဖူးေပၚ အနည္းငယ္ဆြဲခ်လ်က္
လမ္းၾကားမ်ားမက်န္ ေလွ်ာက္ရင္း ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းမသိသူမရွိသေလာက္ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေရြတတ္သူ ျဖစ္သည္။
အျဖဴတစ္၀က္ ေရာေနၿပီျဖစ္ေသာ မြဲျပာျပာ ဆံပင္မ်ားကို ေခါင္းတံုးဆံေတာက္ ညႇပ္ထားသည္။ ႏွာေခါင္း သိပ္ရွည္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက်ပံု သြယ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္မဆိုးလွေသာ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးႏွင့္
ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ငယ္စဥ္က “သနားကမား ႐ုပ္ကေလး” ဟု အမ်ားက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးခံရသူ ျဖစ္သည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္သာ ရွိေသးလ်က္ အသက္ငါးဆယ္ဟု
အထင္ခံရေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းဒဏ္က ဖိစီးခဲ့ေလျပီ။
ေနပူလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိုး႐ြာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း အေရာင္လြင့္ျပယ္ေနေသာ ၾကက္ဆင္တံဆိပ္ ထီးေကာက္ၾကီးကို ေဆာင္းလ်က္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း စာေ၀ငွျခင္းအလုပ္ကို မပ်က္မကြက္
ေဆာင္ရြက္ဆဲသာျဖစ္သည္။
ေတာင္ကုန္းအတက္အဆင္း ထူထပ္လွေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ စာပို႔လုလင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အနည္းငယ္ ကသိကေအာက္ ႏိုင္လွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ဤအလုပ္ကို သူ စြဲၿမဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနဆဲ
ျဖစ္ပါသည္။
ဆက္သြယ္ေရးဌာနတြင္ သူ စတင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္ကေတာ့ လက္လွမ္းမီရာအလုပ္ကို ဖမ္းဆြဲလုပ္ကိုင္သည့္ သေဘာမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ႐ံုးအကူလုလင္ဘ၀မွ ရံဖန္ရံခါ စာပို႔ျခင္းအလုပ္ကို ေခတၱလႊဲယူ
ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရလာေသာအခါ စာပို႔လုလင္ဘ၀ကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့ေသး၏။ သို႔ေသာ္ စာပို႔လုလင္အလုပ္ျဖင့္ လုပ္သက္နည္းနည္း ရလာေသာအခါတြင္ကား ဤအလုပ္ကို သူ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔လာခဲ့ျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္လႊဲေျပာင္းလုပ္ကိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူသည ္စာပို႔သမား အလုပ္ကလြဲ၍ တျခား ဘာမွ် လုပ္ကိုင္တတ္သူမဟုတ္ပါ။
သူသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ကၽြမ္းက်င္လာရန္ အၿမဲၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ သူတာ၀န္က်သည့္ ရပ္ကြက္မ်ား၌ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ဆိုတာ အကုန္သိဖုိ႔ သိပ္မခက္လွပါ။ လူေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရာမွာ ‘အလိုက္အထိုက္’
ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အထူးလိုအပ္ေၾကာင္း သူသိခဲ့သည္။ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ မွတ္ပံုတင္ေခ်ာစာ ေ၀ရာတြင္ မုန္႔ သစ္သီးစသည့္ အစားအစာမ်ားကို ေလာကြတ္ပ်ဴငွာ ေကၽြးေမြးေသာ အိမ္ရွင္မ်ားစြာ သူေတြ႕ဖူးျပီ။ ပထမတြင္
တတ္ႏိုင္သမွ် ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ျငင္းဆိုေလ့ရွိေသာ္လည္းခင္မင္ရင္းႏွီးလာေသာအခါထန္းလ်က္တစ္လံုးတေလ ယူစားဖို႔ ေလ့က်င့္ျပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ စာပို႔ခ ဆယ့္ငါးျပား တာ၀န္မေက်ေသာ စာမ်ားအတြက္ ဒဏ္ေၾကး ျပားသံုးဆယ္ က်ခံရသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕က တစ္က်ပ္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္က်ပ္ ေပးတတ္ၾကပါသည္။ အေၾကြ ေပါမ်ားစဥ္ကတည္းက က်ပ္တန္အတြက္ သူ ျပန္အမ္းလွ်င္ ရယ္ေမာလ်က္ ျငင္းပယ္ခဲ့ၾကသူက မ်ားပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ က႐ုဏာတရာ ထက္သန္သူ
တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္မ်ားက ဟင္းလ်ာအျဖစ္ အသီးအ႐ြက္မ်ား ထည့္ေပးလိုက္လွ်င္လည္း ေက်းဇူးစကား အထပ္ထပ္ဆိုလ်က္ လက္ခံရယူေလ့ရွိပါသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းပယ္ရေလာက္ေအာင္ သူ ေခါင္းမာသူမဟုတ္ပါ။ သူ႔လစာရင္း က်ပ္တစ္ရာ့ငါးဆယ္တြင္ ရွားပါးစရိတ္ႏွင့္ ေပါင္းမွ ႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္သာ ရ၏။ ဟိုမွသည္မွရေသာ မျဖစ္ေစေလာက္ သဒၶါေၾကးကေလးႏွင့္
ႏွစ္တိုးေပါင္းပါမွ သံုးရာ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ ဆိုသည္မွာ အႏိုင္ႏိုင္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ႐ိုးအ,လြန္းေသာ သူ႔ကို အားမလိုအားမရ က႐ုဏာေဒါေသာျဖင့္ အလုပ္ေျပာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ထြက္ခိုင္းၾကေသာ္လည္း သူကေတာ့ ဤအလုပ္ကို ေနသားက်ေနျပီျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကေတာ့ ‘တို႔အလုပ္က လူေတြေပ်ာ္႐ႊင္တက္ၾကြေစတဲ့ အလုပ္ကြ’ ဟု ေၾကးနန္း႐ံုးမွ စာေရးေလးကို ၾကြား၀ါခဲ့ဖူးသည္။ “မင္း စဥ္းစားၾကည့္၊ ေၾကးနန္းစာဆိုရင္ လူေတြက အနိဌာ႐ံုသတင္းကစျပီး
ေတြးတာ၊ မင္းရဲ႕ ေၾကးနန္းစာကို လူေတြက ထိတ္လန္႔ျခင္းနဲ႔ စိုးရိမ္ေသာကနဲ႔
ဖတ္ၾကမွာ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ေၾကးနန္းဆိုရင္ သူတို႔ကို
၀မ္းနည္းစကားေျပာရဦးမွာ၊ ငါတို႔က်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ၊ စာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားတက္မႈေတြနဲ႔ ေရာေနတဲံ စူးစူးစမ္းစမ္း မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ လာယူၾကတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို စာေ၀ခ်ိန္ေရာက္ရင္ စာပို႔တဲ့လူကို ေမွ်ာ္ေတာင္ေမွ်ာ္ေနၾကေသး။
“…လူေတြကလဲ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့သတင္းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ ေၾကးနန္း႐ိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္ေလကြာ၊ စာထဲမွာေတာ့ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းေတြ၊ မဂၤလာဖိတ္စာေတြ၊ ခြဲခြာေနရသူခ်င္း သတိရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳႏွီးေႏွာဖလွယ္တာေတြ”
ဟိုစဥ္တုန္းကေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မိမိ၏ အလုပ္အေပၚ စိတ္၀င္စားျခင္း၊ ေက်နပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေတာက္ပေနခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ဤကဲ့သို႔ တက္ၾကြေသာ ၾကြား၀ါစကားမ်ိဳး မေျပာခဲ့မိသည္မွာ ၾကာျပီ။
ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနက် သမား႐ိုးက် မ်က္ႏွာမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ ေနအိမ္မ်ား၊ လိပ္စာမ်ားကို ၾကာလာေသာအခါ လူတိုင္းၿငီးေငြ႔တတ္သလို သူလည္း ၿငီးေငြ႔လာျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ စာပို႔သမား သက္တမ္း ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း သူ႔ေျခသလံုးတြင္ ေခြးႏွစ္ႀကိမ္ကိုက္ခံခဲ့ရသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ စာပို႔ၾကပ္ရာထူးကို မတက္ႏိုင္ေသးသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ထို႔ျပင္ ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းအေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ သူဘယ္ေတာ့မွ် ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိေသးသည္။
ထိုကုန္းျမင့္သို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူေရာက္ဖူးစဥ္တုန္းက သူသည္ စာပို႔လုလင္တစ္ဦးပင္ မဟုတ္ေသးပါ။ ငယ္ရြယ္ေသးေသာ ႐ံုးအကူလုလင္တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မွာ ဇူလိုင္လ၏
မိုးသည္းထန္ေသာ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္ကို ယခုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဒုကၡေပးလ်က္ရွိေသာ ထိုလိပ္စာကို ယခုအခ်ိန္အထိ သူ သတိရေနေသးသည္။
ခင္ေမစီ၊ အမွတ္ ၄၇၀၊ သစ္ေတာလမ္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္။
ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္ကို သူသိေသာ္လည္း သစ္ေတာလမ္းကို သူမသိပါ။ သစ္ေတာလမ္းကို လိုက္ရွာရင္း ခ်ာလည္ခ်ာလည္ ျဖစ္ေနခိုက္ မိုးက ပိုမိုသည္းထန္လာခဲ့သည္။ သူ ၀တ္ထားေသာ မိုးကာအက်ႌမွာ ၾကယ္သီးမ်ား ျပဳတ္ထြက္ေနသျဖင့္ ေလတစ္ခ်က္ သဲ့ပက္လိုက္တိုင္း အက်ႌအနားစမ်ား
လန္၍ မိုးစို႐ႊဲသြားတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုမွ ထြက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လိုက္မွ သူ လြန္လာခဲ့ေသာ လမ္းတစ္ခုသို႔ ျပန္လွည့္ရသည္။ လမ္းနာမည္ကိုတိုင္စိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပင္စည္တစ္ခုတြင္ တပ္လ်က္ သံ႐ိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုင္းဘုတ္ျဖင့္ ျပမထားလွ်င္ သူ႔လိုလက္သင္စာပို႔သမားမ်ား အလြန္ ဒုကၡေရာက္ရတတ္ပါသည္။
သစ္ေတာလမ္းသည္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အနည္းငယ္မွ်သာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ
ေျမနီလမ္းအတက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေျပေလ်ာေသာ ေတာင္ကုန္းတစ္ေလွ်ာက္ နီၾကင္ေသာ ႐ႊံ႕ေစးရည္မ်ား စီးက်ေနေအာင္၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား ေပၚလာေအာင္ မိုးက ေ၀ခနဲ သြန္းခ်လာေသာအခါ သူ၏
မိုးကာအက်ႌရင္ဘတ္စကို သူဆြဲပိတ္၍ ျပတ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနေသာ သားေရဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ညႇာကာ တရြတ္ဆြဲလ်က္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ကို သူ မွတ္မိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျခံ၀င္းက်ယ္မ်ားကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
အိမ္ႏွင့္ၿခံတံခါး ေ၀းလံျပီး သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းလ်က္ လူရိပ္လူျခည္ပင္ လံုး၀မေတြ႕ရေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ျမင့္မားေသာ သစ္ပင္မ်ား၏ ေအာက္ေျခရွိ အပြင့္ေသးေသး
ေရာင္စံုမ်ားပြင့္ေသာ စိန္နားပန္ ခ်ံဳပုတ္မ်ားဆီမွ စိမ္းေရႊေရႊ ပန္းရနံ႔ကို သစ္ကိုင္းစိုနံ႔၊ ရႊံ႕ရည္နံ႔ႏွင့္အတူ
႐ွဴ႐ိႈက္ရေသာအခါ ထိုေန႔လယ္ခင္းသည္ အလြန္မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေကာင္းသြား၏။
သည္လိုႏွင့္ပင္ ေတာင္ကုန္းထိပ္သာ ေရာက္လ်က္ ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ ကို မေတြ႕ရ။ အနီးအနားမွာလည္း စံုစမ္းစရာ ကြမ္းယာဆိုင္ စသည့္ လမ္းေဘးဆိုင္မ်ား မဖြင့္ပါ။ ၿခံအမွတ္ ၄၆၈ ႏွင့္ ၄၆၇ ဟု ထင္ရေသာ ၿခံမ်ားမွာ ကုန္းထိပ္မေရာက္မီ ဖာလံု၀က္ခန္႔ ေ၀း၍ က်န္ခဲ့ျပီး လိပ္စာမွားေလသလားဟူေသာ အေတြးက ပထမဆံုး ၀င္လာသည္။ သူ အလြန္ စိတ္ေမာသြားပါသည္။ ထိုစာသည္ ထိုေန႔အတြက္ သူ ေ၀ရမည့္
ေနာက္ဆံုးစာလည္းျဖစ္၏။
ေဆာက္လုပ္ေရး ကုန္းျမင့္ထိပ္တြင္ မိုးသည္းသည္း၌ ခဏရပ္ေနျပီးေနာက္ သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အဆင္းတြင္ သူ ေျခေခ်ာ္၍ လဲလုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲသည္တုန္းက ဖိနပ္သည္းၾကိဳး မျပတ္ခဲ့ပါ။ ၿခံအမွတ္ ၄၆၈ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မိုးေရထဲတြင္
ေျမဖို႔ေနဟန္တူေသာ ေပါက္တူးကိုင္လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။
တက္ၾကြမႈကင္းစြာျဖင့္ သူေမးၾကည့္ေသာအခါ အဘိုးၾကီးက
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စဥ္းစား၏။ကုန္းထိပ္ ဟိုဘက္အဆင္းမွာေတာ့ ၿခံတစ္ခုႏွစ္ခု ရွိေသးတယ္ကြ၊ အရင္က
သစ္ေတာ၀န္ေထာက္ၾကီး ေနသြားတဲ့အိမ္ေတြ၊ ၿခံနံပါတ္ေတာ့ မသိဘူး၊
နာမည္ ဘယ္သူတဲ့လဲ”
“ခင္ေမစီ တဲ့”
“ေဟ… သူ႔အေဖနာမည္ေကာ”
“မပါဘူးဗ်”
“ဒီနာေတာ့ အဲဒီနာမည္ ငါမသိပါဘူး၊ မင္း ကုန္းထိပ္အဆင္းက အိမ္ေတြ ေမးၾကည့္ကြ”
အဘိုးၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို တစ္ဖက္ၿခံတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ ဤတြင္ ပထမဆံုး သူ စဥ္းစားရသည္မွာ ျပတ္လုတဲတဲ ဖိနပ္အတြက္ျဖစ္ပါသည္။
ေခါင္မွျပတ္လွ်င္ သူ မည္သို႔မွ် စိး၍ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔တြင္ တြယ္ခ်ိတ္၊ ပင္အပ္ စသည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း မပါပါ။ ေနာက္ျပီး မိုးသည္းသည္းတြင္ ဖိနပ္ျပတ္ခံၿပီး လိပ္စာကိုလိုက္ရွာ၍ ေတြ႕သည္ထားဦး၊
မည္သူကမွ် စံျပလုပ္သားဆု ေပးမည္မဟုတ္ပါ။
ထိုစာကို အိတ္ထဲမွာ အေသအခ်ာထည့္သိမ္းျပီးမွ သူျပန္လာခဲ့သည္။ တနလၤာေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ သစ္ေတာလမ္းသို႔ သူ တစ္ေခါက္ျပန္လာေသာအခါ ေနသာေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ေနျပန္၏။
တကယ္ေတာ့ အဘိုးၾကီးေျပာသလိုပင္ ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ သည္ ၄၉၆ ႏွင့္အတူ
ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္၏ တစ္ဖက္အဆင္းတြင္ ရွိေနသည္။ ထိုလမ္းသည္ သစ္ေတာလမ္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကုန္းျမင့္ထိပ္ရွိ ေဆာက္လုပ္ေရး႐ံုးပိုင္ အေဆာက္အအံုမ်ားက ျခားထားေသာအခါ သီးျခားလမ္းတစ္ခုဟု ထင္ရသည္။
ၿခံအမွတ္ကို ၿခံေရွ႕တံခါး၀တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားရမည့္အစား ဟိုးအေ၀းၾကီးက တိုက္နံရံတြင္ ေသးေသးကေလး ေရးထားေသာေၾကာင့္ ၄၇၀ ဟူေသာဂဏန္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရွာယူရသည္။ ၿခံေရွ႕တြင္ ျမင့္မားေသာ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ၾကီး ရွိသည္။ ၿခံ၀င္းက်ယ္ေသာအိမ္ျဖစ္ပါလ်က္ အိမ္ေရွ႕မွာ စာတိုက္ပံုးအေသး သီးသန္႔ တပ္မထားပါ။ ၿခံတံခါး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ အုတ္နံရံတြင္ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ရွာၾကည့္ေသးေသာ္လည္း မေတြ႕ရ။ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း မတပ္လွ်င္လည္း ၾကိဳးတပ္ေခါင္းေလာင္း တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထားဖို႔ေကာင္းသည္။
သူသည္ စာေ၀ငွျခင္းအလုပ္တြင္ နည္းနည္းပါးပါး ေလ့က်င့္ျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၾကိဳဆိုမည့္သူ မရွိေသာ အိမ္တစ္ခုအတြင္းသို႔ အသံျပဳျပီး ၀င္ေရာက္သြားရန္ ၀န္မေလးပါ။ သို႔ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္တြင္ေတာ့
အိမ္၀ိုင္းထဲ၀င္ရန္ တြန္႔ဆုတ္လ်က္ရွိသည္။ ႐ႈပ္ေထြးက်ယ္၀န္းေသာ ျခံၾကီးထဲတြင္ ေခြးဆိုးတစ္ေကာင္မွ် မရွိဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္မည္နည္း။
‘ေခြးကိုက္တတ္သည္’ ဟူေသာ သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္မထားသည့္ အိမ္မ်ားစြာတြင္ ကိုက္တတ္ေသာ ေခြးမ်ား ရွိေနတတ္သည္ မဟုတ္လား။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿခံတံခါးဖြင့္ထားေသာ၊ လူရိပ္လူျခည္ မျမင္ရေသာ၊ ေခြး ရွိမည္ မရွိမည္ မေသခ်ာေသာ၊ တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသာ အိမ္ထဲသို႔ အရဲစြန္႔၍ ၀င္သြားခဲ့သည္။
ျခံထဲတြင္ ျမက္ပင္မ်ားသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ရွည္ျမင့္လွ၏။ လူသြားလမ္းသည္ က်ဥ္းေျမာင္း၍ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ လူသြားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တစ္ခ်ိန္က စီရီကာရံထားခဲ့ဟန္တူေသာ အုတ္ခဲက်ိဳး အပိုင္းအစတို႔ကို
ေတြ႕ရ၏။ အပင္မ်ိဳးစံု ႐ႈပ္ေပြလ်က္ရွိသည္။ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္ က်ိဳးျပတ္လြင့္ခဲ့ဟန္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းေျခာက္ အျပတ္စတို႔သည္ ခ်ံဳပုတ္မ်ားေပၚတြင္ ဟိုတစ္ခု သည္တစ္ခု တင္က်န္ရစ္သည္။ တိုက္အိမ္ကို
ကြယ္ထားလုနီးပါး ျမင့္မားေသာ သရက္ပင္တစ္ပင္သည္ တိုက္ဆင္၀င္တည့္တည့္တြင္ အ႐ုပ္ဆိုးစြာ တည္ရွိေန၏။ သူသည္ အ၀ါေရာင္ပန္းမ်ား ပြင့္ေနေသာ ေျမကပ္ခ်ံဳပင္ကေလးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် မနင္းမိေအာင္ ေက်ာ္လႊား၍ ၀ဲယာရွိ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် မၾကည့္မိေအာာင္ သတိထား၍ ေခြးေဟာင္သံကို နားစြင့္၍ တိုက္အိမ္ဆင္၀င္ေအာက္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သံဆြဲတံခါးသည္
လူတစ္ကိုယ္၀င္ႏိုင္ေအာင္ ဟ,ထားသည္။ အည့္ခန္းတြင္ လူမရွိပါ။ သူသည္ သံဆြဲတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ လႈပ္ယမ္းပစ္လိုက္၏။ ေခြးေဟာင္သံ မၾကားရ။ လူတစ္စံုတစ္ဦး၏ အသံကိုမွ် မၾကားရ။
ျမင္ရသမွ်မွာ ေခါင္းရင္နံရံသို႔ ကပ္လ်က္ ပူးကပ္စြာ ခင္းက်င္းထားေသာ အိုမင္းခိုင္ခံ့သည့္ အည့္ခန္းဆက္တီ ကုလားထိုင္မ်ား၊ ဧည့္ခန္းအလယ္ေကာင္မွာမူ သင္ျဖဴးမ်ား အျပည့္ခင္းထားလ်က္
ေနရာက်ယ္ျပန္႔စြာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသည္။ ကုလားထိုင္မ်ားကို
အျဖဴေရာင္ကုလားထိုင္ဖံုး စြပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဦးေခါင္းမွီသည့္ေနရာတြင္ ညစ္ေထးလ်က္ ရွိၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ႏွင့္ တည့္တည့္ ေနာက္ဘက္က အုတ္နံရံတြင္ ေရာမစာလံုး ဂဏန္းကြက္ တပ္ထားသည့္
အိုေဟာင္းေသာ တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ ခ်ိန္သီးမွာ ေလးပင္စြာ လႊဲယမ္းေန၏။ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျမင္ရေသာ ကၽြန္းသားေလွကားသည္ ေခ်ာမြတ္ေသာ ပြတ္လံုးမ်ား ျခယ္သထားသည့္ လက္ရန္းျဖင့္ ေသသပ္စြာ
လွပလ်က္ရွိ၏။
“မ ခင္ ေမ စီ …”
သူ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚလိုက္ျပီးေနာက္ အိမ္တြင္း တစ္ေနရာဆီမွ တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေၾကြထည္ပစၥည္း တစ္ခုခု လြတ္က်ကြဲသံျဖစ္ပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံေဘးရွိ တံခါးမွ အ၀ါေရာင္ပြင့္႐ိုက္ခန္းဆီးစ လႈပ္ယမ္းသြား၏။ ခန္းဆီးစကို ဖယ္လ်က္
အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ ခင္ေမစီဆိုတာ သူမ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးသည္ လူငယ္လက္ေရးျဖစ္ျပီး ေပးပို႔သူလိပ္စာမွာလည္း လူငယ္နာမည္ျဖစ္သည္။ ထို
နာမည္ကို သူ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ နာမည္သံုးလံုးျဖစ္၏။
“မွတ္ပံုတင္ေခ်ာစာ…. မခင္ေမစီ လက္မွတ္ထိုးယူပါ”
ပိန္လွီေသာ္လည္း သန္မာပံုရေသာ ထိုမိန္းမၾကီးသည္ သူ႔ကို ေငးေမာရင္း ေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူရွိရာ ဧည့္ခန္း၀သို႔ ေလွ်ာက္လာေနခဲ့သည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ စာပို႔လုလင္တစ္ေယာက္ကို
ၾကည့္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားမဟုတ္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားထက္ ပိုသည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားကို ယခုထိ သူ မေမ့ပါ။
“ခင္ေမစီအတြက္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ဘုရား… ဘုရား”
သူက စာလွမ္းေပးေသာ္လည္း မိန္းမၾကီးက စာကိုလွမ္းမယူပါ။ သူမသည္ ႐ုတ္ျခည္း
အင္အားဆုတ္ယုတ္သြားသလို သင္ျဖဴးခင္းထားေသာ သမံတလင္းေပၚသို႔ ယိုင္နဲ႔စြာ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုခဏမွာပင္ သူမမ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား တစ္လိမ့္ခ်င္း က်လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူ
ေတာ္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားျပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ေၾကာင္သြားခဲ့သည္။
သူမသည္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေထာက္ထားေသာ ဒူးေပၚသို႔ တံေတာင္ဆစ္ ေကြးတင္လ်က္ မ်က္ႏွာကို ထိုလက္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လ်က္ရွိသည္။ ထိုပံုစံမွာ စာပို႔သမားမ်ား ျမင္ေနက် အိမ္ရွင္ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ သူသည္ ယူက်ံဳးမရစိတ္ဒုကၡေရာက္ေနသူ
အေဒၚၾကီးကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဤကဲ့သို ့စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈမ်ိဳးကို ေၾကးနန္းစာပို႔သူမ်ားပင္လွ်င္ ႀကံဳရဖူးဟန္ မတူပါ။
“အန္တီ… ေနမေကာင္းဘူးလား”
အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္စြာ ငိုေၾကြးျပီးေနာက္ သူ႔အသံၾကားမွ မိန္းမႀကီးက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ ယခုတိုင္ ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည္ကို သူမ သတိရသြားဟန္တူ၏။ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္း အားတင္းျပင္ဆင္လ်က္
႐ုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေလသည္။ သူ႔အေမးကို သူမ ျပန္မေျဖပါ။ ဘာေမးလိုက္မွန္းပင္ သိဟန္မတူပါ။
“ခင္ေမစီမွ မရွိေတာ့တာကြယ္”
ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာသလို ေရ႐ြတ္၏။ ထို႔ေနာက္ စိုစြတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ မ်က္ရည္မက်ရန္ ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္ကို သူ ေတြ႕ရသည္။
“တစ္ေန႔က ႐ုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာပဲကြဲ႔၊ မေန႔ကမွ သၿဂႋဳဟ္ရတာ၊ သမီးက အခုမွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပဲ ရွိေသးတာေပါ့ လူေလးရယ္”
ျမတ္စြာဘုရား…။
ထိုအခ်ိန္က်မွ ေျခရင္းနံရံဆီမွာ ေထာင္ထားေသာ လက္ေထာက္ခံုတစ္ခုရွိရာသို႔ သူ႔မ်က္စိ ေရာက္သြား၏။
“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ” သူတကယ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“သူ႔ေယာက်္ားဆီက စာ ျဖစ္မွာပါပဲ”
အဘြားၾကီးႏွင့္ စကားေျပာရတာ အစီအစဥ္က်နမႈမရွိပါ။ သူက စာအိတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ ္သူမက စာအိတ္ကို မယူပါ။ အဆိပ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေသာအၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္
ခဏသာၾကည့္ျပီး ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္၏။ အန္တီလက္မွတ္ထိုးယူခ်င္သလားဟု ေမးဖို႔ သူ
၀န္ေလးေနသည္။
“ဘာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြာတာလဲ အန္တီ”
ဟိုတုန္းကေတာ့ ေလာက၀တ္စကားကို လူတစ္ဖက္သား ခံသာေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေသးပါ။ အေဒၚၾကီးကေတာ့ ေမးခြန္းကိုေျဖသည့္ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ေျပာသလိုပံုစံျဖင့္
ညည္းညည္းညဴညဴ ေရရြတ္ေနေလသည္။
“ခါတိုင္းလဲ ဒီ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ပဲ သူ အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္
လုပ္ေနတာပါပဲကြယ္၊ အဲဒီေန႔က်မွ ေဟာဟိုေလွကားရင္းအထိ
အေပၚထပ္ကေန တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားေတာ့တာပဲ၊ ေဟာဟိုနားမွာေပါ့”
သူမက ေလွကားရင္း ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ေနရာဆီသို႔ ေသးေကြးေသာလက္ျဖင့္ ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။
“ဒီခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ သူနဲ႔ အသားက်ျပီးသားပါကြယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမ်ား ငါ့ကို တြဲစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ လက္တစ္ဖက္က လက္ရန္းကိုင္၊ တစ္ဖက္က ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုကိုင္၊ ဒီလိုပဲ ဆင္းေနက်၊
ဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။
“ေမစီမွ မရွိတဲ့ေနာက္ေတာ့ သင္းစာကို ငါက ဘာကိစၥ ယူထားမလဲ”
ထို႔ေနာက္ စာပို႔သမားတစ္ဦး၏ ေဘာင္ကိုေက်ာ္ကာ မေမးသင့္ေသာ ေလာက၀တ္ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္မိ၏။
“မခင္ေမစီ၊ အဲ… ဆံုးသြားတာ သူ႔ခင္ပြန္းကို အေၾကာင္းၾကားေသးလာ အန္တီ”
“မင္းႏွယ္ကြယ္… သူ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ မသိဘူး၊ လင္မယားစိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္သြားကတည္းကပဲ၊ ၾကာ ၾကာလွေပါ့၊ အိမ္ကသမီးကျဖင့္ စာေမွ်ာ္ လူေမွ်ာ္၊ ဘုရား… ဘုရား… ငါ့သမီးေလး
အျဖစ္ဆိုးရွာတယ္၊ သမီးေလး… သမီးေလး…”
႐ူးသြပ္မတတ္ ေဒါသရိပ္ႏွင့္အတူ အံႀကိတ္ရင္း တစ္ခ်က္႐ိႈက္ငင္လိုက္ေသာအခါက်မွ သူ ေမးမိသည္ကို အားနာသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ လမ္းသြားရတာလဲဟု
ဆက္လက္ မစပ္စုျဖစ္ေတာ့ပါ။
သို႔ေသာ္ သူ သိပ္သိခ်င္ေနေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေတာ့ ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္မိေသး၏။
“ဟို … အန္တီ့သမီးဆံုးတာ ေသာၾကာေန႔လားဟင္”
သူမက သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လ်က္ တိုးတိတ္စြာ၊ ျပတ္ေတာက္စြာ ေျဖေလသည္။
“စေနေန႔”
ျမတ္စြာဘုရား…။
မိုးသည္းထန္ေသာ ေသာၾကာေန႔က ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ ကို မေတြ႕ရ၍ ဤတနလၤာေန႔မွ လာေပးရေၾကာင္း အေဒၚၾကီးကို မေျပာျပခဲ့ပါ။ ထို႔ျပင္ ဤအေၾကာင္းကို မည္သူ႔ကိုမွ်လည္း မေျပာျဖစ္ပါ။
သစ္ေတာလမ္းသို႔ သူေရာက္တိုင္း ဤအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္နီးပါးၾကာေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့ရေသာ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ စာပို႔လုလင္ဘ၀ကို သူ ပိုမိုစိတ္၀င္စားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ဤ အလုပ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ၿငီးေငြ႔ စိတ္ပ်က္လြယ္ဟန္ တူပါသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ၊ သူ႔ စာပို႔သမားသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လိပ္စာမသိ၍ျဖစ္ေစ၊ ဖိနပ္သည္းႀကိဳးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ
စာေ၀ ေနာက္က်ျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရေအာင္ သူ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ လိပ္ျပာသန္႔ေအာင္ အၿမဲႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဤတစ္ၾကိမ္သည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္လည္းျဖစ္၍ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာလာေသာအခါ သူ႔မွာ အေလ့အက်င့္ႏွစ္ခု ရလာခဲ့၏။
တစ္ခုမွာ တာ၀န္ခ်ိန္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် သားေရဖိနပ္မစီးဘဲ ရာဘာဖိနပ္ကိုသာ စြဲၿမဲစြာ စီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးရြာသည္ျဖစ္ေစ သူ႔တြင္ တြယ္ခ်ိတ္ သို႔မဟုတ္ ပင္အပ္
စသည့္ အေရးေပၚပစၥည္းမ်ား ရာဘာဖိနပ္အတြက္ အၿမဲေဆာင္ထားတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
facebook ကမူရင္းlink ပါ..
http://www.facebook.com/profile.php?id=1012659542#!/note.php?note_id=176500195723211
လမ္းၾကားမ်ားမက်န္ ေလွ်ာက္ရင္း ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းမသိသူမရွိသေလာက္ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေရြတတ္သူ ျဖစ္သည္။
အျဖဴတစ္၀က္ ေရာေနၿပီျဖစ္ေသာ မြဲျပာျပာ ဆံပင္မ်ားကို ေခါင္းတံုးဆံေတာက္ ညႇပ္ထားသည္။ ႏွာေခါင္း သိပ္ရွည္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက်ပံု သြယ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္မဆိုးလွေသာ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးႏွင့္
ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ငယ္စဥ္က “သနားကမား ႐ုပ္ကေလး” ဟု အမ်ားက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးခံရသူ ျဖစ္သည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္သာ ရွိေသးလ်က္ အသက္ငါးဆယ္ဟု
အထင္ခံရေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းဒဏ္က ဖိစီးခဲ့ေလျပီ။
ေနပူလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိုး႐ြာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း အေရာင္လြင့္ျပယ္ေနေသာ ၾကက္ဆင္တံဆိပ္ ထီးေကာက္ၾကီးကို ေဆာင္းလ်က္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း စာေ၀ငွျခင္းအလုပ္ကို မပ်က္မကြက္
ေဆာင္ရြက္ဆဲသာျဖစ္သည္။
ေတာင္ကုန္းအတက္အဆင္း ထူထပ္လွေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ စာပို႔လုလင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အနည္းငယ္ ကသိကေအာက္ ႏိုင္လွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ဤအလုပ္ကို သူ စြဲၿမဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနဆဲ
ျဖစ္ပါသည္။
ဆက္သြယ္ေရးဌာနတြင္ သူ စတင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္ကေတာ့ လက္လွမ္းမီရာအလုပ္ကို ဖမ္းဆြဲလုပ္ကိုင္သည့္ သေဘာမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ႐ံုးအကူလုလင္ဘ၀မွ ရံဖန္ရံခါ စာပို႔ျခင္းအလုပ္ကို ေခတၱလႊဲယူ
ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရလာေသာအခါ စာပို႔လုလင္ဘ၀ကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့ေသး၏။ သို႔ေသာ္ စာပို႔လုလင္အလုပ္ျဖင့္ လုပ္သက္နည္းနည္း ရလာေသာအခါတြင္ကား ဤအလုပ္ကို သူ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔လာခဲ့ျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္လႊဲေျပာင္းလုပ္ကိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူသည ္စာပို႔သမား အလုပ္ကလြဲ၍ တျခား ဘာမွ် လုပ္ကိုင္တတ္သူမဟုတ္ပါ။
သူသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ကၽြမ္းက်င္လာရန္ အၿမဲၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ သူတာ၀န္က်သည့္ ရပ္ကြက္မ်ား၌ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ဆိုတာ အကုန္သိဖုိ႔ သိပ္မခက္လွပါ။ လူေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရာမွာ ‘အလိုက္အထိုက္’
ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အထူးလိုအပ္ေၾကာင္း သူသိခဲ့သည္။ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ မွတ္ပံုတင္ေခ်ာစာ ေ၀ရာတြင္ မုန္႔ သစ္သီးစသည့္ အစားအစာမ်ားကို ေလာကြတ္ပ်ဴငွာ ေကၽြးေမြးေသာ အိမ္ရွင္မ်ားစြာ သူေတြ႕ဖူးျပီ။ ပထမတြင္
တတ္ႏိုင္သမွ် ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ျငင္းဆိုေလ့ရွိေသာ္လည္းခင္မင္ရင္းႏွီးလာေသာအခါထန္းလ်က္တစ္လံုးတေလ ယူစားဖို႔ ေလ့က်င့္ျပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ စာပို႔ခ ဆယ့္ငါးျပား တာ၀န္မေက်ေသာ စာမ်ားအတြက္ ဒဏ္ေၾကး ျပားသံုးဆယ္ က်ခံရသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕က တစ္က်ပ္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္က်ပ္ ေပးတတ္ၾကပါသည္။ အေၾကြ ေပါမ်ားစဥ္ကတည္းက က်ပ္တန္အတြက္ သူ ျပန္အမ္းလွ်င္ ရယ္ေမာလ်က္ ျငင္းပယ္ခဲ့ၾကသူက မ်ားပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ က႐ုဏာတရာ ထက္သန္သူ
တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္မ်ားက ဟင္းလ်ာအျဖစ္ အသီးအ႐ြက္မ်ား ထည့္ေပးလိုက္လွ်င္လည္း ေက်းဇူးစကား အထပ္ထပ္ဆိုလ်က္ လက္ခံရယူေလ့ရွိပါသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းပယ္ရေလာက္ေအာင္ သူ ေခါင္းမာသူမဟုတ္ပါ။ သူ႔လစာရင္း က်ပ္တစ္ရာ့ငါးဆယ္တြင္ ရွားပါးစရိတ္ႏွင့္ ေပါင္းမွ ႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္သာ ရ၏။ ဟိုမွသည္မွရေသာ မျဖစ္ေစေလာက္ သဒၶါေၾကးကေလးႏွင့္
ႏွစ္တိုးေပါင္းပါမွ သံုးရာ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ ဆိုသည္မွာ အႏိုင္ႏိုင္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ႐ိုးအ,လြန္းေသာ သူ႔ကို အားမလိုအားမရ က႐ုဏာေဒါေသာျဖင့္ အလုပ္ေျပာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ထြက္ခိုင္းၾကေသာ္လည္း သူကေတာ့ ဤအလုပ္ကို ေနသားက်ေနျပီျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကေတာ့ ‘တို႔အလုပ္က လူေတြေပ်ာ္႐ႊင္တက္ၾကြေစတဲ့ အလုပ္ကြ’ ဟု ေၾကးနန္း႐ံုးမွ စာေရးေလးကို ၾကြား၀ါခဲ့ဖူးသည္။ “မင္း စဥ္းစားၾကည့္၊ ေၾကးနန္းစာဆိုရင္ လူေတြက အနိဌာ႐ံုသတင္းကစျပီး
ေတြးတာ၊ မင္းရဲ႕ ေၾကးနန္းစာကို လူေတြက ထိတ္လန္႔ျခင္းနဲ႔ စိုးရိမ္ေသာကနဲ႔
ဖတ္ၾကမွာ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ေၾကးနန္းဆိုရင္ သူတို႔ကို
၀မ္းနည္းစကားေျပာရဦးမွာ၊ ငါတို႔က်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ၊ စာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားတက္မႈေတြနဲ႔ ေရာေနတဲံ စူးစူးစမ္းစမ္း မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ လာယူၾကတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို စာေ၀ခ်ိန္ေရာက္ရင္ စာပို႔တဲ့လူကို ေမွ်ာ္ေတာင္ေမွ်ာ္ေနၾကေသး။
“…လူေတြကလဲ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့သတင္းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ ေၾကးနန္း႐ိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္ေလကြာ၊ စာထဲမွာေတာ့ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းေတြ၊ မဂၤလာဖိတ္စာေတြ၊ ခြဲခြာေနရသူခ်င္း သတိရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳႏွီးေႏွာဖလွယ္တာေတြ”
ဟိုစဥ္တုန္းကေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မိမိ၏ အလုပ္အေပၚ စိတ္၀င္စားျခင္း၊ ေက်နပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေတာက္ပေနခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ဤကဲ့သို႔ တက္ၾကြေသာ ၾကြား၀ါစကားမ်ိဳး မေျပာခဲ့မိသည္မွာ ၾကာျပီ။
ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနက် သမား႐ိုးက် မ်က္ႏွာမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ ေနအိမ္မ်ား၊ လိပ္စာမ်ားကို ၾကာလာေသာအခါ လူတိုင္းၿငီးေငြ႔တတ္သလို သူလည္း ၿငီးေငြ႔လာျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ စာပို႔သမား သက္တမ္း ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း သူ႔ေျခသလံုးတြင္ ေခြးႏွစ္ႀကိမ္ကိုက္ခံခဲ့ရသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ စာပို႔ၾကပ္ရာထူးကို မတက္ႏိုင္ေသးသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ထို႔ျပင္ ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းအေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ သူဘယ္ေတာ့မွ် ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိေသးသည္။
ထိုကုန္းျမင့္သို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူေရာက္ဖူးစဥ္တုန္းက သူသည္ စာပို႔လုလင္တစ္ဦးပင္ မဟုတ္ေသးပါ။ ငယ္ရြယ္ေသးေသာ ႐ံုးအကူလုလင္တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မွာ ဇူလိုင္လ၏
မိုးသည္းထန္ေသာ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္ကို ယခုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဒုကၡေပးလ်က္ရွိေသာ ထိုလိပ္စာကို ယခုအခ်ိန္အထိ သူ သတိရေနေသးသည္။
ခင္ေမစီ၊ အမွတ္ ၄၇၀၊ သစ္ေတာလမ္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္။
ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္ကို သူသိေသာ္လည္း သစ္ေတာလမ္းကို သူမသိပါ။ သစ္ေတာလမ္းကို လိုက္ရွာရင္း ခ်ာလည္ခ်ာလည္ ျဖစ္ေနခိုက္ မိုးက ပိုမိုသည္းထန္လာခဲ့သည္။ သူ ၀တ္ထားေသာ မိုးကာအက်ႌမွာ ၾကယ္သီးမ်ား ျပဳတ္ထြက္ေနသျဖင့္ ေလတစ္ခ်က္ သဲ့ပက္လိုက္တိုင္း အက်ႌအနားစမ်ား
လန္၍ မိုးစို႐ႊဲသြားတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုမွ ထြက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လိုက္မွ သူ လြန္လာခဲ့ေသာ လမ္းတစ္ခုသို႔ ျပန္လွည့္ရသည္။ လမ္းနာမည္ကိုတိုင္စိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပင္စည္တစ္ခုတြင္ တပ္လ်က္ သံ႐ိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုင္းဘုတ္ျဖင့္ ျပမထားလွ်င္ သူ႔လိုလက္သင္စာပို႔သမားမ်ား အလြန္ ဒုကၡေရာက္ရတတ္ပါသည္။
သစ္ေတာလမ္းသည္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အနည္းငယ္မွ်သာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ
ေျမနီလမ္းအတက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေျပေလ်ာေသာ ေတာင္ကုန္းတစ္ေလွ်ာက္ နီၾကင္ေသာ ႐ႊံ႕ေစးရည္မ်ား စီးက်ေနေအာင္၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား ေပၚလာေအာင္ မိုးက ေ၀ခနဲ သြန္းခ်လာေသာအခါ သူ၏
မိုးကာအက်ႌရင္ဘတ္စကို သူဆြဲပိတ္၍ ျပတ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနေသာ သားေရဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ညႇာကာ တရြတ္ဆြဲလ်က္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ကို သူ မွတ္မိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျခံ၀င္းက်ယ္မ်ားကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
အိမ္ႏွင့္ၿခံတံခါး ေ၀းလံျပီး သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းလ်က္ လူရိပ္လူျခည္ပင္ လံုး၀မေတြ႕ရေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ျမင့္မားေသာ သစ္ပင္မ်ား၏ ေအာက္ေျခရွိ အပြင့္ေသးေသး
ေရာင္စံုမ်ားပြင့္ေသာ စိန္နားပန္ ခ်ံဳပုတ္မ်ားဆီမွ စိမ္းေရႊေရႊ ပန္းရနံ႔ကို သစ္ကိုင္းစိုနံ႔၊ ရႊံ႕ရည္နံ႔ႏွင့္အတူ
႐ွဴ႐ိႈက္ရေသာအခါ ထိုေန႔လယ္ခင္းသည္ အလြန္မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေကာင္းသြား၏။
သည္လိုႏွင့္ပင္ ေတာင္ကုန္းထိပ္သာ ေရာက္လ်က္ ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ ကို မေတြ႕ရ။ အနီးအနားမွာလည္း စံုစမ္းစရာ ကြမ္းယာဆိုင္ စသည့္ လမ္းေဘးဆိုင္မ်ား မဖြင့္ပါ။ ၿခံအမွတ္ ၄၆၈ ႏွင့္ ၄၆၇ ဟု ထင္ရေသာ ၿခံမ်ားမွာ ကုန္းထိပ္မေရာက္မီ ဖာလံု၀က္ခန္႔ ေ၀း၍ က်န္ခဲ့ျပီး လိပ္စာမွားေလသလားဟူေသာ အေတြးက ပထမဆံုး ၀င္လာသည္။ သူ အလြန္ စိတ္ေမာသြားပါသည္။ ထိုစာသည္ ထိုေန႔အတြက္ သူ ေ၀ရမည့္
ေနာက္ဆံုးစာလည္းျဖစ္၏။
ေဆာက္လုပ္ေရး ကုန္းျမင့္ထိပ္တြင္ မိုးသည္းသည္း၌ ခဏရပ္ေနျပီးေနာက္ သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အဆင္းတြင္ သူ ေျခေခ်ာ္၍ လဲလုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲသည္တုန္းက ဖိနပ္သည္းၾကိဳး မျပတ္ခဲ့ပါ။ ၿခံအမွတ္ ၄၆၈ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မိုးေရထဲတြင္
ေျမဖို႔ေနဟန္တူေသာ ေပါက္တူးကိုင္လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။
တက္ၾကြမႈကင္းစြာျဖင့္ သူေမးၾကည့္ေသာအခါ အဘိုးၾကီးက
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စဥ္းစား၏။ကုန္းထိပ္ ဟိုဘက္အဆင္းမွာေတာ့ ၿခံတစ္ခုႏွစ္ခု ရွိေသးတယ္ကြ၊ အရင္က
သစ္ေတာ၀န္ေထာက္ၾကီး ေနသြားတဲ့အိမ္ေတြ၊ ၿခံနံပါတ္ေတာ့ မသိဘူး၊
နာမည္ ဘယ္သူတဲ့လဲ”
“ခင္ေမစီ တဲ့”
“ေဟ… သူ႔အေဖနာမည္ေကာ”
“မပါဘူးဗ်”
“ဒီနာေတာ့ အဲဒီနာမည္ ငါမသိပါဘူး၊ မင္း ကုန္းထိပ္အဆင္းက အိမ္ေတြ ေမးၾကည့္ကြ”
အဘိုးၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို တစ္ဖက္ၿခံတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ ဤတြင္ ပထမဆံုး သူ စဥ္းစားရသည္မွာ ျပတ္လုတဲတဲ ဖိနပ္အတြက္ျဖစ္ပါသည္။
ေခါင္မွျပတ္လွ်င္ သူ မည္သို႔မွ် စိး၍ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔တြင္ တြယ္ခ်ိတ္၊ ပင္အပ္ စသည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း မပါပါ။ ေနာက္ျပီး မိုးသည္းသည္းတြင္ ဖိနပ္ျပတ္ခံၿပီး လိပ္စာကိုလိုက္ရွာ၍ ေတြ႕သည္ထားဦး၊
မည္သူကမွ် စံျပလုပ္သားဆု ေပးမည္မဟုတ္ပါ။
ထိုစာကို အိတ္ထဲမွာ အေသအခ်ာထည့္သိမ္းျပီးမွ သူျပန္လာခဲ့သည္။ တနလၤာေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ သစ္ေတာလမ္းသို႔ သူ တစ္ေခါက္ျပန္လာေသာအခါ ေနသာေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ေနျပန္၏။
တကယ္ေတာ့ အဘိုးၾကီးေျပာသလိုပင္ ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ သည္ ၄၉၆ ႏွင့္အတူ
ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္၏ တစ္ဖက္အဆင္းတြင္ ရွိေနသည္။ ထိုလမ္းသည္ သစ္ေတာလမ္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကုန္းျမင့္ထိပ္ရွိ ေဆာက္လုပ္ေရး႐ံုးပိုင္ အေဆာက္အအံုမ်ားက ျခားထားေသာအခါ သီးျခားလမ္းတစ္ခုဟု ထင္ရသည္။
ၿခံအမွတ္ကို ၿခံေရွ႕တံခါး၀တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားရမည့္အစား ဟိုးအေ၀းၾကီးက တိုက္နံရံတြင္ ေသးေသးကေလး ေရးထားေသာေၾကာင့္ ၄၇၀ ဟူေသာဂဏန္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရွာယူရသည္။ ၿခံေရွ႕တြင္ ျမင့္မားေသာ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ၾကီး ရွိသည္။ ၿခံ၀င္းက်ယ္ေသာအိမ္ျဖစ္ပါလ်က္ အိမ္ေရွ႕မွာ စာတိုက္ပံုးအေသး သီးသန္႔ တပ္မထားပါ။ ၿခံတံခါး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ အုတ္နံရံတြင္ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ရွာၾကည့္ေသးေသာ္လည္း မေတြ႕ရ။ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း မတပ္လွ်င္လည္း ၾကိဳးတပ္ေခါင္းေလာင္း တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထားဖို႔ေကာင္းသည္။
သူသည္ စာေ၀ငွျခင္းအလုပ္တြင္ နည္းနည္းပါးပါး ေလ့က်င့္ျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၾကိဳဆိုမည့္သူ မရွိေသာ အိမ္တစ္ခုအတြင္းသို႔ အသံျပဳျပီး ၀င္ေရာက္သြားရန္ ၀န္မေလးပါ။ သို႔ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္တြင္ေတာ့
အိမ္၀ိုင္းထဲ၀င္ရန္ တြန္႔ဆုတ္လ်က္ရွိသည္။ ႐ႈပ္ေထြးက်ယ္၀န္းေသာ ျခံၾကီးထဲတြင္ ေခြးဆိုးတစ္ေကာင္မွ် မရွိဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္မည္နည္း။
‘ေခြးကိုက္တတ္သည္’ ဟူေသာ သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္မထားသည့္ အိမ္မ်ားစြာတြင္ ကိုက္တတ္ေသာ ေခြးမ်ား ရွိေနတတ္သည္ မဟုတ္လား။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿခံတံခါးဖြင့္ထားေသာ၊ လူရိပ္လူျခည္ မျမင္ရေသာ၊ ေခြး ရွိမည္ မရွိမည္ မေသခ်ာေသာ၊ တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသာ အိမ္ထဲသို႔ အရဲစြန္႔၍ ၀င္သြားခဲ့သည္။
ျခံထဲတြင္ ျမက္ပင္မ်ားသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ရွည္ျမင့္လွ၏။ လူသြားလမ္းသည္ က်ဥ္းေျမာင္း၍ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ လူသြားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တစ္ခ်ိန္က စီရီကာရံထားခဲ့ဟန္တူေသာ အုတ္ခဲက်ိဳး အပိုင္းအစတို႔ကို
ေတြ႕ရ၏။ အပင္မ်ိဳးစံု ႐ႈပ္ေပြလ်က္ရွိသည္။ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္ က်ိဳးျပတ္လြင့္ခဲ့ဟန္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းေျခာက္ အျပတ္စတို႔သည္ ခ်ံဳပုတ္မ်ားေပၚတြင္ ဟိုတစ္ခု သည္တစ္ခု တင္က်န္ရစ္သည္။ တိုက္အိမ္ကို
ကြယ္ထားလုနီးပါး ျမင့္မားေသာ သရက္ပင္တစ္ပင္သည္ တိုက္ဆင္၀င္တည့္တည့္တြင္ အ႐ုပ္ဆိုးစြာ တည္ရွိေန၏။ သူသည္ အ၀ါေရာင္ပန္းမ်ား ပြင့္ေနေသာ ေျမကပ္ခ်ံဳပင္ကေလးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် မနင္းမိေအာင္ ေက်ာ္လႊား၍ ၀ဲယာရွိ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် မၾကည့္မိေအာာင္ သတိထား၍ ေခြးေဟာင္သံကို နားစြင့္၍ တိုက္အိမ္ဆင္၀င္ေအာက္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သံဆြဲတံခါးသည္
လူတစ္ကိုယ္၀င္ႏိုင္ေအာင္ ဟ,ထားသည္။ အည့္ခန္းတြင္ လူမရွိပါ။ သူသည္ သံဆြဲတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ လႈပ္ယမ္းပစ္လိုက္၏။ ေခြးေဟာင္သံ မၾကားရ။ လူတစ္စံုတစ္ဦး၏ အသံကိုမွ် မၾကားရ။
ျမင္ရသမွ်မွာ ေခါင္းရင္နံရံသို႔ ကပ္လ်က္ ပူးကပ္စြာ ခင္းက်င္းထားေသာ အိုမင္းခိုင္ခံ့သည့္ အည့္ခန္းဆက္တီ ကုလားထိုင္မ်ား၊ ဧည့္ခန္းအလယ္ေကာင္မွာမူ သင္ျဖဴးမ်ား အျပည့္ခင္းထားလ်က္
ေနရာက်ယ္ျပန္႔စြာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသည္။ ကုလားထိုင္မ်ားကို
အျဖဴေရာင္ကုလားထိုင္ဖံုး စြပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဦးေခါင္းမွီသည့္ေနရာတြင္ ညစ္ေထးလ်က္ ရွိၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ႏွင့္ တည့္တည့္ ေနာက္ဘက္က အုတ္နံရံတြင္ ေရာမစာလံုး ဂဏန္းကြက္ တပ္ထားသည့္
အိုေဟာင္းေသာ တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ ခ်ိန္သီးမွာ ေလးပင္စြာ လႊဲယမ္းေန၏။ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျမင္ရေသာ ကၽြန္းသားေလွကားသည္ ေခ်ာမြတ္ေသာ ပြတ္လံုးမ်ား ျခယ္သထားသည့္ လက္ရန္းျဖင့္ ေသသပ္စြာ
လွပလ်က္ရွိ၏။
“မ ခင္ ေမ စီ …”
သူ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚလိုက္ျပီးေနာက္ အိမ္တြင္း တစ္ေနရာဆီမွ တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေၾကြထည္ပစၥည္း တစ္ခုခု လြတ္က်ကြဲသံျဖစ္ပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံေဘးရွိ တံခါးမွ အ၀ါေရာင္ပြင့္႐ိုက္ခန္းဆီးစ လႈပ္ယမ္းသြား၏။ ခန္းဆီးစကို ဖယ္လ်က္
အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ ခင္ေမစီဆိုတာ သူမ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးသည္ လူငယ္လက္ေရးျဖစ္ျပီး ေပးပို႔သူလိပ္စာမွာလည္း လူငယ္နာမည္ျဖစ္သည္။ ထို
နာမည္ကို သူ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ နာမည္သံုးလံုးျဖစ္၏။
“မွတ္ပံုတင္ေခ်ာစာ…. မခင္ေမစီ လက္မွတ္ထိုးယူပါ”
ပိန္လွီေသာ္လည္း သန္မာပံုရေသာ ထိုမိန္းမၾကီးသည္ သူ႔ကို ေငးေမာရင္း ေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူရွိရာ ဧည့္ခန္း၀သို႔ ေလွ်ာက္လာေနခဲ့သည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ စာပို႔လုလင္တစ္ေယာက္ကို
ၾကည့္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားမဟုတ္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားထက္ ပိုသည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားကို ယခုထိ သူ မေမ့ပါ။
“ခင္ေမစီအတြက္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ဘုရား… ဘုရား”
သူက စာလွမ္းေပးေသာ္လည္း မိန္းမၾကီးက စာကိုလွမ္းမယူပါ။ သူမသည္ ႐ုတ္ျခည္း
အင္အားဆုတ္ယုတ္သြားသလို သင္ျဖဴးခင္းထားေသာ သမံတလင္းေပၚသို႔ ယိုင္နဲ႔စြာ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုခဏမွာပင္ သူမမ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား တစ္လိမ့္ခ်င္း က်လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူ
ေတာ္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားျပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ေၾကာင္သြားခဲ့သည္။
သူမသည္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေထာက္ထားေသာ ဒူးေပၚသို႔ တံေတာင္ဆစ္ ေကြးတင္လ်က္ မ်က္ႏွာကို ထိုလက္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လ်က္ရွိသည္။ ထိုပံုစံမွာ စာပို႔သမားမ်ား ျမင္ေနက် အိမ္ရွင္ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ သူသည္ ယူက်ံဳးမရစိတ္ဒုကၡေရာက္ေနသူ
အေဒၚၾကီးကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဤကဲ့သို ့စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈမ်ိဳးကို ေၾကးနန္းစာပို႔သူမ်ားပင္လွ်င္ ႀကံဳရဖူးဟန္ မတူပါ။
“အန္တီ… ေနမေကာင္းဘူးလား”
အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္စြာ ငိုေၾကြးျပီးေနာက္ သူ႔အသံၾကားမွ မိန္းမႀကီးက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ ယခုတိုင္ ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည္ကို သူမ သတိရသြားဟန္တူ၏။ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္း အားတင္းျပင္ဆင္လ်က္
႐ုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေလသည္။ သူ႔အေမးကို သူမ ျပန္မေျဖပါ။ ဘာေမးလိုက္မွန္းပင္ သိဟန္မတူပါ။
“ခင္ေမစီမွ မရွိေတာ့တာကြယ္”
ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာသလို ေရ႐ြတ္၏။ ထို႔ေနာက္ စိုစြတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ မ်က္ရည္မက်ရန္ ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္ကို သူ ေတြ႕ရသည္။
“တစ္ေန႔က ႐ုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာပဲကြဲ႔၊ မေန႔ကမွ သၿဂႋဳဟ္ရတာ၊ သမီးက အခုမွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပဲ ရွိေသးတာေပါ့ လူေလးရယ္”
ျမတ္စြာဘုရား…။
ထိုအခ်ိန္က်မွ ေျခရင္းနံရံဆီမွာ ေထာင္ထားေသာ လက္ေထာက္ခံုတစ္ခုရွိရာသို႔ သူ႔မ်က္စိ ေရာက္သြား၏။
“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ” သူတကယ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“သူ႔ေယာက်္ားဆီက စာ ျဖစ္မွာပါပဲ”
အဘြားၾကီးႏွင့္ စကားေျပာရတာ အစီအစဥ္က်နမႈမရွိပါ။ သူက စာအိတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ ္သူမက စာအိတ္ကို မယူပါ။ အဆိပ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေသာအၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္
ခဏသာၾကည့္ျပီး ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္၏။ အန္တီလက္မွတ္ထိုးယူခ်င္သလားဟု ေမးဖို႔ သူ
၀န္ေလးေနသည္။
“ဘာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြာတာလဲ အန္တီ”
ဟိုတုန္းကေတာ့ ေလာက၀တ္စကားကို လူတစ္ဖက္သား ခံသာေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေသးပါ။ အေဒၚၾကီးကေတာ့ ေမးခြန္းကိုေျဖသည့္ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ေျပာသလိုပံုစံျဖင့္
ညည္းညည္းညဴညဴ ေရရြတ္ေနေလသည္။
“ခါတိုင္းလဲ ဒီ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ပဲ သူ အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္
လုပ္ေနတာပါပဲကြယ္၊ အဲဒီေန႔က်မွ ေဟာဟိုေလွကားရင္းအထိ
အေပၚထပ္ကေန တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားေတာ့တာပဲ၊ ေဟာဟိုနားမွာေပါ့”
သူမက ေလွကားရင္း ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ေနရာဆီသို႔ ေသးေကြးေသာလက္ျဖင့္ ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။
“ဒီခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ သူနဲ႔ အသားက်ျပီးသားပါကြယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမ်ား ငါ့ကို တြဲစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ လက္တစ္ဖက္က လက္ရန္းကိုင္၊ တစ္ဖက္က ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုကိုင္၊ ဒီလိုပဲ ဆင္းေနက်၊
ဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။
“ေမစီမွ မရွိတဲ့ေနာက္ေတာ့ သင္းစာကို ငါက ဘာကိစၥ ယူထားမလဲ”
ထို႔ေနာက္ စာပို႔သမားတစ္ဦး၏ ေဘာင္ကိုေက်ာ္ကာ မေမးသင့္ေသာ ေလာက၀တ္ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္မိ၏။
“မခင္ေမစီ၊ အဲ… ဆံုးသြားတာ သူ႔ခင္ပြန္းကို အေၾကာင္းၾကားေသးလာ အန္တီ”
“မင္းႏွယ္ကြယ္… သူ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ မသိဘူး၊ လင္မယားစိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္သြားကတည္းကပဲ၊ ၾကာ ၾကာလွေပါ့၊ အိမ္ကသမီးကျဖင့္ စာေမွ်ာ္ လူေမွ်ာ္၊ ဘုရား… ဘုရား… ငါ့သမီးေလး
အျဖစ္ဆိုးရွာတယ္၊ သမီးေလး… သမီးေလး…”
႐ူးသြပ္မတတ္ ေဒါသရိပ္ႏွင့္အတူ အံႀကိတ္ရင္း တစ္ခ်က္႐ိႈက္ငင္လိုက္ေသာအခါက်မွ သူ ေမးမိသည္ကို အားနာသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ လမ္းသြားရတာလဲဟု
ဆက္လက္ မစပ္စုျဖစ္ေတာ့ပါ။
သို႔ေသာ္ သူ သိပ္သိခ်င္ေနေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေတာ့ ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္မိေသး၏။
“ဟို … အန္တီ့သမီးဆံုးတာ ေသာၾကာေန႔လားဟင္”
သူမက သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လ်က္ တိုးတိတ္စြာ၊ ျပတ္ေတာက္စြာ ေျဖေလသည္။
“စေနေန႔”
ျမတ္စြာဘုရား…။
မိုးသည္းထန္ေသာ ေသာၾကာေန႔က ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ ကို မေတြ႕ရ၍ ဤတနလၤာေန႔မွ လာေပးရေၾကာင္း အေဒၚၾကီးကို မေျပာျပခဲ့ပါ။ ထို႔ျပင္ ဤအေၾကာင္းကို မည္သူ႔ကိုမွ်လည္း မေျပာျဖစ္ပါ။
သစ္ေတာလမ္းသို႔ သူေရာက္တိုင္း ဤအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္နီးပါးၾကာေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့ရေသာ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ စာပို႔လုလင္ဘ၀ကို သူ ပိုမိုစိတ္၀င္စားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ဤ အလုပ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ၿငီးေငြ႔ စိတ္ပ်က္လြယ္ဟန္ တူပါသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ၊ သူ႔ စာပို႔သမားသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လိပ္စာမသိ၍ျဖစ္ေစ၊ ဖိနပ္သည္းႀကိဳးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ
စာေ၀ ေနာက္က်ျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရေအာင္ သူ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ လိပ္ျပာသန္႔ေအာင္ အၿမဲႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဤတစ္ၾကိမ္သည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္လည္းျဖစ္၍ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာလာေသာအခါ သူ႔မွာ အေလ့အက်င့္ႏွစ္ခု ရလာခဲ့၏။
တစ္ခုမွာ တာ၀န္ခ်ိန္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် သားေရဖိနပ္မစီးဘဲ ရာဘာဖိနပ္ကိုသာ စြဲၿမဲစြာ စီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးရြာသည္ျဖစ္ေစ သူ႔တြင္ တြယ္ခ်ိတ္ သို႔မဟုတ္ ပင္အပ္
စသည့္ အေရးေပၚပစၥည္းမ်ား ရာဘာဖိနပ္အတြက္ အၿမဲေဆာင္ထားတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
facebook ကမူရင္းlink ပါ..
http://www.facebook.com/profile.php?id=1012659542#!/note.php?note_id=176500195723211
စိမ္းလဲ့လဲ့ ညိဳျပာျပာ (၂)
x x ညိဳျပာျပာ x x x လတာျပင့္ေျခရင္း x x x လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္ လိႈင္းသက္ရာ ဆင္း x x x
ဘဘက သီခ်င္းသြားကို နားေထာင္ရင္း မင္းသမီးရုပ္၏ ႀကိဳးတို႔ကို ဆြဲကာ ကႀကိဳး ထြင္ေလသည္။ သူသာ မရေသာ္လည္း ခဏ ခဏ ၾကားဖူးေနက် သီခ်င္းျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ အတြက္ ကႀကိဳး ထြင္တာ မခက္ခဲပါ။ မင္းသမီးသည္ တကယ္ပဲ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးႏွင့္ လြင့္၀ဲေန ေအာင္ ကေတာ့သည္။ ေရစီးသံေလးေတြပင္ ၾကားလာရေအာင္ ကကြက္ေလးက ေရလိႈင္း ေလးေတြလို ျဖစ္ေနသည္။ အဲသည္လို ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဖြင့္ျပၿပီးေသာအခါ ဘဘအတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တိုးလာသည္။ ပန္းပန္လ်က္ပါသည္ ဘဘ သီဆိုျဖစ္သည့္ သီခ်င္းထဲတြင္ ပါ၀င္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ ့မန္က်ည္းရိပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ပထမဆံုး ၾကားရသည္ကေတာ့ စိမ္းလဲ့လဲ့ညိဳျပာပါပဲ။
x x ေနျခည္ကလည္း မထိုးရပါကလား x x ေၾသာ္ ေနျခည္ကလည္း မထိုးရပါကလား x x x တို႔ရြာဂါမာ ျမျမေနတဲ့ ရြာရြာရြာ x x x
ဘဘမွာ သားသမီးေတြ ရွိသည္။ သားသမီးေတြက သူတို႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္ သူတို႔ ရုန္းကန္ ရွာေဖြေနရသည္မို႔ မိအိုဘအိုတို႔ကို မေကၽြးေမြးႏိုင္။ ဘဘက သူႏွင့္ သူ႔ဇနီး အ တြက္ စားေသာက္စရိတ္ကို အခုလိုပဲ နယ္လွည့္ၿပီး ေျမ၀ိုင္းရုပ္ေသးေလး ကျပရင္းျဖင့္ ရွာ ေဖြရသည္။ အေမႀကီးက အိပ္ရာထဲ လဲေနသည္။ ေဆးဖိုး၀ါးခကိုလည္း ဒီေငြထဲကပဲ ဖဲ့ရ သည္။ ဒါကို သိၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္မက ဘဘအတြက္ သာမက အေမႀကီးအတြက္ပါ ေဆး ဖိုးအျဖစ္ ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ကို အပတ္စဥ္ ထည့္ထည့္ ေပးရပါသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမႀကီး ကြယ္လြန္သြားသည္။ ကြယ္လြန္သူအတြက္ သၿဂႋဳဟ္ စရိတ္ လိုသည္။ ဆြမ္းေကၽြးစရိတ္ လိုသည္။ ဘဘက ကၽြန္မဆီသို႔ပဲ ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္မဆီက ေငြကို သည္အတိုင္း မေခ်းခ်င္ပါတဲ့။ သူ႔ ယမင္းရုပ္ေလးကို အေပါင္ သေဘာ ထားၿပီး ယူလိုက္ပါ။ ကၽြန္မက သူ႔ကို ေငြေခ်းပါတဲ့။
ကၽြန္မ ယမင္းရုပ္ေလးကို သေဘာက်တာေတာ့ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယမင္းရုပ္ ေလးသည္ ဘဘႏွင့္အတူ ရွိေနမွ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားကျပႏုိင္တာ။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ ယမင္းရုပ္ဟာ အရုပ္တစ္ရုပ္ မွ်သာပဲ။ ဘာမွ မပို။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေငြကိုသာ ေပးလိုက္ မည္။ အရုပ္ကို မယူခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘဘက အရုပ္ကို ဇြတ္ထားပစ္ခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းမွာ အရုပ္ေလးကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ျပန္သြားေသာ ဘဘသည္ အိုမင္း လွပါပေကာဟု ကၽြန္မ အဲသည္ေတာ့မွ ေတြးမိသည္။ သူ၏ ပူပင္ေသာက မ်ားသည့္ မ်က္ လံုးတို႔သည္ အရုပ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏုိင္မွန္း ကၽြန္မသိပါသည္။ ဒီအရုပ္ မပါဘဲ သူ ဘယ္လို ေငြရွာမလဲ။
“ဘဘ”
ၿခံျပင္သို႔ ေရာက္သြားေသာ ဘဘကို ကၽြန္မ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူ လွည့္ၾကည့္သည္။
“စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ရွိတဲ့အခါ ဒီအရုပ္ေလး လာယူၿပီး အရင္ကလို ရြာထဲ လွည့္ ကဦးေနာ္ လာယူေနာ္”
ဘဘ ေခါင္းခါသည္။
“မဟုတ္ဘူးေလ ကၿပီးရင္ ညေနမွာ ကၽြန္မအိမ္မွာ ျပန္ထားခ်င္ ထားခဲ့ေပါ့”
ဘဘက ေခါင္းညိတ္သည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာ သြားခဲ့သည္။ မရမ္းကြက္က်ဲ က်ဲ ပုဆိုးတုိတိုျဖင့္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ခပ္ေလးေလး ထြက္ခြာသြားေသာ အဘိုးႀကီးသည္ သူ႔ ဇနီးသည္၏ အသုဘအတြက္ စိတ္ေစာေနဟန္ရွိသည္။ ေနာက္သို႔ လွည့္မၾကည့္ ေတာ့ေပ။
ေနာက္ေန႔ ဘဘ မလာပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ ဘဘ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။
ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္က ကေလးေတြက ကၽြန္မ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲသို႔ တံခါးသံတိုင္မ်ား ၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္မကို ျမင္လွ်င္ ရုပ္ေသးကမွာလားဟု ေမးတတ္ၾက သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းယမ္းျပကာ သူတို႔အား အိမ္ျပန္ခိုင္းရပါသည္။
“ဘဘလာရင္ မင္းတို ့ ၾကားရမွာပါ။ ျပန္ျပန္ အိမ္ျပန္ၾက”
ယမင္းရုပ္ေလးသည္ ဘဘ မလာသည့္အခါ အသံုးမ၀င္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဧည့္ ခန္းမွာ အလွျပ အရုပ္ေလးထက္ မပိုေပ။ ကၽြန္မ ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕က ထိုအရုပ္ကို ခ်ီးမြမ္းၾက သည္။ လက္ရာ ေျမာက္လြန္းလို႔တဲ့။ အရုပ္၏ မ်ားျပားလွစြာေသာ ႀကိဳးေတြကိုလည္း အံ့ၾသ ၾကသည္။ သူတို႔ ဒီေလာက္ႀကိဳးမ်ားသည့္ အရုပ္ကို မေတြ႕ဖူးပါတဲ့။ ဟုတ္ပါသည္။ ယမင္း ရုပ္ေလးမွာ ႀကိဳးေပါင္း ၃၆ ႀကိဳး ပါပါသည္။ ဒီေလာက္ႀကိဳးေတြ အမ်ားႀကီးမို႔လည္း သူက တာက လူတစ္ေယာက္ ကတာႏွင့္ တူေနတာ ျဖစ္ရမည္။ ႀကိဳးမ်ားသည့္အခါ လႈပ္ရွားမႈ လည္း စံုတာကိုး။ ထိုႀကိဳးေလးမ်ားကို ဟိုလူက ကိုင္ၾကည့္ ဒီလူက ကိုင္ၾကည့္ ေရၾကည့္ လုပ္သည့္အခါ ကၽြန္မ တားျမစ္ယူရသည္။
“မလုပ္နဲ႔။ ႀကိဳးေလးေတြက ၾကာလွၿပီး ေဆြးေနၿပီ။ ျပတ္သြားရင္ သူ အကရ ခက္ ေနလိမ့္မယ္။ မကိုင္ပါနဲ႔”
ယမင္းရုပ္ေလးသည္ ေန႔ေရာ ညပါ ဆိုဖာေထာင့္ေလးမွာ ထိုင္လ်က္။ ပထမေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္ပါးေလးေတြက ပန္းႏုေရာင္ နီေထြးေထြးေလး ၿပံဳးၿပံဳးေလး။ ရက္ေတြ လေတြ ၾကာသည့္တိုင္ ဘဘ ေရာက္မလာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေနရခက္လာၿပီး သူလည္း မ်က္ႏွာ အိုအိုလာသည္။ ကၽြန္မ တီဗီြပိတ္ၿပီး အေပၚထပ္တက္ဖို႔ ျပင္သည့္အခါ သူက ဆုိ ဖာမွာ ငုတ္တုတ္ေလး က်န္ခဲ့ရမွာမို႔ ကၽြန္မ သူ႔ကို အၿမဲႏႈတ္ဆက္မိသည္။
“ယမင္း မမ သြားအိပ္မယ္ေနာ္။ ညည္းလည္း အိပ္ေတာ့”
ၾကာေတာ့ ယမင္းရုပ္ေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္ အေဖာ္ျဖစ္လာသည္။ အိမ္အျပင္ ကေန ျပန္လာလို႔ အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အရုပ္ေလးဆီ အရင္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္မိ သည္။ သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရမွပဲ အေမာေျပရသည္။ သူ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ထိုင္ေနပံုက ႏြဲ႕ေႏွာင္း ေျပ ျပစ္လြန္းသျဖင့္ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ မင္းသမီးေလးက်ေနတာပဲ။ ေအးေပါ့ သူ ေမွ်ာ္ေနမွာ ေပါ့။ ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္တာ မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ သူ႔အဘကို ေမွ်ာ္မွာေပါ့။ သူ႔အဘ လက္ ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္သာ သူက အသက္၀င္ရသူ မဟုတ္လား။
ထိုအရုပ္ေလးကို ေမာင့္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က အိမ္လာလည္ရင္း ေတြ႕သြား သည့္အခါ ၀ယ္လိုသည္ဟု ေမာင္ကတစ္ဆင့္ ေတာင္းဆိုလာသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားပါသည္။
“ဒါ ႏြယ္တို႔အပိုင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ပိုင္ရွင္ရွိတယ္ေလ။ ပိုင္ရွင္လာရင္ ျပန္ေပးရ မွာ။ ႏြယ္တို႔က ထိန္းသိမ္းေပးထားတာ။ ေမာင္ အဲလို ျငင္းလိုက္ပါလား။ ေနာက္ကို ၀ယ္ စကား မေျပာပါနဲ႔လို ့”
“ဟုတ္ပါၿပီ ေမာင္ကလည္း သူ ၀ယ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတာပါ”
“ေမာင္ ႏြယ့္ကို တကယ္နားမလည္ပါဘူး”
“ေဟာဗ်ာ”
ေမာင္ကေတာ့ အသာ ၿပံဳးရယ္ေလသည္။
“နားလည္ပါတယ္၊ ႏြယ္က အရုပ္ေလးကို ခ်စ္တယ္”
ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ဘယ္လို ရွင္းျပရမွန္း မသိ။
တစ္ညမွာေတာ့ ေမာင့္ကို ရွင္းျပဖို႔ အခြင့္အေရးကို ကၽြန္မ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ရွင္းျပဖို ့မလိုေတာ့ဘူးဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။
ထိုည ကၽြန္မ အိပ္ရာကေန ႏုိးလာသည္။ ေအာက္ထပ္က အသံတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘာသံရယ္ဟု မသဲကြဲေသာ္လည္း သီခ်င္းသံလိုလို ညည္းသံလိုလို ဂီတဆန္ သည့္ သံရွည္တစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မ တီဗြီကို မပိတ္ခဲ့မိလို႔မ်ားလားဟု ေတြးမိလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္က တီဗြီလာခ်ိန္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ။ ကၽြန္မ ညက ဗီဒီယိုလည္း မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းသံလိုလို ဂီတသံလိုလို။ ကၽြန္မ စိတ္ရႈတ္ ေထြးစြာျဖင့္ပင္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ ဘုရားခန္းဆီမွ ျပာလဲ့လဲ့ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ေလးသာ ထြန္းလ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္မ ေလွခါး ေအာက္ဆံုး ထစ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဂီတသံက ကၽြန္မတို႔အိမ္က မဟုတ္ဘူးဟု ေတြးမိသည္။ တကယ့္ အသံသဲ့သဲ့ေလး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္အိမ္ကမ်ား ဂီတကို နားေထာင္ေနပါလိမ့္။ သို႔ ေသာ္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကေတာ့ ယမင္းရုပ္ေလး ျဖစ္သည္။ ဘုရား ဘုရား ဘယ္လိုက ဘယ္ လို သူေနရာ ေျပာင္းေနခဲ့ပါလိမ့္။ သူ႔ကို ဘယ္သူက ေနရာ ေရႊ႕လိုက္တာလဲ။
သူ အသက္၀င္ ေနခဲ့သလား။
သူသည္ ခါတုိင္းလို ကၽြန္မ ထိုင္ေနက် တစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာ၏ ေထာင့္ေလးမွာ ထိုင္မေနဘဲ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာေပၚမွာ။ ေျခဆင္းလဲလူ ထိုင္ေနလိုက္တာမွ ဆိုဖာ လက္တင္ကို ေခါင္းမွီလ်က္ ေမာ့ေမာ့ေလး။ သဥၥာလီေညာင္ေစာင္းမွာ မင္းသားကို ေမွ်ာ္ေန သည့္ မင္းသမီးေလး၏ ဟန္မ်ိဳး။
ကၽြန္မ ဖန္ေခ်ာင္းမီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
“ယမင္း”
“ယမင္းကို ဒီေနရာ ဘယ္သူ ေရႊ႕ထားတာလဲ”
ကၽြန္မရင္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လ်က္က သူ႔ကို အသာတို႔ထိ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မ ေၾကာက္လန္႔သလို သူလႈပ္ရွားမလာပါ။ ဘာမွလည္း အရိပ္အေယာင္ မျပပါ။ သူ႔လက္ေလး ေတြ ေျခေထာက္ေလးေတြက အရင္ထက္ပိုၿပီး ေပ်ာ့ဖတ္ႏြမ္းနယ္ ေနသလိုပဲ။ မ်က္လံုး ေလးကေတာ့ ဟိုတုန္းကထက္ ပိုၿပီး ေတာက္ပေနသလားလို႔။ ေနပါဦး ယမင္းရုပ္၏ ႏႈတ္ ခမ္းက စိုလက္ေနလိုက္တာ။ တကယ့္ လူႏႈတ္ခမ္းလို ပါပဲလား။
“ႏြယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ေလွခါးမွ ေမာင္ဆင္းလာသည္။
“ယမင္းရုပ္ေလး အေနအထား ပ်က္ေနတယ္။ ေမာင္မ်ား ေရႊ႕ထားသလား”
ေမာင္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး ကၽြန္မအနားသို ့ တိုးကပ္လာသည္။
“ႏြယ့္ရုပ္ေသးရုပ္ကို ေမာင္က ဘာျဖစ္လို႔ ကိုင္ရမွာလဲ”
ေမာင့္အသံက ခပ္ဆတ္ဆတ္။
“ေအးေလ။ ဒီအိမ္မွာ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ ေမာင္ ေနရာ မေရႊ႕ ရင္ ယမင္းရုပ္ သူ ့ဟာသူ အသက္၀င္ လာတာလား”
“ႏြယ္ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ထင္တယ္။ ႏြယ့္စကားေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ သြားသြား ျပန္ အိပ္ခ်ည္”
ယမင္းရုပ္ေလးကို သူ႔ေနရာမွာသူ ျပန္ခ်ေပးဖို႔ ေမာင္ကပဲ ေပြ႔ယူလိုက္သည္။ ေမာင္ ေပြ႕ယူေနပံုက ယမင္းရုပ္ တစ္ရုပ္ကို ေပြ႕တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ကို ေပြ႕သလိုမ်ိဳးပဲဟု ကၽြန္မ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေမာင္ ကၽြန္မကို ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုး ေပြ႕ခ်ီခဲ့ပါလိမ့္။ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ တစ္ခါက ေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး တီဗြီ ၾကည့္ရာကေန မထေတာ့ဘဲ ဆိုဖာမွာပဲ ေခြေခါက္ၿပီး အိပ္ေနလို ့ ေမာင္ တိတ္တိတ္ေလး လာေပြ႕ခ်ီလိုက္တာ။ အဲဒါ ဘယ္တုန္းကလဲ။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္က ထင္သည္။ ၾကာခဲ့ၿပီ ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေလွခါးေပၚ တက္သည့္အခါ ကၽြန္မ တကယ္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ ဟန္ ေဆာင္ၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ လုိက္မသြားခဲ့ရက္လို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ မ်က္ ေစာင္းျဖင့္ အိမ္ေပၚသို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တက္လာခဲ့တာ အဲဒါ ေမာင္ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ေပါ့။ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး တက္ရမွာ သနားလို႔ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနလိုက္ရမွာေနာ္။
“ေမာင္ မလုပ္နဲ႔။ ႏြယ္ လုပ္မယ္”
ေမာင္က ယမင္းရုပ္ကို ေပြ႕ၿပီး ေနရာေရႊ႕လိုက္ ၿပီးၿပီ။ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ရက္ေလး တင္လိုက္ ၿပီးၿပီ။
“ေမာင္ ဖယ္”
ေမာင့္ကို ေဘးသို႔ အသာတြန္းလိုက္ၿပီး နဂိုပံုစံအတိုင္း ဆိုဖာလက္တင္ေပၚ တံ ေတာင္ဆစ္ တင္ခုိင္းလ်က္ ခပ္မွီမွီေလး ထုိင္ခိုင္း လိုက္ပါသည္။ ယမင္းရုပ္တို႔သည္ အ သက္၀င္ တတ္သလား။ ေရွးေရွးကေတာ့ အရုပ္ေလးေတြကို ထုဆစ္ၿပီးလွ်င္ လမိုင္းနတ္ကို ကန္ေတာ့ပြဲ အစံုျဖင့္ တင္ၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ အသက္သြင္းတာ ဆိုပဲ။ ယမင္းရုပ္ေလး လည္း အသက္သြင္းၿပီးသား ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္သာ ကေျခသည္ေလးတမွ် ယိမ္းႏြဲ႕ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ကေနလိုက္တာ ပ၀ါစေလးမ်ား ထဘီစေလးမ်ား ၀ဲပ်ံလြင့္ေနသည္ အထိ ကေနလိုက္တာမ်ား ၾကည့္လို႔ မ၀ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့တာမဟုတ္လား။
ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္အတူ အေပၚသို႔ ျပန္တက္ဖို႔ ေလွခါးဆီ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့စဥ္တြင္ ယမင္းရုပ္ေလးကို ေမာင္ ေလွခါးကေန လွမ္းၾကည့္မွာလား လွမ္းမၾကည့္ဘူးလား ဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တိတ္တိတ္ ေလာင္းေၾကး ထပ္ေနခဲ့မိသည္။
“ေမာင္ အရင္တက္”
ေမာင္က ယမင္းရုပ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ ၏။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခါးသက္စြာ ေအးစက္သြားပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က စၿပီး ယမင္းရုပ္ေလးကို ညမွာ ေအာက္ထပ္မွာ ထားခဲ့ရတာကိုပင္ စိတ္ မခ်သလို ျဖစ္လာသည္။
တစ္ခုေသာ ညေန ေမာင္ အျပင္က ျပန္လာေတာ့ ေက်ာက္ေလးေတြ စီထားသည့္ ေငြျခည္ထိုး ပ၀ါျဖဴေလးတစ္ထည္ ပါလာသည္။ ပထမေတာ့ ကြ်န္မဖို႔ ထင္လိုက္မိသည္။
“ဟယ္ လွလိုက္တဲ့ ပ၀ါေလးပါလား။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မ ပြဲတက္ရင္ အဲဒီလို ေတာက္ေတာက္ပပေတြ ၀တ္မွ မ၀တ္တတ္တာ”
“ေမာင္ သိပါတယ္။ ဒါက ႏြယ့္အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ယမင္းရုပ္ေလး အတြက္”
ကၽြန္မ ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားကို မယံုခ်င္။ ယမင္းရုပ္ အတြက္တဲ့လား။
“သူ႔ပ၀ါေလးက နည္းနည္း စုတ္ေနၿပီေလ ႏြယ္ရဲ႕”
ယမင္းရုပ္ေလးကို ေမာင္က ပ၀ါသစ္ေလး ၿခံဳေပးေနသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ ကြ်န္မ အတြက္ နာက်င္ဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္သည္။ ဘုရားေရ။ ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒါ အရုပ္တစ္ခု ေလ။ ငါ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ အရုပ္ေလ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မႏွလံုးသားဆီမွ ဘာျဖစ္လို႔ ပူေလာင္ လာခဲ့ရပါလိမ့္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာင့္မ်က္လံုးမွာ ႏူးညံ့သည့္ ၾကင္နာရိပ္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးကို ကၽြန္မ အလြတ္ရေနၿပီ။ အဲသည္ အၾကင္နာ ရိပ္ျဖင့္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခဲ့ပါလိမ့္။ ကၽြန္မစဥ္းစားလို ့မရ။
ကၽြန္မ ခ်ာခနဲ လွည့္မထြက္သြားခင္ မ်က္စိေထာင့္မွ ေမာင့္ အၿပံဳးလဲ့လဲ့ကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ရူးေနၿပီ။
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ရူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ ရူးတာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယမင္းရုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ရမည္။
ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သည္မနက္ ေမာင္ အလုပ္သြားေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ လႈပ္ရွားဖို႔ အေကာင္း ဆံုးပဲဟု တြက္သည္။ လုပ္ေကာင္းလား မလုပ္ေကာင္းလား ကၽြန္မ မသိ။ ယမင္းရုပ္ေလး ကို ကၽြန္မ စာအုပ္ေတြ ထည့္သည့္ ဘီဒိုရွိရာသို႔ ေပြ႕ခ်ီေခၚလာခဲ့သည္။ စာအုပ္ဘီဒိုထဲမွာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီးမို႔ သူ႔အတြက္ ေနရာက်ယ္က်ယ္မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သလိုပင္ သူ႔ ကိုယ္ကို ေခါက္ခ်ိဳးကာ မဆန္႔ဆန္႔ေအာင္ ေခြေခါက္ထည့္လိုက္ရသည္။
ညည္း အဲဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့။ အဘကို ျပန္ေပးခ်င္လို႔ ညည္းကို ဘယ္အရုပ္ဆုိင္မွ မပို႔ မေရာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကစၿပီး ညည္းေနရာက ဒီေနရာပဲ ၾကား လား။
ထို႔ေနာက္ ဘီဒိုေသာ့ကို ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း ကိုင္သည့္ စားပြဲအံဆြဲထဲမွာ ထည့္ၿပီး ေသာ့ ထပ္ခတ္လိုက္သည္။ လံုၿခံဳသြားၿပီ။
ညေန ေမာင္ျပန္လာလို႔ ယမင္းရုပ္ကို မေတြ႕လွ်င္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေမးျမန္းမွာ လား။ မေမးဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မလား။ ေလာင္းေၾကး ထပ္ရဦးမလား။ အို ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ ေမာင္ ေမးလာခဲ့လွ်င္လည္း အဘိုးႀကီး ျပန္လာယူသြားၿပီဟု ေျဖလိုက္ရံုပါပဲ။ အဲဒီအ ခ်ိန္မွာ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေဖ်ာ့ မွိန္သြားမလား။ သို႔မဟုတ္ ခါးသက္မႈ အရိပ္အ ေယာင္ကို ေတြ႕ရမလား။ သို႔မဟုတ္ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ကၽြန္မကို ခါတုိင္းလိုပဲ ဖက္ေပြ႕ လိုက္တာလည္း ျဖစ္လာႏိုင္တာပဲ။
ကၽြန္မ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ရႈိက္ကာ ၿပံဳးလိုက္မိပါသည္။
ဂ်ဴး
(၂၆ႏွစ္ၿပည့္ ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၃၀၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၁)
ဘဘက သီခ်င္းသြားကို နားေထာင္ရင္း မင္းသမီးရုပ္၏ ႀကိဳးတို႔ကို ဆြဲကာ ကႀကိဳး ထြင္ေလသည္။ သူသာ မရေသာ္လည္း ခဏ ခဏ ၾကားဖူးေနက် သီခ်င္းျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ အတြက္ ကႀကိဳး ထြင္တာ မခက္ခဲပါ။ မင္းသမီးသည္ တကယ္ပဲ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးႏွင့္ လြင့္၀ဲေန ေအာင္ ကေတာ့သည္။ ေရစီးသံေလးေတြပင္ ၾကားလာရေအာင္ ကကြက္ေလးက ေရလိႈင္း ေလးေတြလို ျဖစ္ေနသည္။ အဲသည္လို ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဖြင့္ျပၿပီးေသာအခါ ဘဘအတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တိုးလာသည္။ ပန္းပန္လ်က္ပါသည္ ဘဘ သီဆိုျဖစ္သည့္ သီခ်င္းထဲတြင္ ပါ၀င္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ ့မန္က်ည္းရိပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ပထမဆံုး ၾကားရသည္ကေတာ့ စိမ္းလဲ့လဲ့ညိဳျပာပါပဲ။
x x ေနျခည္ကလည္း မထိုးရပါကလား x x ေၾသာ္ ေနျခည္ကလည္း မထိုးရပါကလား x x x တို႔ရြာဂါမာ ျမျမေနတဲ့ ရြာရြာရြာ x x x
ဘဘမွာ သားသမီးေတြ ရွိသည္။ သားသမီးေတြက သူတို႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္ သူတို႔ ရုန္းကန္ ရွာေဖြေနရသည္မို႔ မိအိုဘအိုတို႔ကို မေကၽြးေမြးႏိုင္။ ဘဘက သူႏွင့္ သူ႔ဇနီး အ တြက္ စားေသာက္စရိတ္ကို အခုလိုပဲ နယ္လွည့္ၿပီး ေျမ၀ိုင္းရုပ္ေသးေလး ကျပရင္းျဖင့္ ရွာ ေဖြရသည္။ အေမႀကီးက အိပ္ရာထဲ လဲေနသည္။ ေဆးဖိုး၀ါးခကိုလည္း ဒီေငြထဲကပဲ ဖဲ့ရ သည္။ ဒါကို သိၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္မက ဘဘအတြက္ သာမက အေမႀကီးအတြက္ပါ ေဆး ဖိုးအျဖစ္ ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ကို အပတ္စဥ္ ထည့္ထည့္ ေပးရပါသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမႀကီး ကြယ္လြန္သြားသည္။ ကြယ္လြန္သူအတြက္ သၿဂႋဳဟ္ စရိတ္ လိုသည္။ ဆြမ္းေကၽြးစရိတ္ လိုသည္။ ဘဘက ကၽြန္မဆီသို႔ပဲ ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္မဆီက ေငြကို သည္အတိုင္း မေခ်းခ်င္ပါတဲ့။ သူ႔ ယမင္းရုပ္ေလးကို အေပါင္ သေဘာ ထားၿပီး ယူလိုက္ပါ။ ကၽြန္မက သူ႔ကို ေငြေခ်းပါတဲ့။
ကၽြန္မ ယမင္းရုပ္ေလးကို သေဘာက်တာေတာ့ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယမင္းရုပ္ ေလးသည္ ဘဘႏွင့္အတူ ရွိေနမွ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားကျပႏုိင္တာ။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ ယမင္းရုပ္ဟာ အရုပ္တစ္ရုပ္ မွ်သာပဲ။ ဘာမွ မပို။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေငြကိုသာ ေပးလိုက္ မည္။ အရုပ္ကို မယူခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘဘက အရုပ္ကို ဇြတ္ထားပစ္ခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းမွာ အရုပ္ေလးကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ျပန္သြားေသာ ဘဘသည္ အိုမင္း လွပါပေကာဟု ကၽြန္မ အဲသည္ေတာ့မွ ေတြးမိသည္။ သူ၏ ပူပင္ေသာက မ်ားသည့္ မ်က္ လံုးတို႔သည္ အရုပ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏုိင္မွန္း ကၽြန္မသိပါသည္။ ဒီအရုပ္ မပါဘဲ သူ ဘယ္လို ေငြရွာမလဲ။
“ဘဘ”
ၿခံျပင္သို႔ ေရာက္သြားေသာ ဘဘကို ကၽြန္မ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူ လွည့္ၾကည့္သည္။
“စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ရွိတဲ့အခါ ဒီအရုပ္ေလး လာယူၿပီး အရင္ကလို ရြာထဲ လွည့္ ကဦးေနာ္ လာယူေနာ္”
ဘဘ ေခါင္းခါသည္။
“မဟုတ္ဘူးေလ ကၿပီးရင္ ညေနမွာ ကၽြန္မအိမ္မွာ ျပန္ထားခ်င္ ထားခဲ့ေပါ့”
ဘဘက ေခါင္းညိတ္သည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာ သြားခဲ့သည္။ မရမ္းကြက္က်ဲ က်ဲ ပုဆိုးတုိတိုျဖင့္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ခပ္ေလးေလး ထြက္ခြာသြားေသာ အဘိုးႀကီးသည္ သူ႔ ဇနီးသည္၏ အသုဘအတြက္ စိတ္ေစာေနဟန္ရွိသည္။ ေနာက္သို႔ လွည့္မၾကည့္ ေတာ့ေပ။
ေနာက္ေန႔ ဘဘ မလာပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ ဘဘ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။
ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္က ကေလးေတြက ကၽြန္မ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲသို႔ တံခါးသံတိုင္မ်ား ၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္မကို ျမင္လွ်င္ ရုပ္ေသးကမွာလားဟု ေမးတတ္ၾက သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းယမ္းျပကာ သူတို႔အား အိမ္ျပန္ခိုင္းရပါသည္။
“ဘဘလာရင္ မင္းတို ့ ၾကားရမွာပါ။ ျပန္ျပန္ အိမ္ျပန္ၾက”
ယမင္းရုပ္ေလးသည္ ဘဘ မလာသည့္အခါ အသံုးမ၀င္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဧည့္ ခန္းမွာ အလွျပ အရုပ္ေလးထက္ မပိုေပ။ ကၽြန္မ ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕က ထိုအရုပ္ကို ခ်ီးမြမ္းၾက သည္။ လက္ရာ ေျမာက္လြန္းလို႔တဲ့။ အရုပ္၏ မ်ားျပားလွစြာေသာ ႀကိဳးေတြကိုလည္း အံ့ၾသ ၾကသည္။ သူတို႔ ဒီေလာက္ႀကိဳးမ်ားသည့္ အရုပ္ကို မေတြ႕ဖူးပါတဲ့။ ဟုတ္ပါသည္။ ယမင္း ရုပ္ေလးမွာ ႀကိဳးေပါင္း ၃၆ ႀကိဳး ပါပါသည္။ ဒီေလာက္ႀကိဳးေတြ အမ်ားႀကီးမို႔လည္း သူက တာက လူတစ္ေယာက္ ကတာႏွင့္ တူေနတာ ျဖစ္ရမည္။ ႀကိဳးမ်ားသည့္အခါ လႈပ္ရွားမႈ လည္း စံုတာကိုး။ ထိုႀကိဳးေလးမ်ားကို ဟိုလူက ကိုင္ၾကည့္ ဒီလူက ကိုင္ၾကည့္ ေရၾကည့္ လုပ္သည့္အခါ ကၽြန္မ တားျမစ္ယူရသည္။
“မလုပ္နဲ႔။ ႀကိဳးေလးေတြက ၾကာလွၿပီး ေဆြးေနၿပီ။ ျပတ္သြားရင္ သူ အကရ ခက္ ေနလိမ့္မယ္။ မကိုင္ပါနဲ႔”
ယမင္းရုပ္ေလးသည္ ေန႔ေရာ ညပါ ဆိုဖာေထာင့္ေလးမွာ ထိုင္လ်က္။ ပထမေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္ပါးေလးေတြက ပန္းႏုေရာင္ နီေထြးေထြးေလး ၿပံဳးၿပံဳးေလး။ ရက္ေတြ လေတြ ၾကာသည့္တိုင္ ဘဘ ေရာက္မလာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေနရခက္လာၿပီး သူလည္း မ်က္ႏွာ အိုအိုလာသည္။ ကၽြန္မ တီဗီြပိတ္ၿပီး အေပၚထပ္တက္ဖို႔ ျပင္သည့္အခါ သူက ဆုိ ဖာမွာ ငုတ္တုတ္ေလး က်န္ခဲ့ရမွာမို႔ ကၽြန္မ သူ႔ကို အၿမဲႏႈတ္ဆက္မိသည္။
“ယမင္း မမ သြားအိပ္မယ္ေနာ္။ ညည္းလည္း အိပ္ေတာ့”
ၾကာေတာ့ ယမင္းရုပ္ေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္ အေဖာ္ျဖစ္လာသည္။ အိမ္အျပင္ ကေန ျပန္လာလို႔ အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အရုပ္ေလးဆီ အရင္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္မိ သည္။ သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရမွပဲ အေမာေျပရသည္။ သူ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ထိုင္ေနပံုက ႏြဲ႕ေႏွာင္း ေျပ ျပစ္လြန္းသျဖင့္ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ မင္းသမီးေလးက်ေနတာပဲ။ ေအးေပါ့ သူ ေမွ်ာ္ေနမွာ ေပါ့။ ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္တာ မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ သူ႔အဘကို ေမွ်ာ္မွာေပါ့။ သူ႔အဘ လက္ ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္သာ သူက အသက္၀င္ရသူ မဟုတ္လား။
ထိုအရုပ္ေလးကို ေမာင့္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က အိမ္လာလည္ရင္း ေတြ႕သြား သည့္အခါ ၀ယ္လိုသည္ဟု ေမာင္ကတစ္ဆင့္ ေတာင္းဆိုလာသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားပါသည္။
“ဒါ ႏြယ္တို႔အပိုင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ပိုင္ရွင္ရွိတယ္ေလ။ ပိုင္ရွင္လာရင္ ျပန္ေပးရ မွာ။ ႏြယ္တို႔က ထိန္းသိမ္းေပးထားတာ။ ေမာင္ အဲလို ျငင္းလိုက္ပါလား။ ေနာက္ကို ၀ယ္ စကား မေျပာပါနဲ႔လို ့”
“ဟုတ္ပါၿပီ ေမာင္ကလည္း သူ ၀ယ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတာပါ”
“ေမာင္ ႏြယ့္ကို တကယ္နားမလည္ပါဘူး”
“ေဟာဗ်ာ”
ေမာင္ကေတာ့ အသာ ၿပံဳးရယ္ေလသည္။
“နားလည္ပါတယ္၊ ႏြယ္က အရုပ္ေလးကို ခ်စ္တယ္”
ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ဘယ္လို ရွင္းျပရမွန္း မသိ။
တစ္ညမွာေတာ့ ေမာင့္ကို ရွင္းျပဖို႔ အခြင့္အေရးကို ကၽြန္မ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ရွင္းျပဖို ့မလိုေတာ့ဘူးဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။
ထိုည ကၽြန္မ အိပ္ရာကေန ႏုိးလာသည္။ ေအာက္ထပ္က အသံတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘာသံရယ္ဟု မသဲကြဲေသာ္လည္း သီခ်င္းသံလိုလို ညည္းသံလိုလို ဂီတဆန္ သည့္ သံရွည္တစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မ တီဗြီကို မပိတ္ခဲ့မိလို႔မ်ားလားဟု ေတြးမိလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္က တီဗြီလာခ်ိန္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ။ ကၽြန္မ ညက ဗီဒီယိုလည္း မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းသံလိုလို ဂီတသံလိုလို။ ကၽြန္မ စိတ္ရႈတ္ ေထြးစြာျဖင့္ပင္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ ဘုရားခန္းဆီမွ ျပာလဲ့လဲ့ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ေလးသာ ထြန္းလ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္မ ေလွခါး ေအာက္ဆံုး ထစ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဂီတသံက ကၽြန္မတို႔အိမ္က မဟုတ္ဘူးဟု ေတြးမိသည္။ တကယ့္ အသံသဲ့သဲ့ေလး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္အိမ္ကမ်ား ဂီတကို နားေထာင္ေနပါလိမ့္။ သို႔ ေသာ္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကေတာ့ ယမင္းရုပ္ေလး ျဖစ္သည္။ ဘုရား ဘုရား ဘယ္လိုက ဘယ္ လို သူေနရာ ေျပာင္းေနခဲ့ပါလိမ့္။ သူ႔ကို ဘယ္သူက ေနရာ ေရႊ႕လိုက္တာလဲ။
သူ အသက္၀င္ ေနခဲ့သလား။
သူသည္ ခါတုိင္းလို ကၽြန္မ ထိုင္ေနက် တစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာ၏ ေထာင့္ေလးမွာ ထိုင္မေနဘဲ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာေပၚမွာ။ ေျခဆင္းလဲလူ ထိုင္ေနလိုက္တာမွ ဆိုဖာ လက္တင္ကို ေခါင္းမွီလ်က္ ေမာ့ေမာ့ေလး။ သဥၥာလီေညာင္ေစာင္းမွာ မင္းသားကို ေမွ်ာ္ေန သည့္ မင္းသမီးေလး၏ ဟန္မ်ိဳး။
ကၽြန္မ ဖန္ေခ်ာင္းမီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
“ယမင္း”
“ယမင္းကို ဒီေနရာ ဘယ္သူ ေရႊ႕ထားတာလဲ”
ကၽြန္မရင္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လ်က္က သူ႔ကို အသာတို႔ထိ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မ ေၾကာက္လန္႔သလို သူလႈပ္ရွားမလာပါ။ ဘာမွလည္း အရိပ္အေယာင္ မျပပါ။ သူ႔လက္ေလး ေတြ ေျခေထာက္ေလးေတြက အရင္ထက္ပိုၿပီး ေပ်ာ့ဖတ္ႏြမ္းနယ္ ေနသလိုပဲ။ မ်က္လံုး ေလးကေတာ့ ဟိုတုန္းကထက္ ပိုၿပီး ေတာက္ပေနသလားလို႔။ ေနပါဦး ယမင္းရုပ္၏ ႏႈတ္ ခမ္းက စိုလက္ေနလိုက္တာ။ တကယ့္ လူႏႈတ္ခမ္းလို ပါပဲလား။
“ႏြယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ေလွခါးမွ ေမာင္ဆင္းလာသည္။
“ယမင္းရုပ္ေလး အေနအထား ပ်က္ေနတယ္။ ေမာင္မ်ား ေရႊ႕ထားသလား”
ေမာင္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး ကၽြန္မအနားသို ့ တိုးကပ္လာသည္။
“ႏြယ့္ရုပ္ေသးရုပ္ကို ေမာင္က ဘာျဖစ္လို႔ ကိုင္ရမွာလဲ”
ေမာင့္အသံက ခပ္ဆတ္ဆတ္။
“ေအးေလ။ ဒီအိမ္မွာ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ ေမာင္ ေနရာ မေရႊ႕ ရင္ ယမင္းရုပ္ သူ ့ဟာသူ အသက္၀င္ လာတာလား”
“ႏြယ္ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ထင္တယ္။ ႏြယ့္စကားေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ သြားသြား ျပန္ အိပ္ခ်ည္”
ယမင္းရုပ္ေလးကို သူ႔ေနရာမွာသူ ျပန္ခ်ေပးဖို႔ ေမာင္ကပဲ ေပြ႔ယူလိုက္သည္။ ေမာင္ ေပြ႕ယူေနပံုက ယမင္းရုပ္ တစ္ရုပ္ကို ေပြ႕တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ကို ေပြ႕သလိုမ်ိဳးပဲဟု ကၽြန္မ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေမာင္ ကၽြန္မကို ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုး ေပြ႕ခ်ီခဲ့ပါလိမ့္။ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ တစ္ခါက ေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး တီဗြီ ၾကည့္ရာကေန မထေတာ့ဘဲ ဆိုဖာမွာပဲ ေခြေခါက္ၿပီး အိပ္ေနလို ့ ေမာင္ တိတ္တိတ္ေလး လာေပြ႕ခ်ီလိုက္တာ။ အဲဒါ ဘယ္တုန္းကလဲ။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္က ထင္သည္။ ၾကာခဲ့ၿပီ ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေလွခါးေပၚ တက္သည့္အခါ ကၽြန္မ တကယ္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ ဟန္ ေဆာင္ၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ လုိက္မသြားခဲ့ရက္လို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ မ်က္ ေစာင္းျဖင့္ အိမ္ေပၚသို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တက္လာခဲ့တာ အဲဒါ ေမာင္ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ေပါ့။ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး တက္ရမွာ သနားလို႔ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနလိုက္ရမွာေနာ္။
“ေမာင္ မလုပ္နဲ႔။ ႏြယ္ လုပ္မယ္”
ေမာင္က ယမင္းရုပ္ကို ေပြ႕ၿပီး ေနရာေရႊ႕လိုက္ ၿပီးၿပီ။ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ရက္ေလး တင္လိုက္ ၿပီးၿပီ။
“ေမာင္ ဖယ္”
ေမာင့္ကို ေဘးသို႔ အသာတြန္းလိုက္ၿပီး နဂိုပံုစံအတိုင္း ဆိုဖာလက္တင္ေပၚ တံ ေတာင္ဆစ္ တင္ခုိင္းလ်က္ ခပ္မွီမွီေလး ထုိင္ခိုင္း လိုက္ပါသည္။ ယမင္းရုပ္တို႔သည္ အ သက္၀င္ တတ္သလား။ ေရွးေရွးကေတာ့ အရုပ္ေလးေတြကို ထုဆစ္ၿပီးလွ်င္ လမိုင္းနတ္ကို ကန္ေတာ့ပြဲ အစံုျဖင့္ တင္ၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ အသက္သြင္းတာ ဆိုပဲ။ ယမင္းရုပ္ေလး လည္း အသက္သြင္းၿပီးသား ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္သာ ကေျခသည္ေလးတမွ် ယိမ္းႏြဲ႕ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ကေနလိုက္တာ ပ၀ါစေလးမ်ား ထဘီစေလးမ်ား ၀ဲပ်ံလြင့္ေနသည္ အထိ ကေနလိုက္တာမ်ား ၾကည့္လို႔ မ၀ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့တာမဟုတ္လား။
ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္အတူ အေပၚသို႔ ျပန္တက္ဖို႔ ေလွခါးဆီ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့စဥ္တြင္ ယမင္းရုပ္ေလးကို ေမာင္ ေလွခါးကေန လွမ္းၾကည့္မွာလား လွမ္းမၾကည့္ဘူးလား ဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တိတ္တိတ္ ေလာင္းေၾကး ထပ္ေနခဲ့မိသည္။
“ေမာင္ အရင္တက္”
ေမာင္က ယမင္းရုပ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ ၏။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခါးသက္စြာ ေအးစက္သြားပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က စၿပီး ယမင္းရုပ္ေလးကို ညမွာ ေအာက္ထပ္မွာ ထားခဲ့ရတာကိုပင္ စိတ္ မခ်သလို ျဖစ္လာသည္။
တစ္ခုေသာ ညေန ေမာင္ အျပင္က ျပန္လာေတာ့ ေက်ာက္ေလးေတြ စီထားသည့္ ေငြျခည္ထိုး ပ၀ါျဖဴေလးတစ္ထည္ ပါလာသည္။ ပထမေတာ့ ကြ်န္မဖို႔ ထင္လိုက္မိသည္။
“ဟယ္ လွလိုက္တဲ့ ပ၀ါေလးပါလား။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မ ပြဲတက္ရင္ အဲဒီလို ေတာက္ေတာက္ပပေတြ ၀တ္မွ မ၀တ္တတ္တာ”
“ေမာင္ သိပါတယ္။ ဒါက ႏြယ့္အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ယမင္းရုပ္ေလး အတြက္”
ကၽြန္မ ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားကို မယံုခ်င္။ ယမင္းရုပ္ အတြက္တဲ့လား။
“သူ႔ပ၀ါေလးက နည္းနည္း စုတ္ေနၿပီေလ ႏြယ္ရဲ႕”
ယမင္းရုပ္ေလးကို ေမာင္က ပ၀ါသစ္ေလး ၿခံဳေပးေနသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ ကြ်န္မ အတြက္ နာက်င္ဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္သည္။ ဘုရားေရ။ ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒါ အရုပ္တစ္ခု ေလ။ ငါ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ အရုပ္ေလ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မႏွလံုးသားဆီမွ ဘာျဖစ္လို႔ ပူေလာင္ လာခဲ့ရပါလိမ့္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာင့္မ်က္လံုးမွာ ႏူးညံ့သည့္ ၾကင္နာရိပ္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးကို ကၽြန္မ အလြတ္ရေနၿပီ။ အဲသည္ အၾကင္နာ ရိပ္ျဖင့္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခဲ့ပါလိမ့္။ ကၽြန္မစဥ္းစားလို ့မရ။
ကၽြန္မ ခ်ာခနဲ လွည့္မထြက္သြားခင္ မ်က္စိေထာင့္မွ ေမာင့္ အၿပံဳးလဲ့လဲ့ကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ရူးေနၿပီ။
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ရူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ ရူးတာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယမင္းရုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ရမည္။
ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သည္မနက္ ေမာင္ အလုပ္သြားေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ လႈပ္ရွားဖို႔ အေကာင္း ဆံုးပဲဟု တြက္သည္။ လုပ္ေကာင္းလား မလုပ္ေကာင္းလား ကၽြန္မ မသိ။ ယမင္းရုပ္ေလး ကို ကၽြန္မ စာအုပ္ေတြ ထည့္သည့္ ဘီဒိုရွိရာသို႔ ေပြ႕ခ်ီေခၚလာခဲ့သည္။ စာအုပ္ဘီဒိုထဲမွာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီးမို႔ သူ႔အတြက္ ေနရာက်ယ္က်ယ္မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သလိုပင္ သူ႔ ကိုယ္ကို ေခါက္ခ်ိဳးကာ မဆန္႔ဆန္႔ေအာင္ ေခြေခါက္ထည့္လိုက္ရသည္။
ညည္း အဲဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့။ အဘကို ျပန္ေပးခ်င္လို႔ ညည္းကို ဘယ္အရုပ္ဆုိင္မွ မပို႔ မေရာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကစၿပီး ညည္းေနရာက ဒီေနရာပဲ ၾကား လား။
ထို႔ေနာက္ ဘီဒိုေသာ့ကို ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း ကိုင္သည့္ စားပြဲအံဆြဲထဲမွာ ထည့္ၿပီး ေသာ့ ထပ္ခတ္လိုက္သည္။ လံုၿခံဳသြားၿပီ။
ညေန ေမာင္ျပန္လာလို႔ ယမင္းရုပ္ကို မေတြ႕လွ်င္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေမးျမန္းမွာ လား။ မေမးဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မလား။ ေလာင္းေၾကး ထပ္ရဦးမလား။ အို ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ ေမာင္ ေမးလာခဲ့လွ်င္လည္း အဘိုးႀကီး ျပန္လာယူသြားၿပီဟု ေျဖလိုက္ရံုပါပဲ။ အဲဒီအ ခ်ိန္မွာ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေဖ်ာ့ မွိန္သြားမလား။ သို႔မဟုတ္ ခါးသက္မႈ အရိပ္အ ေယာင္ကို ေတြ႕ရမလား။ သို႔မဟုတ္ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ကၽြန္မကို ခါတုိင္းလိုပဲ ဖက္ေပြ႕ လိုက္တာလည္း ျဖစ္လာႏိုင္တာပဲ။
ကၽြန္မ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ရႈိက္ကာ ၿပံဳးလိုက္မိပါသည္။
ဂ်ဴး
(၂၆ႏွစ္ၿပည့္ ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၃၀၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၁)
Subscribe to:
Posts (Atom)